Παλαιότερες εκδόσεις, βιβλία που έχουμε αγαπήσει, που διαβάζουμε δυνατά για όλη την οικογένεια. Που μπορεί να τα έχουμε στη βιβλιοθήκη μας και τα θυμόμαστε ξανά ….
Άλλωστε μην ξεχνάμε στις λέξεις και στα παραμύθια κρύβεται η μαγεία, οι αλήθειες κι η ομορφιά του κόσμου…
Κι έχει φεγγάρι απόψε κι είναι στη λίγωσή του. Kαι κάθομαι σε μια βαθιά πολυθρόνα και κοιτώ επίμονα κι εγώ τον ουρανό, άλλωστε το σύνθημα είναι : Μένουμε σπίτι. Ίσως να καταφέρω να δω εκείνο το αόρατο μαγικό σχοινί, το γκορουνμέζ, κι αν, αν είμαι τυχερή να το πιάσω, να κρατήσω κι εγώ δικό μου το φεγγάρι, πάνω από την βεράντα μου όσο πιο πολλές μέρες μπορώ. Αφού πιστεύω τόσο πολύ στα παραμύθια, στις αλήθειες τους, ίσως να απόψε τα αδύνατα να γίνουν δυνατά…
Μα να η Μπέλα εμφανίζεται μπροστά μου και κρατάει εκείνη το αόρατο σχοινί και προσέχει συνέχεια το φεγγάρι και τα σύννεφα. Κανέναν δεν αφήνει να το πιάσει, ούτε τον Ισιντόρ, ούτε κι εμένα. Ο Λιβόρνο, ο μάγος που της έχει αναθέσει τη φύλαξη του φεγγαριού ήταν κατηγορηματικός. Η Μπέλα θα το προσέχει, ο Ισιντόρ θα κάνει τις δουλειές και τα θελήματα του σπιτιού κι εγώ απλά θα διαβάζω δυνατά την ιστορία τους να την ακούσουν όλα τα παιδιά ίσαμε τα πέρατα του γνωστού μας κόσμου.
Πότε πότε η Μπέλα για να μην κοιμηθεί τραβάει το αόρατο γκορουνμέζ προς τα κάτω και το φεγγάρι μεγαλόπρεπο και μοναδικό εμφανίζεται και δηλώνει παρών στη νύχτα, στην ομορφιά…στα παραμύθια.
Μια φορά λοιπόν κι ένα καιρό σε ένα τόπο μακρινό ζούσε ένας μάγος, ο Λιβόρνο, που έλεγε παραμύθια μαγικά. Κατάφερε να βρει το πιο μοναδικό σχοινί στον κόσμο. Ένα αόρατο σχοινί που μπορούσε μόνο για μια φορά στην ύπαρξη του να δέσει …το φεγγάρι. Δεύτερη φορά δεν γινόταν. Το σχοινί αυτό, το μοναδικό γκορουνμέζ μπήκε σαν θηλιά γύρω από το λαμπερό φεγγάρι κι ο χαλίφης Μουρμάχ που σαν ηγεμόνας ήθελε να έχει πράγματα μόνο για τον εαυτό του διέταξε τον Λιβόρνο να προσέχει να μην χαθεί το φεγγάρι από την πολιτεία του γιατί τότε θα χανόταν και το κεφάλι του μαζί.
Ο Λιβόρνο έκανε τα πάντα να ευχαριστήσει τον αφέντη Μουρμάχ όμως ήταν αδύνατον για όλη του τη ζωή να φυλάει μόνος του μέρα νύχτα το φεγγάρι. Βρήκε λοιπόν δυο βοηθούς. Ένα φτωχό κορίτσι την Μπέλα που της ανέθεσε να φυλάει εκείνη όλη τη νύχτα το σχοινί και το φεγγάρι, κι εκείνος θα το πρόσεχε όλη την ημέρα. Όσο για τον άλλο του βοηθό τον μικρό Ισιντόρ, εκείνος θα τους φρόντιζε όλους, ακόμα και την παρδαλή κατσίκα του Λιβόρνο, τη Σοράγια, και τον καλόκαρδο γάιδαρό του, τον Κύρο. Έλα σου όμως που ο Ισιντόρ είχε ένα όνειρο κι ένα κρυφό πόθο! Ήθελε κι εκείνος για μια και μόνο φορά, για μια και μόνο νύχτα να φυλάξει το σχοινί και το φεγγάρι. Κι άρχισε να του γίνεται έμμονη ιδέα. Κι αδικούσε την φίλη του την Μπέλα, και θύμωνε με τον Λιβόρνο ώσπου βρήκε τρόπο μαγικό και τα κατάφερε. Υπνώτισε την καλή του φίλη και κράτησε για πρώτη φορά στα χέρια του την τύχη όλων…. Αλλά του ξέφυγε. Και τότε αρχίσανε τα μεγάλα προβλήματα. Θυμός απίστευτος από τον χαλίφη που έβαλε στα μπουντρούμια την Μπέλα και τον Λιβόρνο, διατάζοντας επίσης να τους κόψουν τα κεφάλια. Το φεγγάρι είχε χαθεί από την πολιτεία κι υπεύθυνος ήταν μόνο ο Ισιντόρ. Απαρηγόρητος που φυλακίστηκαν οι δυο φίλοι του ενώ εκείνος τριγυρνούσε ελεύθερος, προσπάθησε με κάθε τρόπο να τους σώσει. Να γλιτώσουν από τον δήμιο και να ομολογήσει το σφάλμα του χωρίς φόβο ή πάθος. Και τότε …αχ τι έγινε τότε! Μια απίστευτη ιστορία ξετυλίχθηκε και η τροπή του παραμυθιού έγινε πολύ μα πολύ ανατρεπτική. Τι σχέση μπορεί να είχε το φεγγάρι με τις λέξεις, ο μάγος με τα παραμύθια, η αλήθεια με το ψέμα, η φαντασία με την πραγματικότητα, η έμπνευση με την πειθώ; Μα σαν διαβάστε τούτο το μαγικό ανάγνωσμα θα καταλάβετε και φυσικά θα με θυμηθείτε…
Είχα καιρό να διαβάσω ένα τόσο απολαυστικό και θαυμαστό παραμύθι. Σύγχρονο κι συναρπαστικό που μπορεί να μην ακολουθεί την πεπατημένη των παλιών ιστοριών είναι όμως γεμάτο μαγεία, φαντασία, λέξεις και συναισθήματα αμέτρητα. Ο Γιώργος Παναγιωτάκης έφτιαξε άλλο ένα μικρό αριστούργημα. Άλλωστε μας έχει συνηθίσει σε αναγνώσματα πρωτότυπα και πολύ μα πολύ φανταστικά. Τούτη τη φορά γέμισε την ψυχή μας με εικόνες άλλων καιρών και αστέρια και νύχτες και μαγεία. Μας έδωσε με τρόπο θαυμαστό ο συγγραφέας να καταλάβουμε την δύναμη των λέξεων, της καλής αφήγησης, της μαγείας του λόγου. Επαινεί με την δική του πένα την ρητορεία, την σωστή χρήση των λόγων και την φαντασία των συγγραφέων. Μυρωδιές Ανατολής, ερήμου, κανέλας πασπαλισμένης με κρόκο και εξωτικά φαγητά. Σμαράγδια και ρουμπίνια και νύχτες αλλιώτικες σε μέρη που ζωντανεύουν οι χίλιες και μια νύχτες. Τούτη η ιστορία είναι ύμνος στις λέξεις, είναι φωτιά στη σύγχρονη αντίληψη για τα παραμύθια. Είναι ιστορία για εκείνα τα όνειρα που μας ταλανίζουν και δεν ηρεμούμε ποτέ μόνο σαν τα πραγματοποιήσουμε. Έχει δεσμούς αγάπης τρανταχτούς. Είναι γεμάτο φιλία και οικογένεια. Είναι η πάλη του αδύνατου με τον δυνατό, της εξουσίας και της επιμονής. Είναι μαγεία που πλέκεται μοναδικά στην ιστορία της ψευδαίσθησης και της ανάγκης να πιστέψει κάποιος σε κάτι που δεν υπάρχει. Να δημιουργήσει ένα φανταστικό μοτίβο μόνο και μόνο γιατί όλοι χρειάζονται κάπου να πιστέψουν….
Λόγος καταλυτικός, πλοκή και ύφανση της ιστορίας με απίστευτη δεξιοτεχνία και κάθαρση που γαληνεύει την ψυχή και αφήνει κείνη την γλύκα από τα παλιά παραμύθια της γιαγιάς. Όνειρο, δρόμος, στόχος, σκοπός, αγώνας. Όλα τούτα γραμμένα με λέξεις μαγικές. Περιγραφές και εικόνες με μάτια ψυχής. Το βιβλίο έχει λίγες υπέροχες ασπρόμαυρες εικόνες του Βασίλη Κουτσογιάννη που γεμίζουν ακόμα πιο μοναδικά την καρδιά και την σκέψη. Κι όλο το νόημα του ονείρου και της «τρελής» επιθυμίας του Ισιντόρ κρύβεται σε τούτα τα λόγια του συγγραφέα:
«Στις λέξεις. Εκεί κρύβεται η μαγεία. Αν τις διαλέξεις μία μία, αν τις πλέξεις μαστορικά μεταξύ τους και έπειτα τις πεις ή τις γράψεις στο χαρτί, είναι ικανές να κάνουν θαύματα.»
Ένα μικρό θαύμα είναι και τούτη η ιστορία. Ψάξτε την και αφεθείτε στη δική της μαγεία. Ταξιδέψτε σε έναν κόσμο αλλιώτικο και νιώστε την ομορφιά των καλών και σπουδαίων παραμυθιών…
Αναζητείστε την εδώ : https://www.patakis.gr/product/613455/vivlia-paidika--efhvika-paidikh-neanikh-logotexnia/O-Isintor-kai-to-feggari/
Για παιδιά και μεγάλους που αγαπούν τα καλά παραμύθια!
* Ο Ισιντόρ και το φεγγάρι, Γιώργος Παναγιωτάκης, εικ: Βασίλης Κουτσογιάννης, εκδ. Πατάκη
https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/
