Ο φοβητσιάρης γίγαντας* …στα Παραμύθια του Σαββάτου

Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη

*Ο φοβητσιάρης γίγαντας, Δημήτρης Μπογδάνος εικ: Κατερίνα Βερούτσου, εκδ. Μεταίχμιο 

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα μικρό χωριό στην άκρη μιας καταπράσινης κοιλάδας με το παράξενο όνομα Φοβητσοχώρι. Η αλήθεια ήταν πως μάλλον του ταίριαζε αυτή η ονομασία μιας και όλοι του οι κάτοικοι φοβόντουσαν πάρα πολύ. Τι φοβόντουσαν; Τον γίγαντα που ζούσε στο γειτονικό δάσος και που ίσως να τους επιτιθόταν κάποια στιγμή. Κάνεις δεν γνώριζε το αληθινό του όνομα και τις προθέσεις του,  την πραγματική του δύναμη, τις ανάγκες και τα θέλω του. Ο καθένας πίστευε ότι ήθελε και στο τέλος έφτιαξαν μια εικόνα για εκείνον που δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα. Εκείνος έπαιζε συνήθως με τα ζώα που τα θεωρούσε φίλους του. Με τους ανθρώπους όμως τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Με αυτούς γινόταν άγριος κάθε φορά που τον πλησίαζαν γιατί κάποτε δυο ξαδέλφια ο Λαγόκαρδος και ο Ποντικόκαρδος που πήγαν στο δάσος να κόψουν ξύλα τον είδαν μπροστά τους. Εκείνος τα έχασε. Δεν είχε δει ποτέ ξανά ανθρώπους και στην προσπάθεια του να τους χαμογελάσει και να τους χαιρετήσει δια χειραψίας, εκείνοι τον κτύπησαν άσχημα. Με μια πέτρα στο μάτι και με το τσεκούρι τους στο δακτυλάκι του αριστερού του ποδιού. Και δεν έφτανε μόνο αυτό που πραγματικά ήταν άδικο και παράλογο αλλά επιστρέφοντας στο χωριό είπαν ένα σωρό ψέματα, φουσκώνοντας και αλλάζοντας όλα όσα συνέβησαν για να φανούν «ήρωες». Η απόφαση όλων των κατοίκων του χωριού ήταν η αναμενόμενη : Να μην ξαναπατήσει ποτέ κάνεις στο δάσος γιατί ήταν επικίνδυνο. Και αν χρειάζονταν ξύλα για το χειμώνα να πλησιάζουν μόνο τις άκριες του. 

Ο καημένος ο γίγαντας ένιωσε πως έπρεπε να κάνει κάποια αλλαγή στην συμπεριφορά του όταν κατάλαβε πως  οι κοντούληδες άνθρωποι ήταν ύπουλοι και όταν φώναζε εκείνοι τρομάζανε και το έβαζαν στα πόδια. Άρχισε να προσπαθεί να βελτιωθεί με τη βοήθεια των αληθινών του φίλων,των ζώων. Και έτσι πορεύτηκε για πολλά χρόνια και μάλιστα με πολλές επιτυχημένες προσπάθειες. Κι ένα καλοκαιρινό βράδυ ακούστηκαν οι φωνές και τα μουγκρητά του γίγαντα απ’ άκρη σ’ άκρη στο Φοβητσοχώρι. Κι οι κάτοικοι έντρομοι αρχίσαν να σκέφτονται ένα σωρό ανακρίβειες πάλι για το πως θα τον αντιμετώπιζαν αν τολμούσε να τους επιτεθεί. Άκρη δεν έβγαλαν γιατί κανείς τους δεν είχε την τόλμη εκτός από έναν γέροντα- σοφό τον Τρεμοπόδη να πάει να δει τι συνέβαινε. Εκείνος αψηφώντας τον κίνδυνο πλησίασε στο δάσος τον γίγαντα  βρίσκοντάς τον να σφαδάζει από τους πόνους της κοιλιάς του γιατί είχε φάει τα δηλητηριώδη μπιρμπίλια δεκαεφτά θάμνων…

Ο γερο- Τρεμοπόδης είχε πολύ δουλειά να κάνει για το αντίδοτο και χωρίς να χασομερήσει άρχισε να ετοιμάζει το «σιρόπι» που θα γιάτρευε τον γίγαντα. Κουβέντα στην κουβέντα τού αποκάλυψε τότε ο μεγαλόσωμος άνθρωπος πόσο πολύ φοβόνταν τους «κανονικούς» ανθρώπους…

Η συνέχεια στο βιβλίο που θα σας κάνει να χαμογελάσετε πλατιά και να αναλογιστείτε την δική σας  συμπεριφορά απέναντι σε κάθε τι που φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε ή του βάζουμε ταμπέλες για να  δικαιολογήσουμε την άγνοια και τις δικές μας απόψεις (λαθεμένες κάποιες φορές).

Ο Δημήτρης Μπογδάνος γράφει ένα εξαιρετικό παραμύθι όπως εκείνα των παλιών καιρών που έχει θα θέμα του τον φόβο, την διαστρέβλωση των ειδήσεων, το επιλεκτικό ψέμα και τις προκαταλήψεις. 

Μας θυμίζει πως τα στερεότυπα μπορούν να μας οδηγήσουν σε λάθος εκτιμήσεις και συμπεράσματα. Ο γίγαντας σαν σύμβολο όπως το γνωρίζουμε και έχει περάσει σαν αντίληψη μέσα από ιστορίες και παλαιότερα παραμύθια, είναι πάντα τρομακτικός λόγω του όγκου του και «κακός». Όμως εδώ βλέπουμε ένα γίγαντα που έχει συναισθήματα διαφορετικά και που ο ίδιος τρομάζει με τους «μικρούς» ανθρώπους Για μια ακόμα φορά επισημαίνεται πως τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται. Θα πρέπει να έχουμε την δική μας εμπειρία και άποψη για κάθε τι που συμβαίνει χωρίς να ακολουθούμε  άκριτα και από άγνοια ότι πιστεύουν οι άλλοι. 

Ένα βιβλίο – παραμύθι για την αξία της πραγματικής φιλίας. 

Για τη γνώση και την σωστή αντίληψη των προθέσεων και των θέσεων του καθενός. 

Μια ιστορία να διασκεδάσεις, να σκεφτείς, να διδαχτείς από τα παθήματα των άλλων και να αποφεύγεις τις γενικεύσεις, τις ταμπέλες  και τα επιφανειακά συμπεράσματα. 

Ένα σύγχρονο παραμύθι που έχει εικονογραφήσει μοναδικά η Κατερίνα Βερούτσου, Μεταφέροντας μας σε μία άλλη εποχή με ζωντανές εικόνες γεμάτες συναίσθημα, φωνή και χρώματα αλλοτινών καιρών. 

Φοβητσοχώρι ή Γελαστοχώρι; 

Που θα θέλατε να ζείτε; 

Με φόβο ή με γνώση και χαρά; 

Με επιφανειακές ειδήσεις και αναλύσεις ή με επιχειρήματα και προσωπικές εμπειρίες; 

Αν θέλετε να μάθετε για τον Τρεχάλα, τον Αλληθωρομάτη, την κυρά Βιασύνη και όλους τους κατοίκους του …παραμυθιού, ψάξτε το και ίσως κι εσείς να «ζήσετε καλύτερα!»

Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα: https://www.metaixmio.gr/el/products/%CE%BF-%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%B7%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82 

https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/2023/10/blog-post_28.html