Μα που πήγαν όλοι;*…στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Ένα ταξίδι στην Τέχνη, στη ζωγραφική, στις πινακοθήκες, σταα Μουσεία, στο συναίσθημα είναι τούτο το βιβλίο…

Μια περιήγηση στο άγνωστο, την άγνοια και την ίδια στιγμή στη γνώση, την φρίκη του πολέμου, την ομορφιά της ειρήνης, την μαγεία της περιπέτεια και του ταξιδιού.

«Με λένε Πέδρο! Γεια σου λοιπόν!»

Έτσι ξεκινά η περιήγηση σ’ ένα μουσείο φανταστικό ή μήπως όχι; Με ένα αγόρι που μπορεί και να υπάρχει σε κάποιον πίνακα ενός διάσημου ζωγράφου ή απλά γεννήθηκε στην φαντασία της Σοφίας Δάρτζαλη. Ζει πολλά χρόνια μέσα στο κάδρο του, κανείς δεν ξέρει πόσα ακριβώς. Γεννήθηκε μάλλον στην Ισπανία και είναι «τοποθετημένος» σε έναν κήπο με όχι και τόσο βολικά ρούχα για παιχνίδι και μια χήνα πλάι του, την Ραφαέλα. Όλα αυτά τα παράξενα δεν είναι δική του επιλογή να υπάρχουν σε αυτόν τον πίνακα αλλά του ζωγράφου κι ο Πέδρο δεν μπορεί να αλλάξει απολύτως τίποτα. Μια περιγραφή του χώρου που είναι «κρεμασμένος» και των γειτόνων του, κρίνεται απαραίτητη για να μπούμε κι εμείς στο Μουσείο του. Μας εξηγεί πόσο πολύ τους προσέχουν οι  φύλακες και την χαρά που παίρνουν  με το δικό μας βλέμμα όταν τους επισκεπτόμαστε και τους παρατηρούμε ή τους φωτογραφίζουμε. Κι ο Πέδρο αρχίζει να μας αποκαλύπτει τα μυστικά του Μουσείου. Πόσο διαφορετικά περνούν την ημέρα με τους χιλιάδες επισκέπτες ζώντας μέσα στην ησυχία και το παρελθόν  και πόσο αλλιώτικα την νύχτα  που πια μπορούν και …κουβεντιάζουν. Στη συνέχεια μάς παρουσιάζει τους γείτονές του και μάς εξηγεί τις σχέσεις τους και την …ζωή τους. Και ξαφνικά κάτι γίνεται κι οι επισκέπτες λιγοστεύουν μέχρι που δεν εμφανίζονται καθόλου πια  και δεν μπορεί να καταλάβει τι έχει συμβεί. Σίγουρα κάτι παράξενο, αλλιώτικο, φοβισμένο ή και …κακό! Κι έκλεισαν τα παράθυρα και χάθηκε το φως. Χάθηκαν οι φωνές, τα χαμόγελα, τα βλέμματα κι αρχίσαν να αναρωτιούνται όλοι  τι να συμβαίνει.

Πόλεμος; Σεισμός; Μήπως κάποια πανδημία; Ποιος ξέρει!

Το σίγουρο ήταν πως ξεκίνησε αναμεσά τους μία φαγωμάρα από ασταμάτητες υποθέσεις και λάθος εκτιμήσεις. Κι έτσι ο Πέδρο ένιωσε πως ήταν η στιγμή να κάνει ένα τεράστιο βήμα και να μάθει ο ίδιος τι ακριβώς είχε συμβεί. Και τα κατάφερε να το «σκάσει» από το πίνακα του και να περάσει την μεγάλη πόρτα ώστε πια να μπορεί να εξερευνήσει το Μουσείο. Κι η περιπέτεια ξεκίνησε. Με μικρά καρδιοχτύπια για την Ραφαέλα του που χώνονταν  παντού και με αλλοπρόσαλλες συναντήσεις προσπαθούσε να βγάλει άκρη, να μάθει γιατί ήταν κλειστό το Μουσείο. Και αιφνιδιάστηκε και τρόμαξε με τους παράξενους πίνακες που συναντούσε και που ζωντάνευαν κι αυτοί δείχνοντάς του πράγματα που δεν καταλάβαινε…

Και τι δεν συνάντησε!

Όλους τους διάσημους πίνακες του Βαν Γκογκ, του Γκογκέν, του Σεζάν. Σε άλλη αίθουσα τους πίνακες του Πικάσο που σχεδόν τον μπέρδεψαν και τον συγκλόνισαν. Ρενέ Μαγκρίτ, Σαλβαντόρ Νταλί, Μονέ, Πάουλ Κλεέ, Ματίς, Μουνκ ακόμα κι έναν ελληνικό του Παναγιώτη Τέτση.

Συγκλονιστική η στιγμή που πλατσουρίζει στα νερά της λίμνης με τα νούφαρα και η συνάντηση του με τον Σεβάχ τον Θαλασσινό. Το ταξίδι στις επτά θάλασσες και η φιλία που αναπτύχθηκε μεταξύ τους. Κι έτσι η περιήγηση απόκτησε νόημα και ενδιαφέρον. Ο Σεβάχ ήταν ο καλύτερος θαλασσοπόρος, ερευνητής και ξεναγός. Όλα τα έμαθε ο Πέδρο, όλα τα είδε αλλιώς. Το μόνο που τον στεναχωρούσε και τον τρόμαζε ήταν το δωμάτιο που είχε την «Γκερνίκα» του Πικάσο…

«Εύχομαι να μην χρειαστεί να ζωγραφίσει κανείς κάτι τέτοιο ξανά!» είπε.

«Δυστυχώς οι άνθρωποι ξεχνούν», απάντησε ο Σεβάχ.

Και σαν ο Πέδρο επέστρεψε στην δική του αίθουσα διαπίστωσε πως κάτι είχε αλλάξει πια. Λίγο πιο υπομονετικούς βρήκε τους γείτονές του, λίγο πιο ανθρώπινους.

Μα μήπως κάτι τετοιο δεν συνέβη και στην δική μας ζωή πριν από δυο χρόνια;

Μια ιστορία ταξίδι στον κόσμο της Τέχνης και των Μουσείων. Ένα ζωντάνεμα γεμάτο εικόνες ζωγραφικής και φαντασίας που μας οδηγεί σε περισσότερη έρευνα για τους μεγάλους ζωγράφους του κόσμου μας.

Ταξίδι: Αυτή είναι η λέξη κλειδί για μένα σε τούτο το βιβλίο.

Ταξίδι όπως η ζωή που πρέπει να τολμάς. Να τολμάς να περπατήσεις σε αχαρτογράφητα νερά. Να τολμάς να δραπετεύεις από την καθημερινότητα και το βόλεμα. Να τολμάς να αλλάζεις, να ελίσσεσαι και να αποκτάς καινούργιες  εμπειρίες και φίλους.

Ένα βιβλίο που μας βάζει στον κόσμο της Τέχνης και των διαφορετικών τεχνοτροπιών και ρευμάτων που ακολούθησαν διάσημοι ζωγράφοι. Ένα βιβλίο παιχνίδι με τους γνωστούς και διαφορετικούς πίνακες που εκτίθενται σε μεγάλα μουσεία  του κόσμου. Ο κόσμος των Μουσείων που έχει ψυχή μόνο σαν μπορείς να τον «διαβάσεις» σωστά.

Ένα βιβλίο της Σοφίας Δάρτζαλη που μας προτρέπει στην αναζήτηση, στη γνώση και στο να αγαπήσουμε κι εμείς περισσότερο τα Μουσεία. Να δούμε με άλλη οπτική γωνία  τον κόσμο της Τέχνης και να μπούμε σε πολλά και διαιρετικά μονοπάτια τεχνοτροπιών και …συναισθημάτων. Η Τέχνη εμπνέεται από τη ζωή. Ανθίζει σε περιόδους μοναξιάς, λύπης και αγωνίας.

Η αφορμή της συγγραφής σίγουρα ήταν η πανδημία που ζήσαμε όλοι μας. Το αποτέλεσμα είναι  ένα υπέροχο βιβλίο που μας γοητεύει, μαθαίνει και προκαλεί για περαιτέρω εξερεύνηση στους ζωγράφους που αναφέρει και στις μεγάλες αναγνωστικές περιπέτειες όπως αυτή του Σεβάχ. Ένα βιβλίο με αξιοπρόσεκτη και σχεδόν ονειρική εικονογράφηση ιδιαίτερης αισθητικής  από τον Βασίλη Κουτσογιάννη.

Ψάξτε το και ταξιδέψτε μαζί του στο χώρο, τον χρόνο, την Ιστορία και την Τέχνη!

Διαβάστε ένα απόσπασμα : https://flip.metaixmio.gr/apospasmata/MA_POY_PHGAN_OLOI/index.html

Και ακούστε εδώ για την ιστορία του βιβλίου: https://www.youtube.com/watch?v=Qbngzf0RthE

*Μα που πήγαν όλοι; Σοφία Δάρτζαλη, εικ :Βασίλης Κουτσογιάννης, εκδ. Μεταίχμιο

https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/2023/09/blog-post_15.html