Κρητικιά μάς ξεναγεί με την πένα της, στον κόσμο της νύχτας του "χθες"

Είναι σύζυγος, μητέρα, εργαζόμενη, φανατική αναγνώστρια και συγγραφέας, με το πρώτο της μυθιστόρημα «Ντούμπλε Φας» να κυκλοφορεί ήδη από τις εκδόσεις Λυκόφως. Ο λόγος για την Ανδριάνα Ξηρού, που γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στο Ηράκλειο και μάς μιλάει για το βιβλίο της και τη λογοτεχνία.

Πώς βρίσκετε χρόνο για όλες αυτές τις δραστηριότητες που προϋποθέτουν ηρεμία, προσήλωση και καθαρό μυαλό;

Ο χρόνος δεν είναι πάντα ο καλύτερος σύμμαχός μου. Η συγγραφή είναι μια επίπονη αλλά μαγική διαδικασία, προϋποθέτει οργάνωση και πειθαρχία και φυσικά αρκετές θυσίες. Είναι αλήθεια πως στη διάρκεια συγγραφής του βιβλίου μου χρειάστηκε να κάνω εκπτώσεις στον ύπνο μου, να στερηθώ εξόδους με τους φίλους μου, οι οικογενειακές μου υποχρεώσεις σε συνδυασμό με τις ώρες εργασίας δε μου το επέτρεπαν. Το αποτέλεσμα όμως με αποζημίωσε.

Ποιος είναι ο λογοτεχνικός σας ήρωας Ντούμπλε Φας; Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου καταλαβαίνουμε ότι είναι το παρατσούκλι που κρύβει έναν βασανισμένο άντρα που όμως δεν είναι και τόσο καλό παιδί.

Ο Ντούμπλε Φας – κατά κόσμον Μιχάλης Πετράκης- είναι ένας τραγικός ήρωας και όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης ο τραγικός ήρωας χαρακτηρίζεται ενάρετος αλλά όχι κατ’ εξοχήν καλός. Δεν είναι υπεύθυνος για τα λάθη των προγόνων του και ας επηρέασαν την μετέπειτα πορεία της ζωής του. Ο Ντούμπλε Φας είναι ενεργό μέλος μιας σκληρής συμμορίας και δρα με βάση τις αποφάσεις του αρχηγού της. Παρά ταύτα κατάφερε να διατηρήσει ακέραιη την αγάπη του για τα ζώα, το σεβασμό στους ηλικιωμένους, στις γυναίκες, υπήρξε φίλος πιστός του Λάζαρου - ένας εξίσου θα έλεγα τραγικός χαρακτήρας που σε αρκετά σημεία κλέβει την παράσταση από τον Μιχάλη - γενικά αντιδρά απέναντι στην όποια μορφή αδικίας σε βάρος των αδυνάμων.

Πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα συγγραφέα να χτίζει έναν αντρικό χαρακτήρα ως κεντρικό στο βιβλίο της;

Δύσκολο και συνάμα συναρπαστικό. Δεν πρόκειται απλά για ένα μυθιστόρημα όπου ο κεντρικός χαρακτήρας είναι άντρας και η αφήγηση πρωτοπρόσωπη. Όλοι οι περιφερειακοί χαρακτήρες του βιβλίου είναι αντρικοί. Ολάκερος ο κόσμος της νύχτας των δεκαετιών του ’60 και του ’70 ήταν ένας κατ’ εξοχήν αντρικός κόσμος. Χρειάστηκαν ώρες έρευνας, περπάτησα σε μονοπάτια τα οποία σαφώς και δε γνώριζα, και πιστεύω πως κατάφερα να πείσω τον αναγνώστη μέσα από την αφήγηση του Ντούμπλε Φας πως μια γυναίκα μπορεί να εισχωρήσει ακόμη και στα πιο απίθανα ανδρικά μυαλά.

Σε ποιο λογοτεχνικό είδος κατατάσσεται το μυθιστόρημά σας;

Κοινωνικό με έντονα στοιχεία νουάρ λογοτεχνίας. Λάτρης των φιλμ νουάρ δε θα μπορούσα να μείνω απαθής, οπότε πιστεύω πως σε ένα βαθμό κατάφερα να μεταφέρω τη σκοτεινή ατμόσφαιρα των ταινιών αυτών.

Αναρωτιέστε, στο έργο σας, αν ο άνθρωπος αλλάζει. Υπάρχει απάντηση;

Η απάντηση είναι διαφορετική για τον καθένα. Σε αντίθεση με τον ήρωά μου πιστεύω πως οι άνθρωποι υπό ειδικές συνθήκες αλλάζουν. Μπορούμε να το διαπιστώσουμε, αν ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν, σε ιστορικά γεγονότα. Πόλεμοι, φτώχεια, προσφυγικό. Οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να αλλάξουν πατρίδα, τα παιδιά έχασαν την παιδική τους ηλικία, οικογένειες ξεκληρίστηκαν. Όλα αυτά επηρέασαν την ζωή και τον ψυχισμό των ανθρώπων. Αλλά και σήμερα λόγω της πανδημίας. Η ζωή μας άλλαξε, σε όλες τις εκφάνσεις. Αν η αλλαγή θα είναι μόνιμη μοναχά ο χρόνος θα το δείξει.

Βρίσκετε στον σύγχρονο άνθρωπο στοιχεία της έννοιας του τραγικού όπως αναδεικνύονται στα έργα και στους ήρωες της κλασικής λογοτεχνίας;

Τραγικοί ήρωες είναι ο Γιάννης Αγιάννης του Ουγκώ αλλά και η Φραγκογιαννού του Παπαδιαμάντη, ο Γκάτσμπυ του Φιτζέραλντ και ο Χήθκλιφ της Μπροντέ. Υπάρχουν σύγχρονοι άνθρωποι με αυτά τα χαρακτηριστικά; Αν υπάρχουν δεν θα ήθελα να τους γνωρίσω. Μου αρκούν οι ήρωες των μυθιστορημάτων!

Υπάρχει Κρητική ψυχή στο βιβλίο σας;

Αν εξαιρέσω το γεγονός πως ο Μιχάλης Πετράκης κατάγεται από την πλευρά της μητέρας του από την Κρήτη δεν υπάρχει άλλη σύνδεση με τον τόπο μου και εμένα.

Να περιμένουμε άλλο έργο σύντομα;

Δεν έχω πάψει να γράφω. Το σίγουρο είναι πως ήρθα για να μείνω.

Εκτός από το «Ντούμπλε Φας», ποιο βιβλίο θα προτείνατε σε έναν αναγνώστη;

Το "Μαύρο Νερό" του κυρίου Μιχάλη Μακρόπουλου. Ένα βιβλίο μικρό σε έκταση, δίχως ανατροπές, πλοκή όπως συνηθίζεται σε πολλά βιβλία. Ένας ύμνος για την αγάπη. Στην προκειμένη περίπτωση την αγάπη πατέρα και γιού. Και όπως συνηθίζω να λέω για βιβλία όπως το "Μαύρο Νερό", είναι μάθημα λογοτεχνίας.