Κίμων Δούσης: Η ταινία «Brutalia, Εργάσιμες Μέρες», το φεστιβάλ Καννών και η Κρήτη

Ο Κίμωνας Δούσης είναι ένας ανερχόμενος ηθοποιός, με πλούσια καλλιτεχνική δράση. Από τα πρώτα του βήματα, έχει σημειώσει μια αξιόλογη πορεία στο θέατρο, την τηλεόραση και το σινεμά. Συμμετείχε στην ταινία μικρού μήκους, Brutalia, Days of Labour, η οποία βραβεύθηκε στο φεστιβάλ Καννών.
Η ταινία περιγράφει μια σκληρή και ανταγωνιστική κοινωνία όπου η προσωπική έκφραση είναι καταδικαστέα, όπως ακριβώς είναι η κοινωνία μας στην πραγματικότητα, δηλαδή. Ο Κίμωνας μίλησε στο Cretalive  για την ταινία, το φεστιβάλ, το θέατρο και όχι μόνο.

Πες μας με λίγα λόγια τι είναι αυτό που έκανε την ταινία, στην οποία συμμετείχες,  να ξεχωρίσει;

Η ταινία <<Brutalia, Days of Labour>> σε σκηνοθεσία Μανώλη Μαυρή βραβεύτηκε στην εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών με το βραβείο Canal+ , καθώς και με τον Χρυσό Διόνυσο στο 44ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους  Δράμας το 2021! Ο σκηνοθέτης μας , που υπέγραψε και το σενάριο της ταινίας, αντικατέστησε την κοινωνία των ανθρώπων με τις μέλισσες! Μια σκληρή, ανταγωνιστική και πειθαρχημένη κοινωνία, που δεν χωράει συναισθηματισμούς και ατομικές ενέργειες, οι οποίες παρεκκλίνουν από το σύνολο. Πως ο καθένας μας κουβαλάει το στίγμα και πληρώνει το τίμημα της μοναξιάς, αν αποκοπεί από το <<Όλοι μαζί>> και την σύγχρονη ομοιογένεια  που επιτάσσει η εποχή και οι άρχοντες ετούτου του κόσμου… Η ταινία διακρίθηκε λόγω των προβληματισμών που επεδίωξε και κατάφερε να θίξει σε βάθος! Ακόμα για την αισθητική της εικόνας, τον επαγγελματισμό όλων των συντελεστών, τις ερμηνείες των ηθοποιών, τα τοπία, την δυναμική εικόνα, καθώς και για το νοητικό σύμπαν, την διεισδυτική ματιά και την ψυχική ευαισθησία του σκηνοθέτη μας! Είμαι πολύ χαρούμενος που πήρα μέρος σε αυτή την σπουδαία ταινία! Το νιώθαμε από το σετ ότι ήμασταν μάρτυρες ενός σπουδαίου γεγονότος και τελικά επιβεβαιωθήκαμε! 

Έχουμε ακούσει πολλούς ηθοποιούς να περιφρονούν την τηλεόραση και το σινεμά, υπέρ του θεάτρου. Το ίδιο συμβαίνει με ορκισμένους οπαδούς του κινηματογράφου και σε μικρότερο βαθμό της τηλεόρασης. Εσύ σε ποιο σημείο του τριγώνου αυτού ανήκεις;

Καταρχάς, ανεξάρτητα από την οποιαδήποτε άποψη, η βάση και η αφετηρία του ηθοποιού είναι το θέατρο! Δίχως να με διακατέχει καμία απολύτως διάθεση περιφρόνησης για την τηλεόραση ή τον κινηματογράφο. Το θέατρο όμως είναι πιο δύσκολο και συνάμα επικίνδυνο για ορισμένους ηθοποιούς, για αυτό και το φοβούνται ή το αποφεύγουν… Το θέατρο είναι ζωντανός οργανισμός! Εάν συμβεί κάποιο λάθος ή αν δεν είναι αληθές το αποτέλεσμα μιας παράστασης, ο θεατής το εισπράττει, δεν μπορείς να τον κοροϊδέψεις εύκολα! Το κοινό συμμετέχει ενεργά και κάθε παράσταση, όσο άρτια και να είναι, είναι μοναδική και ανεπανάληπτη! Στα άλλα δύο μέσα, τα λάθη διορθώνονται μέσω της επανάληψης και των τεχνικών δυνατοτήτων.  Η τηλεόραση από την άλλη  χαρίζει εύκολη-άκοπη αναγνωρισιμότητα!  Πολλοί ηθοποιοί για να βρίσκονται συνέχεια στην πρώτη γραμμή και να έχουν δουλειά, προτιμούν να τυποποιηθούν (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) σε καρικατούρες ή σε παρόμοιες επιτυχημένες-πρωτινές ερμηνείες τους. Ο χρόνος στην τηλεόραση είναι πολύ πιο γρήγορος, με αποτέλεσμα συχνά να παράγονται ευτελή θεάματα. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να συντελείται μια αλλαγή και μια στροφή στην ποιοτική μυθοπλασία με κάποιες προσεγμένες σειρές-παραγωγές! Ένα αρκετά αισιόδοξο γεγονός… Σε κάθε ένα από αυτά υπάρχει διαφορετικός τρόπος υποκριτικής προσέγγισης. Ο κινηματογράφος είναι κάτι πιο ατμοσφαιρικό και υπάρχει μια παράταιρη χρονική αλληλουχία, στην οποία πρέπει να μάθεις να πειθαρχείς και να βρίσκεσαι σε εγρήγορση. Κάτι ιδιαίτερο, που συνιστά μια πρόκληση για κάθε ηθοποιό. Προσωπικά προτιμώ περισσότερο το θέατρο και τον κινηματογράφο! Στο παρελθόν έχω μείνει μέχρι και νηστικός για να δω μια παράσταση ή μια ταινία…  Ο κόπος, η ζωντάνια, η διάδραση, οι απαιτήσεις, η χαρά και η ικανοποίηση του τελικού αποτελέσματος είναι πιο σαγηνευτικά και δεν συγκρίνονται με τίποτα! 

Θα έπαιζες σε κάτι ακραία κωμικό ή ίσως cult; Θα συμβούλευες άλλους ηθοποιούς να το κάνουν, δεδομένου ότι κάποιοι ίσως δε θα τολμούσαν;

Συνήθως ο όρος cult αποδίδεται σε μια δουλειά μετά από χρόνια και οι συντελεστές  την συγκεκριμένη χρονική περίοδο που εργαζόντουσαν για ένα αποτέλεσμα, δεν γνώριζαν την αποδοχή που θα είχε το συγκεκριμένο έργο. Πολλές φορές μάλιστα η αποδοχή από το κοινό και η απόδοση του συγκεκριμένου όρου ήρθε μεταγενέστερα. Με τις σημερινές γνώσεις που διαθέτουμε πλέον, δεν είμαι σίγουρος αν θα το επέλεγα εύκολα. Σε όλα όμως παίζουν ρόλο οι συνθήκες, οι συντελεστές και οι προθέσεις τους.  Δεν είμαι σε θέση να αποτρέψω κάποιον από το να κυνηγήσει μια ευκαιρία που του παρουσιάζεται. Στην εποχή μας βέβαια συντρέχουν και οικονομικοί-βιοποριστικοί λόγοι. Θα τον συμβούλευα να ακολουθήσει την καρδιά του!  Άλλωστε και σε τέτοιες παραγωγές είδαμε εξαιρετικούς ηθοποιούς να λάμπουν και να μην τους παρασέρνει το γενικότερο συνονθύλευμα.  Το θέμα είναι πως μπορείς εσύ να είσαι αξιοπρεπής με ότι καταπιάνεσαι και να φέρνεις σε πέρας την κάθε δυσκολία!

Έχεις παίξει σε παραστάσεις που αφηγούνται φανταστικές και πραγματικές ιστορίες από διάφορα ελληνικά νησιά, οι οποίες άγγιξαν το κοινό ιδιαίτερα. Η Κρήτη θα μπορούσε να προσφέρει ιστορίες που να συγκινήσουν και να μας συναρπάσουν;         

Έχω έρθει σε επαφή με το documentary theatre δύο φορές, όπου ασχοληθήκαμε και ανεβάσαμε παραστάσεις για τα νησιά της Ικαρίας και της Σαμοθράκης αντίστοιχα. Και στις δύο περιπτώσεις επισκεφτήκαμε τα νησιά, γνωρίσαμε τους ντόπιους και συλλέξαμε ιστορίες και αναμνήσεις, φέρνοντας τες υπό το δικό μας πρίσμα και επεξεργασία στο φως και στη σκηνή! Οι άνθρωποι εξάλλου συντελούν έναν τόπο και τον κάνουν μοναδικό και αλησμόνητο!

Φυσικά το νησί της Κρήτης και οι φιλόξενοι άνθρωποι του αποτελούν πόλο έλξης για καταγραφή βιωμάτων και το ανέβασμα μιας θεματικής παράστασης, με φόντο το νησί. Το διαμάντι της Μεσογείου έχει πλούσια μυθολογία και ιστορία, σπουδαία μυθιστορήματα αγάπης όπως τον Ερωτόκριτο, την φωνή του Ξυλούρη να αντηχεί και να ανατριχιάζει άπαντες μέχρι και σήμερα ως την κορφή του Ψηλορείτη, το περήφανο σαρίκι που αποτίναξε τον τουρκικό ζυγό, το δέος για τις ψυχές της Σπιναλόγκας, μια κερασμένη τσικουδιά σε ένα ορεινό καφενείο, οι παραλίες με τα καταγάλανα νερά της, η σημασία της λεβεντιάς, η τραγωδία του Βαγγέλη Γιακουμάκη και τα λόγια του πατέρα του… 
Όλα αυτά που έχω ξεχάσει και άλλα τόσα που θα ήταν θέμα συζήτησης για ώρες… Δεν σου κρύβω πως βρέθηκε στα σχέδια μας, δυστυχώς  όμως το συγκεκριμένο εγχείρημα δεν ήταν εφικτό να υλοποιηθεί λόγω εξωγενών παραγόντων. Ευελπιστούμε όμως στο μέλλον να συμβεί!

Πώς είναι να κάνεις γυρίσματα υπό το καθεστώς του κορωνοιού; Και πώς είναι τα πράγματα τώρα που η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου έχει χαλαρώσει την τήρηση των μέτρων ασφαλείας;

Ο κορωνοϊός άλλαξε τα δεδομένα στο επάγγελμα μας. Στην υποκριτική, η επαφή με τον συνάδελφο σου είναι αναπόφευκτη και συνάμα το ποθητό-ζητούμενο για μια πετυχημένη συνεργασία. Σε αυτό τον χώρο δεν υπάρχουν μονάδες! Όλοι έχουμε ανάγκη από τους συναδέλφους μας για να υπάρξουμε! Η αλήθεια είναι ότι οι συνθήκες στο χώρο του κινηματογράφου και της τηλεόρασης βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση από ότι στο χώρο του θεάτρου. Σε όλες μου τις συνεργασίες γινόντουσαν μοριακοί έλεγχοι και λίγο πριν από το γύρισμα, προληπτικά self ή rapid τεστ! Οπότε σε γενικό βαθμό ήμασταν αρκετά προφυλαγμένοι. Επίσης σε πολλές συνεργασίες η μάσκα αφαιρούταν μόνο στο τελικό γύρισμα! Στο θέατρο δυστυχώς θεωρούσαν ότι ο εμβολιασμός είναι πανάκεια και επαφίονταν μόνο στην ατομική ευθύνη του καθενός…  Ο κόσμος δεν αντέχει άλλο και είναι λογικό! Δεν έχει περάσει και λίγα τα τελευταία δυόμιση χρόνια, με όλα τα μέτρα που του έχουν επιβληθεί…  Ακόμα και όσοι πειθαρχούσαν κατά γράμμα, έχουν φτάσει σε ένα τέλμα και θέλουν επιτέλους να νιώσουν ελεύθεροι το καλοκαίρι! Ευτυχώς όμως ακόμα τηρούνται τα μέτρα στις κινηματογραφικές-τηλεοπτικές παραγωγές θεαμάτων και πραγματοποιούνται συχνοί έλεγχοι!

Με τι ασχολείσαι αυτόν τον καιρό; 

Αυτή την περίοδο βρίσκομαι σε συζητήσεις για μια ταινία και δύο θεατρικά έργα που θα παρουσιαστούν τον Νοέμβριο, αλλά ακόμα δεν είναι κάτι ανακοινώσιμο.  Μετά από μια δύσκολη χρονιά όπου συμμετείχα σε ένα θεατρικό έργο, «ο μολυβένιος στρατιώτης», του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, σε μια διαφήμιση και σε την αμερικανική σειρά, “Daisy Jones and the six”, ξεκουράζομαι και ανασυγκροτώ τις δυνάμεις μου. Θα βρίσκομαι στο νησί μου την Ικαρία για λίγη χαλάρωση! Ίσως μέσα στον Σεπτέμβριο να επισκεφτώ και το όμορφο νησί σας για διακοπές!