Γρ. Βαλτινός: «Το θέατρο είναι παιδί της εποχής του»

Του Αντώνη Παντινάκη

Με το που ανέβηκε στη σκηνή έβαλε τις βάσεις για την χάραξη μιας λαμπρής πορείας, συνεργαζόμενος με όλους τους μεγάλους θιάσους . Η πολυσυλλεκτική καριέρα του Γρηγόρη Βαλτινού χαρακτηρίζεται από (αναρίθμητα) διθυραμβικά σχόλια και σημαντικές διακρίσεις. Γεμάτος... εμπειρική σοφία, ενισχυμένη απ' το πάθος της (μόνιμα) θαλερής καλλιτεχνικής φύσης του, ο καταξιωμένος ηθοποιός «φιλτράρει» μέσα από Cretalive το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι της εποχής και καταθέτει τις  προτροπές - συμβουλές του προς τους νέους συναδέλφους του αλλά και προς τους θεατρόφιλους!

«Πιστεύω πολύ στη νεολαία που έρχεται κοντά στα μεγάλα πνευματικά έργα» 

Η σχέση που έχει αποκτήσει τον τελευταίο καιρό με την Κρήτη είναι πολύ στενή: Στην... ενσάρκωση του Αλέξη Ζορμπά του Νίκου Καζαντζάκη, που ήταν -όπως κατά καιρούς έχει πει- ένα «αναπόφευκτο, όνειρο ζωής», ήρθε να προστεθεί... η αναγνώριση της προσφοράς του από την Θεατρική Σκηνή Ηρακλείου, στο πλαίσιο του δεύτερου Πανελλήνιου Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου. 

Η βραδιά της 5ης Φεβρουαρίου ήταν ιδιαίτερα συγκινητική για τον ίδιο. «Πάντα ήμουν κοντά στο ερασιτεχνικό θέατρο. Βοηθούσα ερασιτεχνικές ομάδες»,  αποκαλύπτει, με την χαρά του να είναι έκδηλη «για την τιμή που μου έγινε, γιατί αυτό σημαίνει ότι αισθάνονται ότι είμαι ακόμα εραστής αυτής της τέχνης, γιατί αυτό σημαίνει ερασιτέχνης. Κι αυτό με τιμά ιδιαίτερα. Θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο μπράβο σ' αυτούς τους ανθρώπους, στον κύριο και στην κυρία Μανιά, που με προσωπικές θυσίες συνεχίζουν αυτό το θεσμό, ο οποίος ας μην ξεχνάμε ότι πιθανότατα τροφοδοτεί και με θεατές και το επαγγελματικό θέατρο».

Ο Γρηγόρης Βαλτινός  πιστεύει πολύ «στη νεολαία που ασχολείται με την τέχνη, που έρχεται κοντά στα μεγάλα πνευματικά έργα, μέσα από μία θεατρική παράσταση. Που δεν ασχολείται με τα ρηχά, τα φθηνά και τα αγοραία, αλλά αναλώνει το χρόνο της σε σπουδαία κείμενα». Επομένως,, η παρουσία του στην τρίτη ημέρα του Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου ίσως προέτρεψε τους νέους ανθρώπους «να μην εγκαταλείψουν αυτή τη συνήθειά τους. Πρώτον γιατί τους δίνει μεγάλη χαρά, και δεύτερον γιατί έχει πολλά οφέλη γι' αυτούς».

«Το θέατρο είναι παιδί της εποχής του» 

Η καρδιά του σκιρτά... σαν κι εκείνη ενός εφήβου όταν μιλά για την υποκριτική. Ακόμη και τώρα, μετά από τέσσερις δεκαετίες αφοσίωσης στην τέχνη που αγαπά και υπηρετεί, έχει το θάρρος να παραδεχθεί ότι μαθαίνει από τους νέους συναδέλφους του, αφού «το θέατρο είναι παιδί της εποχής του. Αλλάζει έκφραση, φεύγει ο ρομαντισμός, φεύγει το μπαρόκ, έρχονται πιο λιτά μέσα. Υπάρχουν νέοι ηθοποιοί που είναι σπουδαίοι. Τα νέα παιδιά γεννιούνται με πολύ περισσότερες γνώσεις και τεχνικές δυνατότητες για το θέατρο. Αλλάζει εντελώς το ύφος της καθημερινότητας και των πολιτών και της τέχνης, Έτσι λοιπόν, έχουμε πολύ σπουδαίους ηθοποιούς από τους οποίους, πρέπει να σας πω, πολλές φορές διδασκόμαστε κι εμείς οι παλαιότεροι. Γιατί και στην ζωή και στην τέχνη κινδυνεύεις να μείνεις πίσω. Παρακολουθώντας λοιπόν τις νέες εκφράσεις, τις νέες τάσεις, κάτι που εγώ κάνω κατά κόρον πηγαίνοντας όποτε έχω ελεύθερο χρόνο σε καινούργιες παραστάσεις, έρχεσαι πιο κοντά στη νέα έκφραση της εποχής ,σε ό,τι έχει να κάνει με το θέατρο».

Η «πόλωση»...

Μελετώντας διαρκώς τα νέα δεδομένα, αλλά και με μια ευρύτερη αντίληψη/ανάγνωση της πραγματικότητας, ο Γρηγόρης Βαλτινός διακρίνει ότι «το κοινό πάντα χωριζόταν σε διάφορα επίπεδα προτιμήσεων, πνευματικών αναζητήσεων, διασκέδασης. Υπήρχαν οι άνθρωποι που έβλεπαν το απλό, το λαϊκό θέαμα. Πάντα υπήρχε χώρος για τις απλές, τις λαϊκές, τις φθηνές παραστάσεις, αλλά και για τις λίγο βαθύτερες και ακόμη πιο βαθιές. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Γι' αυτό και πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, γιατί πολλά πράγματα μέσα σ' όλη αυτή την πληθώρα των παραστάσεων, ειδικά στην Αθήνα όπου μιλάμε για 1.800 παραστάσεις το χρόνο, ενδεχομένως να είναι και σκουπίδια! Όλα αυτά είναι πολύ επικίνδυνα καμιά φορά, γιατί αποτρέπουν τους μελλοντικούς θεατές να ξαναπάνε θέατρο». 

Ο καταξιωμένος καλλιτέχνης παρατηρεί, ωστόσο, ότι υπάρχει «μια αντίσταση σ' όλα αυτά», η οποία αλληλεπιδρά με τον γενικότερο... παλμό της Ελλάδας του 2018: «Γίνονται δουλειές πολύ απαιτητικές, πολύ σπουδαίες, πολύ βαθιές. Είναι η λεγόμενη πόλωση που συμβαίνει σε τέτοιες περιόδους στην ιστορία. Και στην πολιτική και στην κοινωνία. Βλέπετε τώρα τι συμβαίνει στην κοινωνία. Έχει διχαστεί! Ο ένας είναι εναντίον του άλλου. Βλέπουμε καθαρά τους πολιτικούς να μας οδηγούν σ' αυτήν την πόλωση και να λένε: ''ότι αυτοί είναι οι κακοί, αυτοί είναι οι δεξιοί, αυτοί είναι οι φασίστες. Κι εμείς είμαστε οι αριστεροί, είμαστε οι καλοί, και είμαστε οι αντιφασίστες''. Τώρα τι είναι φασισμός και τι είναι δεξιόστροφος και τι αριστερόστροφος, πιασ' τ' αυγό και κούρευ' το!».

...και η αφύπνιση!

Μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν, «πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, γιατί όταν κοιμάσαι άλλος γράφει ιστορία», τονίζει ο Γρηγόρης Βαλτινός, υποστηρίζοντας πως «το θέατρο είναι ο ναός της αλήθειας, ενώ η βουλή καμιά φορά γίνεται ο ναός του ψεύδους! Το θέατρο είναι μια τέχνη που λειτουργεί βραδυφλεγώς, Δεν βγήκε κανείς από μία θεατρική αίθουσα, μετά από μία θεατρική παράσταση, να ρίξει την κυβέρνηση. Όμως, επηρεάζει συνειδήσεις, επηρεάζει τις αξίες του κόσμου, την ηθική μας και απλώνεται οριζόντια μέσα στην κοινωνία και μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Αυτή είναι η δουλειά μας. Κι όποιος προσπαθήσει να την κάνει διαφορετικά ή να την μπερδέψει, δεν τα καταφέρνει. Γιατί είναι σαν να μπερδεύεις δύο τέχνες μαζί, σαν να μπερδεύεις το μπάσκετ με το ποδόσφαιρο!».