Της Ελένης Μπετεινάκη
Κάθε μέρα κι ένα βιβλίο…κάθε βράδυ ένα παραμύθι!
Κι αφού περνάμε πρωτόγνωρες εποχές με πολλούς περιορισμούς και προσοχή μεγάλη, τα «Παραμύθια του Σαββάτου» θα σας κρατούν καθημερινά παρέα με πολλές αναρτήσεις και πολλά βιβλία που αξίζει να διαβάσουμε και να «παρηγορηθούμε».
«Η βελανιδιά με την ανθρώπινη λαλιά, μιλούσε στους ανθρώπους τα χρόνια τα παλιά…» Κι έχουν φίλους πολλούς τα δέντρα, ζώα, έντομα, παιδιά. Κι αν δεν ξέρουν να κάνουν αστεία, ένα πράγμα κατέχουν καλά: Να λένε ιστορίες…
Κι αυτή είναι η ιστορία της ή του Ρεντ μιας κατακόκκινης βελανιδιάς με διεισδυτικές ρίζες και με τόσο έντονο κόκκινο χρώμα το φθινόπωρο που μόνο από θαύμα δεν καλούν την πυροσβεστική να τη σβήσει αφού μοιάζει σαν να έχει πάρει φωτιά. Αιώνες πάνω από δυο κρατούσε τούτο το δέντρο από τότε που΄ταν ακόμη μικρό σποράκι στον άνεμο. Κι έφτασε στα γεράματά της να ΄ναι το δέντρο των ευχών που το στολίζουν κάθε χρόνο την 1η του Μάη με κομμάτια χαρτιού, υφάσματος, κλωστής που όλα τους αντιπροσωπεύσουν τα όνειρα, τις επιθυμίες, τη λαχτάρα των ανθρώπων.
Τούτο το δέντρο είχε ανθρώπινη λαλιά….Είχε επίσης ακούσει χιλιάδες πράγματα κι ήξερε καλά να κρατάει μυστικά. Είχε και φίλους κολλητούς με πρώτο πρώτο την Μπόγκο, ένα κοράκι που ήταν μαζί από την πρώτη μέρα της γέννησής του. Κι αν και διαφορετικοί, όπως συμβαίνει και στους ανθρώπους, τους ένωναν πολλές στιγμές κι ήταν φίλοι καρδιακοί. Κι η ιστορία της Ρεντ είναι απίστευτη που επικεντρώνεται σε ένα ακόμα πολύ ιδιαίτερο σημείο. Αν κι απαγορεύονταν οι κουβέντες με τους ανθρώπους εκείνη μια φορά μίλησε… κι ας ήξερε πως θα ερχόταν το τέλος!
Είχε τόσες κουφάλες που στέγαζε ένα πλήθος μικρών ζώων, τόσων πολλών που έμοιαζε σαν μια μικρή πολιτεία. Κι όλα πήγαιναν καλά ώσπου στη γειτονιά που εκείνη ήταν φύλακας μετακόμισε η οικογένεια της Σάμαρ. Το κοριτσάκι που ένοιωθε μοναξιά και αποκλεισμό απ’ όλους κι όλα, ήταν πάντα σιωπηλό. Κατάφερε τούτη η σιωπή να τραβήξει όλα τα ζωάκια, κατοίκους και φίλους της βελανιδιάς. Μαζί περνούσαν παρέα ατέλειωτες νύχτες γύρω από τον κορμό της. Κι ένα βράδυ άφησε κι εκείνη μια ευχή πάνω σε ένα κομμάτι ροζ υφάσματος. Έγραφε πως θα ήθελε πολύ να είχε ένα φίλο, άνθρωπο!
Κι η βελανιδιά που τα μάτια της είχαν δει πολλά, που είχε νοιώσει απίστευτες κακουχίες, αδικίες, γέλια και κλάματα πολλών ανθρώπων και ζώων, που΄χε ζήσει εκατοντάδες χρόνια, πολέμους, δυστυχίες και χαρές, ξαφνικά ένοιωσε τον δικό της κόσμο να αλλάζει με τούτη δω την τόσο απλή αλλά αληθινή ευχή! Κι έβαλε στόχο της ζωής της να της γνωρίσει το ξερακιανό αγόρι που έμενε εκεί κοντά. Το σχέδιο της θα το πραγματοποιούσε η Μπόγκο και τα αλλά μικρά ζωάκια και μάλιστα πολύ σύντομα!
Κι ύστερα χαράχτηκε μια λέξη που σκόρπισε στεναχώρια, στον κορμό της βελανιδιάς. «Δρόμο» έγραφε για τους κατοίκους του μπλε σπιτιού. Κι αρχίσανε άλλες ιστορίες, λυπητερές… Κι η Φραντσέσκα, η κατά κάποιον τρόπο ιδιοκτήτρια της γέρικης βελανιδιάς, αποφάσισε να την «διώξει» γιατί είχε πολύ κουραστεί μαζί της, με τις ρίζες, τα φύλλα, τον χώρο που της έπιανε. Κι τότε ήταν που ταράχτηκαν όλα… όλα!
Και πήραν δράση οι αστυνόμοι, τα παιδιά, τα ζωάκια…Κι έγιναν φίλοι ο Στίβεν, το ξερακιανό αγόρι με την Σάμαρ. Κι αποκαλύφθηκαν πολλά μυστικά για τη ζωή της Φραντσέσκας, κι ένα βιβλίο έκανε πάλι το θαύμα του.
Μια συγκινητική σαν αληθινή ιστορία εκτυλίσσεται από εκείνες που δεν θες να τελειώσουν ποτέ...
Δεν ξέρω πόσες φορές, έχω διαβάσει τούτο το βιβλίο. Ήρθε στα χέρια μου μια μέρα που΄ταν πολύ δύσκολη και παράξενη στη δική μου ζωή. Στο διάδρομο ενός νοσοκομείου, έρημο, άφωνο και για ώρες πολλές ήταν η μόνη μου συντροφιά. Κι ήταν ένα βιβλίο που με συγκλόνισε με την ιστορία, την ελπίδα, τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, με την μάνα Φύση, με τα όνειρα. Θυμήθηκα κι ένιωσα πόσο εύκολα οι ΄άνθρωποι ξεχνούν από που έρχονται… Συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορά πως δεν έχει σημασία το χρώμα του δέρματος, η ενδυμασία, οι συνήθειες , η γλώσσα ή το θρήσκευμα. Όλοι είμαστε άνθρωποι που πονάμε, κλαίμε, αγαπάμε, μισούμε με το δικό του τρόπο ο καθένας μας…
Ένα βιβλίο γεμάτο συναίσθημα, γεμάτο ιστορίες που αγγίζουν και τους πιο σκληρούς χαρακτήρες. Ένα βιβλίο για τη διαφορετικότητα, για τους μετανάστες, τους πρόσφυγες, τις ζωές των ανθρώπων. Ένα βιβλίο για την Φύση κι όλα όσα μας δείχνει αλλά δεν τα βλέπουμε. Ένα βιβλίο για την φιλία, τα έθιμα, τις γειτονιές και την ψυχή των ανθρώπων.
Μια ιστορία που μοιάζει με παραμύθι και κρύβει όμως μέσα της όλη την αλήθεια του σήμερα. Όλη την συμπεριφορά τω διπλανών και τη δική μας.
Φόβος, αγωνία, χαρά, μίσος, αδιαφορία, φιλία, αγάπη και μοίρασμα. Όλα μαζί, αντίθετα και όμοια καρτούν χέρι χέρι τα συναισθήματα.
Και να δεν πιστεύετε πως τα δέντρα μιλάνε στους ανθρώπους τουλάχιστον την επόμενη φορά που θα βρεθείτε στον ίσκιο τους, παρατηρήστε τα. Σίγουρα έχουν κάτι να σας δείξουν μην κάνετε πως δεν το βλέπετε…
Μαγική η εικονογράφηση του βιβλίου κι αν μπορούσα κι εγώ να γράψω μια ευχή σε τούτο το εκπληκτικό ευχόδεντρο θα έπαιρνα ένα μεγάλο κατακόκκινο πανί και με λευκά γράμματα θα έλεγα: Να φτάσει σε όλα τα παιδιά η ιστορία τούτης της γέρικης βελανιδιάς!
Για παιδιά από 9 χρονών…
Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός
*Το ευχόδεντρο, Κάθριν Απλγκεϊτ, εικ: Charles Santso, εκδ. Ψυχογιός
