Serial killer ο οποίος εκτελεί «παιχνιδιάρικα» τα πλέον σημαίνοντα για την κοινωνία της Γκόθαμ πρόσωπα - θύματά του, προ(σ)καλεί τον Batman σε μια δοκιμασία επίλυσης γρίφων που οδηγούν στις βάσεις των μηχανισμών διαφθοράς της πόλης. Αν όχι και στον ίδιο!
Ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Σε κάθε ιστορική περίοδο δυσκολιών για την ανθρωπότητα, από γέννησης της 7ης Τέχνης, ο κινηματογράφος υπήρξε ένα ουσιαστικό στήριγμα για τον κοινωνικό ιστό. Ήταν η φυγή. Ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι, όσα χτυπήματα και να δεχτεί από «εναλλακτικά» (οικιακά, συνήθως) μέσα ψυχαγωγίας. Κάθε φορά που αυτή η σκέψη περνά από το μυαλό μου, το πρώτο πράγμα που ανασύρει η μνήμη είναι εκείνη η σκηνή από το «1941» (1979) του Στίβεν Σπίλμπεργκ, με τον Αμερικανό αξιωματικό που έχει παρατήσει τα στρατεύματα και την υστερία της ενδεχόμενης επίθεσης Ιαπώνων στην Καλιφόρνια, έχει μπει σ’ ένα σινεμά κι έχει αφοσιωθεί πλήρως στην παρακολούθηση του… «Ντάμπο» (1941) της Disney. Ένας ένστολος, ενήλικας άνδρας, κλαίει σαν μικρό παιδί με το (animated) θέαμα που του προσφέρει η μεγάλη οθόνη! Κι έχει ξεχάσει τι συμβαίνει στον κόσμο, εκεί έξω. Όταν το σινεμά έχει αυτή τη δύναμη, να «διαγράφει» τις δυσκολίες της πραγματικότητας και, ταυτόχρονα, να λειτουργεί θεραπευτικά στο μέσα μας, οφείλουμε να σεβόμαστε αυτή την Τέχνη και τον ρόλο που παίζει στη ζωή μας. Είναι κάτι που πετυχαίνει ολοκληρωτικά ο Ματ Ριβς με το «The Batman». Και πρέπει εδώ να τονιστεί το γεγονός ότι δεν μιλάμε για κάτι το ανώδυνα ψυχαγωγικό, αλλά για ένα έργο που ενώ προσφέρει την απόλυτη (κινηματογραφική) φυγή, επιχειρεί κι ένα είδος διαλόγου με τη συνείδηση του πολίτη του σήμερα, ο οποίος βρίσκεται αντιμέτωπος με διαβρωμένους μηχανισμούς εξουσιών που επηρεάζουν και υποβιβάζουν το βιοτικό του επίπεδο. Το «The Batman» δεν θέλει να ξεχάσεις που ζεις ή να… ξεχαστείς μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα. Θέτει παραλληλισμούς απέναντι στο ρεαλιστικό και το κομιξάδικα «φανταστικό». Γιατί και τα δύο προέρχονται από το ανθρώπινο μυαλό. Την εμπειρία, τα διδάγματα και την αλήθεια. Την Ιστορία που το έχει θρέψει. Και το έχει εμπνεύσει προς… τη φυγή.
