Ευρήματα από δύο πηγάδια της ρωμαϊκής Εποχής ανακαλύφθηκαν από αρχαιολόγους στο σημείο όπου πραγματοποιούνται δύο σημαντικά οδικά έργα στο Κεϊμπριτζσάιρ της Βρετανίας. Στο πλαίσιο της αναβάθμισης των εθνικών οδών A428 Black Cat – Caxton Gibbet, μια ομάδα από του Μουσείο Αρχαιολογίας του Λονδίνου, πραγματοποίησε ανασκαφές στο σημείο.
Προς την ολοκλήρωση του έργου, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν έκπληκτοι δύο ρωμαϊκά πηγάδια που χρονολογούνται στο 43 – 410 μ.Χ. Τα πηγάδια περιείχαν και άλλα ευρήματα, μεταξύ των οποίων υπολείμματα ξυλουργικού εργαστηρίου και τα απομεινάρια μιας σχεδόν 2.000 ετών κινητής σκάλας. Επίσης, ανέσυραν καλά διατηρημένα ξύλινα στοιχεία, τα οποία μαρτυρούν τα μυστικά της κατασκευής τους.
Όπως λέγεται, όλα αυτά τα ευρήματα, βοήθησαν έναν μικρό οικισμό, ο οποίος ξεκίνησε ως ένα μικρό αγρόκτημα της Μέσης Εποχής του Σιδήρου (περίπου στο 350 π.Χ.) και εξελίχθηκε σε κέντρο βιομηχανικής δραστηριότητας κατά την πρώιμη Ρωμαϊκή Περίοδο.
Υπάρχουν ακόμη, στοιχεία της ρωμαιό – βρετανικής μεταλλευτικής δραστηριότητας, της ξυλουργικής τέχνης και της επεξεργασίας ξύλου που πραγματοποιούταν στην περιοχή, μέσα σε μια ευρύτερη, περίφρακτη με πύλες, περιοχή.
Η κατασκευή του πρώτου πηγαδιού
Όπως ήταν φυσικό, οι άνθρωποι που ζούσαν και εργάζονταν στην περιοχή, είχαν ανάγκη από εύκολη πρόσβαση σε νερό και έτσι, έσκαψαν το πηγάδι. Το πρώτο πηγάδι κατασκευάστηκε ακριβώς έξω από την περίφραξη και έχει βάθος 8.5 μέτρα, δηλαδή περίπου το ύψους ενός μέσου, σύγχρονου διώροφου σπιτιού. Ωστόσο, η κατασκευή του πρώτου πηγαδιού δεν ήταν επιτυχημένη.
Ο διευθυντής της εταιρείας αρχαιολογικών έργων MOLA, Simon Markus, εξηγεί: «Παρότι στο εσωτερικό του περιέχονται υπολείμματα μιας ξύλινης σκάλας, το πρώτο αυτό πηγάδι κατέρρευσε πριν καν χρησιμοποιηθεί. Όπως ανακαλύψαμε όταν ξεκινήσαμε τις ανασκαφές στην περιοχή, ο πηλός ξεφλουδίζει από το πιο συμπαγές χώμα και την πέτρα».
«Αποτυχία της ρωμαϊκής μηχανικής»
«Όλοι έχουμε κάνει κάποιους αποτυχημένους πειραματισμούς, όμως εδώ έχουμε μια κανονική αποτυχία της ρωμαϊκής μηχανικής σε βιομηχανική κλίμακα. Κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια για να σκάψουν το συγκεκριμένο πηγάδι, το οποίο τελικά εγκατέλειψαν εντελώς», σημείωσε ο Simon Markus,.
Ουσιαστικές κατασκευαστικές βελτιώσεις στη δεύτερη προσπάθεια
Οι κάτοικοι της περιοχής όμως, έμαθαν από τα λάθη τους και έχτισαν ένα δεύτερο πηγάδι. Το έχτισαν μέσα στα όρια της περίφραξης και αναδεικνύει τα επιπλέον μέτρα που πήραν για την αποτροπή μιας ακόμη κατάρρευσης.
Το πηγάδι υποβασταζόταν από ξύλινες σανίδες που συγκρατούσαν την κατασκευή του και απέτρεπαν την καθίζησή του. Επίσης, ήταν κατά 6.5 μέτρα μικρότερο. Ο Simon παρατηρεί: «Καταλαβαίνουμε τους πρώτους κατασκευαστές του πηγαδιού, επειδή η ανασκαφή του, απαιτούσε τόσο προσεκτικό σχεδιασμό και προσπάθεια, ακριβώς όσο και το χτίσιμό του».
Η ομάδα του Αρχαιολογικού Μουσείου του Λονδίνου ανέσκαψε τόσο μέσα όσο και γύρω από την ξύλινη δομή του πηγαδιού, μέχρι που τελικά αποκάλυψε τη βάση του, η οποία ήταν καλυμμένη με πέτρινα βότσαλα, για το φιλτράρισμά του νερού. Μέσα στα πηγάδια, βρέθηκαν πριονισμένα κλαδιά, θρυμματισμένα ξύλα, αποκόμματα από σανίδες, απορρίμματα δηλαδή Ρωμαίων ξυλουργών, αφού το πηγάδι έπεσε σε αχρησία.
Σημαντικό κέντρο ξυλουργικής βιομηχανίας
Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα απορρίμματα στο σημείο αυτό δεν συσσωρεύονταν μόνο από τους τεχνίτες της περιοχής που κατασκεύαζαν εργαλεία ή που πραγματοποιούσαν διορθώσεις στα σπίτια τους. Ο όγκος του πεταμένου ξύλου, μαρτυρά την παρουσία σημαντικής βιομηχανίας στην τοποθεσία. Τα περιεχόμενα που ανασύρθηκαν από το εσωτερικό των πηγαδιών, εξετάζονται προσεκτικά από τους εμπειρογνώμονες.
Αν και οι εργασίες για την ακριβή αποκάλυψη των εργασιών των Ρωμαίων ξυλουργών είναι ακόμη υπό εξέλιξη, οι αρχαιολόγοι έχουν βρει στοιχεία που μαρτυρούν ότι, το εργαστήριο ήταν τμήμα ενός ευρύτερου δικτύου του εμπορίου. Στο νότιο τμήμα της τοποθεσίας, η ομάδα έχει ταυτοποιήσει έναν πιθανώς ρωμαϊκό δρόμο.
Ο δρόμος αυτός πιθανολογείται ότι ένωνε το σημείο με σημαντικές ρωμαϊκές διαδρομές, άρα θα μπορούσε να τροφοδοτεί μεγάλους οικισμούς, όπως εκείνον της πόλης Godmanchester, όπως και κοντινά κτήματα της επαρχίας. Ο Gareth Moores, διευθυντής του προγράμματος για το οδικό έργο A428 Black Cat to Caxton Gibbet εξηγεί: «Η αρχαιολογική αυτή εργασία, είναι ένα συναρπαστικό και αναπόσπαστο μέρος του έργου αναβάθμισης A428 Black Cat -Caxton Gibbet. Χωρίς το μεγάλο πρόγραμμα αναβάθμισης του οδικού δικτύου, οι ανεκτίμητες ανακαλύψεις σχετικά με τη Ρωμαϊκή μηχανική και την καθημερινή ζωή, ίσως να παράμεναν για πάντα στην αφάνεια».
Και συνεχίζει: «Τα τελευταία ευρήματα των ανασκαφών, προσφέρουν μοναδικές γνώσεις για το παρελθόν, τονίζοντας την καταπληκτική δεξιοτεχνία και την αντοχή όσων έζησαν εδώ πριν από περίπου δύο χιλιάδες χρόνια. Είμαστε υπερήφανοι που μπορούμε να συμβάλλουμε σ’ ένα τόσο σπουδαίο έργο που μας συνδέει με την ιστορία μας, όσο παράλληλα χτίζουμε το μέλλον».
Το οδικό έργο των δισεκατομμυρίων λιρών αναμένεται να λειτουργήσει μέχρι το 2027.
