Τί και αν δεν τον έλεγαν Χατσικο!

Πεσμένος στην άκρη του δρόμου. Το νήμα της ζωής του κόπηκε. Ίσως ηθελημένα. Ίσως να το επιδίωξε. Το ήθελε. Δεν μπόρεσε να αντέξει την εγκαταληψη. Πεσμένος και νεκρός στην άκρη του δρόμου, περιμένει κάποιον να τον μαζέψει. Πριν το θλιβερό γεγονός έλαβε χώρα ένα άλλο, ίσως πιο θλιβερό, πιο επώδυνο για αυτόν. Κάποιος "άνθρωπος" που (ίσως) φημίζεται για τα φιλοζωα αισθήματα του, τον εγκατέλειψε. Το σκυλί, ένα μεγαλόσωμο μαύρο ημίαιμο εγκαταλείφθηκε στο δρόμο, ανάμεσα στο ΠΑΓΝΗ και τις Βούτες. Πιθανότατα, αν κρίνουμε από την κατεύθυνση του σώματος του, από την περιοχή της ενδοχώρας.

Για τρεις μέρες, το σκυλί καθόταν στη μέση του δρόμου, στη μέση του ρεύματος κίνησης προς Βούτες, με το βλέμμα προς την ενδοχώρα. Φιλικός, αλλά και αποφασισμένος. Τί και αν δεν τον έλεγαν Χατσικο, ήταν αποφασισμένος να περιμένει. Τον "ιδιοκτήτη" του; Το μοιραίο; Δεν γνωρίζω. Σίγουρα, απόλυτα αποφασισμένος να παραμείνει στο σημείο. Αναμένοντας το "φιλόζωο ιδιοκτήτη" του, που ίσως "κάπου πετάχτηκε για λίγο". Μην αντέχοντας την εγκαταληψη, αυτοκτόνησε. Έμεινε εσκεμμένα στη μέση του δρόμου, μέχρι κάποιος να του αφαιρέσει τη ζωή. Τη μισή, γιατί την άλλη μισή, μαζί με την εμπιστοσύνη του την έχασε όταν τον εγκατέλειψαν.

Κείτεται εκεί, νεκρός πλέον, αλλά ανακουφισμένος. Η εγκατάλειψη δεν αντέχεται. Τα μάτια, το βλέμμα, η έκφραση ευγνωμοσύνης ενός αδέσποτου που υιοθετείται από το δρόμο, αποτελεί την μεγαλύτερη πληρωμή. Έχοντας υιοθετήσει, ένα θηλυκό μαλινουά και ένα θηλυκό γερμανικό ποιμενικό, αδεσποτάκια, μπορώ να το πω με σιγουριά. Το βλέμμα ευγνωμοσύνης, όλα τα συναισθήματα μαζεμένα. Γι'αυτό σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Υιοθετήστε!



Δ.Μ.