Θα μιλήσεις; Αν μιλήσω; Να μιλήσουμε;

Αγαπητό Cretalive,

στην σκιά των όσων τις τελευταίες μέρες έχουν αποκαλυφθεί  περί σεξουαλικής βίας και κακοποίησης, συχνά υπάρχουν φωνές που αντιτίθεται στο αυτονόητο του δικαιώματος των θυμάτων να καταγγείλουν και ακόμη περισσότερες φαίνεται να είναι οι φωνές εκείνον που γνώριζαν, κάτι είχαν δει, κάτι είχαν ακούσει αλλά αυτό το «κάτι», αυτές οι εικόνες, φωνές, υποψίες ή ένα μικρό ψήγμα αυτών που μπορούν να είναι ικανά να ενεργοποιήσουν πληθώρα άσχημων εικόνων και καταστάσεων στην σκέψη μας, δεν επαρκούν για να κινητοποιήσουν τις ενέργειες και τις πράξεις μας. 

 Έως πότε άραγε θα ευαγγελιζόμαστε όλα αυτά και παρόμοια περιστατικά ως ζητήματα ιδιωτικού δικαίου και τα εν το οίκω; 

Έως πότε άραγε θα επιλέγουμε ως πρακτική την κώφωση σε γεγονότα που επιζητούν τόσο «ηχηρά» και επιτακτικά την ακοή, αλλά κυρίως την φωνή μας;

Έως πότε άραγε θα εμφανιζόμαστε ετεροχρονισμένα να αναφέρουμε μαρτυρίες που καθίσταται αναγκαίο και απαραίτητο να μεταφέρονται αυτούσιες σε χρόνο «εδώ και τώρα, άμεσα και αμέσως» σε βιώματα που φέρουν την σημασία  του σοβαρού και κατεπείγοντος;

    Η βία, όποια μορφή και αν έχει, με όποιο «πέπλο» και αν επιλέγει να εμφανίζεται είναι κομμάτι της καθημερινότητας. Όλοι και όλες έχουμε υποστεί, έχουμε ασκήσει ή έχουμε βρεθεί θεατές αυτής. Όλοι και όλες έχουμε αντιμετωπίσει βία και όλοι και όλες πρέπει να αναρωτηθούμε με ποιό τρόπο θέλουμε να στεκόμαστε απέναντι στην βία; 

Αναπαράγοντας ή καταστέλλοντας αυτή;

 Μήπως δείχνουμε πολύ ανοχή σε ένα τόσο σημαντικό θέμα;  Μήπως θα έπρεπε να αναρωτηθούμε, ότι αν και παρόλο που διαλαλούμε την ελευθερία μας, ελευθερία δεν υπάρχει εφόσον υπάρχουν κομμάτια της κοινωνίας μας που καταπιέζονται και κακοποιούνται; 

Η βία βρίσκεται ΠΑΝΤΟΥ. Το ζήτημα είναι: Αδιαφορούμε ή μιλάμε; 

Νομίζω, ότι έπειτα από την «χιονοστιβάδα» των αποκαλύψεων και την πλειάδα των μαρτυριών και καταγγελιών η απάντηση είναι εύλογη και μοναδική. Να μιλάμε.  Ωστόσο, αυτό φέρει διττή σημασία, ΝΑ ΜΙΛΑΣ εσύ που δέχεσαι την κακοποίηση, αλλά ΝΑ ΜΙΛΑΣ και εσύ που την βλέπεις να συμβαίνει. Όπου συμβαίνει, όποτε συμβαίνει, σε όποιο και αν συμβαίνει, με όποια μορφή και αν συμβαίνει. Έχουμε χρέος να παρέμβουμε, έχουμε υποχρέωση να παλέψουμε και να επιφέρουμε την αλλαγή. Οφείλουμε να υπερασπιστούμε και να προωθήσουμε αυτήν την νέα «Μόδα». Κι αν δεχτούμε ότι πρόκειται για Μόδα, ας ευχηθούμε ότι θα εδραιωθεί και δεν θα περάσει. Ας δεσμευτούμε στο να μην επιτρέψουμε να παρέλθει, αλλά να βρίσκεται συνεχώς στα ύψη, ως σταθερή αξία! Μια από τις πολυτιμότερες, τις διαχρονικότητες και τις πιο υψηλές μας. 

Είναι τρομερά δύσκολο- αν και όχι αδύνατον να αλλάξεις ένα κακοποιητικό άνθρωπο- είναι όμως δυνατόν να αλλάξεις το κοινωνικό σύνολο, τον περίγυρο και αν αυτό επιτευχθεί τότε επέρχεται μια αρχή. 

Η βία συμβαίνει στο πλαίσιο της κοινωνίας, συμβαίνει δίπλα μου,συμβαίνει γύρω μου και αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πέρα από εμένα, αλλά αφού εγώ είμαι μέρος του συνόλου, αυτό αγγίζει και  εμένα, συμβαίνει και σε εμένα, άρα από εμένα πρέπει και να αντιμετωπιστεί.  

Η βία είναι κάτι που σε παγώνει και σε ακινητοποιεί όποια μορφή και αν έχει, σε όποια έκταση και αν κυμαίνεται. Η κίνηση όμως και ο ρυθμός της ζωής συνεχίζουν να υπάρχουν και ποτέ δεν είναι αργά για τα θύματα-Επιζώντες-Ήρωες της  βίας να ξαναθυμηθούν τι σημαίνει και πως μπορούν να κινούνται… 

…Σε αυτό το χορό, ας πιάσουμε -χέρι-χέρι- όλοι μαζί!! 

Ας εξασφαλίσουμε όλες εκείνες τις συνθήκες, ώστε να δίνεται Λόγος Σε κάθε Φωνή & Δύναμη Σε κάθε Λόγο!

Γερακάκη Ελένη