Το έφερε η μοίρα και ξεχυθήκαμε ξανά, όπως και τότε στα στενά του χωριού μας.
Πλέον, μεσήλικες όλοι, γυρέψαμε κάθε σπιθαμή και κάθε σημείο του σπιτιού, της γειτονιάς, του χωριού μας και βρήκαμε τα λαβώματα του σεισμού.
Στην γυροβολιά αυτή, ήρθαν ξοπίσω όλες οι θύμισες του παλιού καιρού.
Τα παιδικά μας χρόνια, τα παιχνίδια της γειτονιάς ή του χωριού μας και φωνές όπως και τότε. Φωνές αλλιώτικες όμως, φωνές όχι χαράς και ανεμελιάς, μα φωνές πόνου.
Φωνές και λυγμοί που έβγαιναν, καθώς αγκαλιασμένοι κλαίγαμε πάνω στα συντρίμμια που βλαστήσαμε και μέστωσε ή νιότης μας,
Αυτά τα συντρίμμια δεν ήταν πέτρες, ήταν οι κόποι των προγόνων μας (κόκκαλα των προγόνων μας), ήταν τα πεζούλια της γειτονιάς μας, της αποσπερίδας, της παρέας του αποχαιρετισμού, ήταν οι πέτρες που μας φύλαξαν από την ζεστή, το κρύο, την βροχή.
Αυτά τα συντρίμμια, ήταν από τα συντρίμμια των ξεριζωμένων Ελλήνων της Μεγάλης Πατρίδας, που έγιναν πέτρες στέρεες και στήθηκαν ξανά. Ήρθαν με τα γαϊδουράκια και στην πλάτη των παππούδων μας. Ήρθαν και κατάφεραν να φτιάξουν ένα ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ (Αλιτζανή) , ναι ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ, όσο φτωχό και αν ήταν.
Για αυτούς ήταν η φωλιά τους, για εμάς ήταν το πατρικό μας σπίτι, το σπίτι της γιαγιάς μας. Οι μυρωδιές της παραστιάς, η νοστιμιά του φούρνου, του εφτάζυμου.
Ήταν οι πέτρες που άκουσαν χαρές λύπες μυστικά, κλάματα. Είναι οι πέτρες που είναι ποτισμένες με δάκρυα.
Κάθε φορά που κοιτάζαμε τα μάτια μας ψηλά, βλέπαμε το στολίδι μας, την εκκλησίας μας, τον Άγιο Αντρέα μας. Λαβωμένος και αυτός. Λαβωμένος, μα δε φοβάται! Είναι ο «αντράς», αυτός που τον φοβήθηκαν οι Τούρκοι και τον σεβάστηκαν οι Γερμανοί.
Όλοι εμείς, εκεί βαπτιστήκαμε, εκεί παντρευτήκαμε, εκεί βαπτίσαμε τα κοπέλια μας. Εκεί αποχαιρετήσαμε τους δικούς μας ανθρώπους. Εκεί πάντα σμίγαμε, τις Κυριακές τις σχόλες.
Εδώ νιώθουμε την ανάγκη και την υποχρέωση, να γιατρέψουμε τις πληγές. Να ξανααντρανήσουμε τα σπίτια του χωριού μας και να ξαναστήσουμε τους φρουρούς (Αγίους μας) γύρω και μέσα στο χωριό μας.
Όταν θα απομακρυνθούν οι πέτρες (τα χαλάσματα κατά τους ειδικούς), μαζί θα φύγει ένα κομμάτι της ιστορίας και των βιωμάτων μας.
Όμως με την βοήθεια του Θεού και την χάρη της Παναγίας θα ξανακάνουμε Ανάσταση στον Άγιο Αντρέα. Είμαστε ζωντανοί, είμαστε μονιασμένοι και έχουμε έναν σκοπό πλέον.
Μαντινάδες από τον Κυριακάκη Νίκο.
YΠOMONH , EΠIMONH, ΘAPPOΣ, ΘEOY AEPA,....AYTA ΣAN EXEI O ANΘPΩΠOΣ OΛA TA BΓAZEI ΠEPA!!! ΠPΩTA O ΘEOΣ ME YΠOMONH OΛOI OI AΛITZANIΩTEΣ.....ΘA ΞANAKANOYN TO XΩPIO OMOPΦOTEPO AΠO TOTEΣ
XIΛIAΔEΣ ΣYNAIΣΘHMATA, BIΩMATA, ANAMNHΣEIΣ...ΣEIΣME ΔEN EIΣAI IKANOΣ MEΣA MAΣ NA ΓKPEMIΣEIΣ!!!! ΣAN EPΘEIΣ ΣTHN AΛITZANH KAI ΔEIΣ POYKOYNIA, ΠETPA,...ΣE KAΘE ENA AΠO AYTA KOΠO ΠPOΓONΩN METPA !!!!
ANΘPΩΠOYΣ ΣAN THN POYMΠINH KAI TON ΠAΠA MANΩΛH....MA KAI ΣE OΣOYΣ MAΣ BOHΘOYN EYXAPIΣTOYME OΛOI!!!!! AΛITZANH H APXONTIKO OΠΩΣ KAI NA TO ΠOYME ,,, AΓAΠH ΠATPOΓONIKH OΛOI MAΣ TOY KPATOYME!!!!
Δ.Κ.
