Σημαντικό πνευματικό γεγονός για το Ηράκλειο το 50ο Συνέδριο της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων

Τη Πέμπτη 7 Νοεμβρίου ξεκινά στο Ηράκλειο Κρήτης  το  Συνέδριο  Φιλολόγων , που είναι αφιερωμένο στον μεγάλο ποιητή και δημοσιογράφο τον “ΔΑΣΚΑΛΟ” Κώστα Βάρναλη.

Για το μεγάλο  ποιητή, το βάρδο αυτό των λαϊκών αγώνων ασφαλώς  θα μιλήσουν ειδικοί που  θα ξεδιπλώσουν και  θα αναπτύξουν την αξία και το έργο του.

Εγώ γράφω σήμερα δυο γραμμές, γιατί κάθε φορά που ακούω το όνομα του ταξιδεύω στο Δεκέμβρη 74 , στο μήνα της αρρώστιας και του θανάτου του.

Τότε που η νεαρή  Δημοκρατία μας έκανε τα πρώτα της βήματα κι ο λαός με δημοψήφισμα και με συντριπτική πλειοψηφία αποφάσιζε την οριστική απαλλαγή της χώρας από τη βασιλική δυναστεία. Τότε ,που πρωτάκι  εγώ, στο πανεπιστήμιο ,μάθαινα μαθηματικά αλλά και δημοκρατία και τα έβλεπα  όλα καλά , νέα, όμορφα και ελπιδοφόρα .

Ο μπάρμπα Κώστας ήταν άρρωστος όλο σχεδόν εκείνο το μήνα νοσηλευόταν στην γενική κλινική  Αθηνών . Θυμάμαι  στις φοιτητικές μας παρέες , μετά από αρκετές ώρες πολιτικής κουβέντας για τη Δημοκρατία, το σοσιαλισμό,  την υπεραξία και το ρόλο των  μέσων παραγωγής,  η κουβέντα άλλαζε και ρωτούσαμε τι κάνει σήμερα  “ο Δάσκαλος” και ο καθένας κάτι είχε να θυμηθεί από  μικροιστορίες και ευφυολογήματα του “Δασκάλου”  το αλάτι της ζωής όπως έλεγε και ο ίδιος. Θυμάμαι και αναφέρω μερικά:

Ο Βάρναλης μεγάλωσε στη περιοχή της Βάρνας της Βουλγαρίας και η Ελλάδα, έλεγε ,φάνταζε στα μάτια του «Σαν η μάνα, η  γη της επαγγελίας, του πνεύματος, της ελευθερίας, των αξιών». Αλλά όταν την επισκέφθηκε πρώτη φορά αποτύπωσε την απογοήτευση του σε μια φράση.

“Εσκυψα  να φιλήσω το χώμα της, μα αυτό το «άτιμο» μύριζε καβαλίνα”

 Μια άλλη φορά επί χούντας που τον συνάντησε κάποιος και του είπε

-Μπάρμπα Κώστα από τότε που πήρες το βραβείο Λένιν, σε βλέπω να βαδίζεις καμαρωτά και με το κεφάλι ψηλά. Μεγαλοπιάνεσαι ;  O ετοιμόλογος Βάρναλης απάντησε

-Έχω το κεφάλι ψηλά γιατί αυτή την περίοδο το σκατό έχει φτάσει στα χείλη μου. Αν σκύψω πνίγηκα.

 Ο Μπάρμπα  Κώστας νοσηλευόταν αρκετό καιρό, καθημερινά οι εφημερίδες ενημέρωναν,   πήγαινε καλά, γράφανε. Πράγματι  βγήκε από τη κλινική, αλλά ξαφνικά, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα πέθανε.

Θυμάμαι τη λαοθάλασσα που τον συνόδεψε από τη Μητρόπολη στο Α΄Νεκροταφείο.  

Το  Γιάννη Ρίτσο , τη Μελίνα Μερκούρη,  τα χιλιάδες κόκκινα γαρύφαλλα ,τον κόσμο  να σκουπίζει τα δάκρυα,  να χειροκροτεί  να τραγουδά  “Την υπόγεια τη ταβέρνα “και άλλα ,να φωνάζει αθάνατος και εγώ μαζί να νιώθω  ότι μετέχουμε σε ιεροτελεστία τιμής και χρέους  στο ποιητή ,να κρατήσουμε ζωντανό «Το φως που καίει» και μας οδηγεί.

Να είναι καλά οι αίτιοι που ήταν αφορμή να θυμηθώ.

Εύχομαι καλή επιτυχία στο συνέδριο τους.

Με εκτίμηση

Μανόλης Μηλάκης