Αγαπητό Cretalive,
Μπορείς έστω εσύ να μου πεις τι μας συμβαίνει; Ζούμε καθημερινά το θέατρο του παραλόγου, τόσο σε τοπικό, όσο και σε Πανελλαδικό επίπεδο και οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει να είναι άνθρωποι.
Πριν λίγες ώρες είχα μία απίστευτη εμπειρία στο κτίριο της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ανήκω σε έναν κλάδο που εδώ, στην πόλη μας, με το ζόρι απαρτίζεται από δέκα άτομα. Αυτό σημαίνει ότι πάντα (Πανελλαδικώς φυσικά) μας αντιμετώπιζαν ως "όλοι οι άλλοι και αυτοί".
Πήγα λοιπόν σήμερα να καταθέσω τα χαρτιά μου και μου είπαν ότι η προθεσμία για μένα έχει λήξει εδώ και έναν μήνα, ενώ βάσει ανακοίνωσης που βρισκόταν όχι μόνο σε κάθε όροφο, αλλά και μέσα και έξω από τον ανελκυστήρα, η καταληκτική ημερομηνία ήταν η Τέταρτη 4 Μαρτίου.
Ωστόσο, δόθηκε παράταση για "όλους τους άλλους" κι ετσι, την Παρασκευή, έπειτα από τηλεφωνική επικοινωνία με τη Β'βάθμια Ηρακλείου, με επιβεβαίωσαν ότι μπορώ να πάω κι εγώ μέχρι την Παρασκευή 13 Μαρτίου να ολοκληρώσω τη διαδικασία κατάθεσης των απαραίτητων εγγράφων για θέσεις αναπληρωτών. Έτσι κι έκανα.
Εν τέλει-και αφού ήρθε η σειρά μου-μου είπε μία αρκετά ευγενική κυρία ότι δεν είναι ενημερωμένη για τον δικό μου κλάδο κι έτσι επισκεφθήκαμε μαζί μία άλλη κυρία σε ένα άλλο γραφείο, η οποία, εντελώς απρόθυμη, δε δέχτηκε καν να δει τη φωτογραφία της ίδιας τους ανακοίνωσης που είχα στο τηλέφωνό μου. Αυτή η άρνηση με το καλημέρα, δεν ήταν καλός οιωνός.
Απογοητευμένη και χωρίς να προκαλέσω, απομακρύνθηκα από το κτίριο και άρχισα να ψάχνω για την αρχική προκήρυξη στο ίντερνετ. Διαβάζοντάς την, βρήκα ένα σημείο που ήθελα να μου το διευκρινίσουν πριν παραιτηθώ οριστικά από την προσπάθεια... κι εδώ αρχίζει το καλό: Βρίσκομαι ξανά έξω από την κλειστή πόρτα εκείνου του γραφείου και ακούω να λένε για μένα.
Για το θράσος μου, που ξύπνησα σήμερα το πρωί και μου ήρθε να πάω μέχρι εκεί γιατί έτσι μου κάπνισε και να οι φωνές και να η ειρωνεία και να τα γέλια. Για να είμαι δίκαιη, άκουσα μία άλλη κυρία να λέει ότι ήταν παράλειψή τους να μην έχουν στην ανακοίνωση την καταληκτική ημερομηνία για τον δικό μου κλαδο. Πάλι καλά. Αφού μάζεψα λίγη ψυχραιμία, άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα λέγοντας: "μιας και μιλάτε για μένα, μπορείτε να μου εξηγήσετε αυτό;" (διαβάζοντάς τους με τρεμάμενη φωνή από τη σύγχυση το σημείο που ήθελα να μου εξηγήσουν). Ένας κύριος (που συμμετείχε ενεργά στο προηγούμενο κους κους λέγοντας ότι πήγα στην υπηρεσία με το ίδιο σκεπτικό που θα μπορούσα να καταθέσω ένα δελτίο Τζόκερ), μου έλυσε την απορία.
Έφυγα, χωρίς να έχω λόγια, ενώ η γνωστή κυρία μου τόνιζε με ύφος χιλίων καρδιναλίων ότι υπάρχουν κανόνες. Μα δε ζήτησα ούτε μία στιγμή να παραβούν τους κανόνες για μένα. Να μου εξηγήσουν κάτι ζήτησα. Πραγματικά, δεν ήξερα τι να πω, έκλεισα απλά την πόρτα πίσω μου.
Η φράση "έχω μείνει αφωνη", σε όλο της το μεγαλείο. Έφυγα, όχι απογοητευμένη που δεν κατάφερα να κάνω τη δουλειά μου, αλλά από όλα τα υπόλοιπα. Και επειδή έχω αυτογνωσία, ναι, θα μπορούσα να είχα κινήσει νωρίτερα τις διαδικασίες. Δεν το έκανα. Φταίω.
Όποιος κι αν είσαι όμως, είτε "σωστός", είτε "λάθος", αξίζεις το λιγότερο, σεβασμό. Κανείς δεν αξίζει τέτοια συμπεριφορά. Δουλειά τους είναι να εξυπηρετούν τον κόσμο, με ευγένεια. Και φυσικά, μέσα σε αυτό το κτίριο, εργάζονται καταπληκτικοί, ευγενείς, πρόθυμοι και χαμογελαστοί άνθρωποι και ελπίζω να μην επιτρέψουν σε αυτή τη μειοψηφία να αμαυρώνουν μία ολόκληρη δημόσια υπηρεσία. Α, κι ένα μεγάλο μπράβο που υπάρχει αντισηπτικό σε κάθε όροφο. Αυτα.
Α.
