Αγαπητό CretaLive,
Θα ήθελα να εκφράσω την απογοήτευσή μου για την έλλειψη ενίσχυσης του νόμου περί κοινής ησυχίας από το αστυνομικό τμήμα.
Κατοικώ στο κέντρο του Ηρακλείου. Χθες το βράδυ, σε διαμέρισμα της γειτονιάς, υπήρξε μετά την έναρξη ωρών κοινής ησυχίας μουσική σε εντάσεις που άρμοζαν πολύ περισσότερο σε συναυλία παρά σε μικρή μάζωξη παρέας σε σπίτι. Μετά από μια ώρα υπομονής, και παράκληση προς τους γείτονες να χαμηλώσουν την ένταση χωρίς αποτέλεσμα, αποφασίσαμε να καλέσουμε την αστυνομία για καταγγελία. Το άτομο που απάντησε το τηλέφωνο έδειξε μηδενικό ενδιαφέρον.
Ο διάλογος που έλαβε χώρα ήταν ως εξής (με τη μουσική να ακούγεται σίγουρα στο τηλεφώνημα):
Αστ. Τμήμα: Παρακαλώ;
Εγώ: Καλησπέρα, θα ήθελα να καταγγείλω διατάραξη κοινής ησυχίας.
Αστ. Τμήμα: Καλώς.
Εγώ: Βρισκόμαστε στην οδό *ΤΑΔΕ*, εδώ δίπλα ακούγεται η μουσική αυτή.
Αστ. Τμήμα: Καλώς.
Εγώ: Μισό λεπτό…
Αστ. Τμήμα: Καλώς. *Το κλείνει*
Δεν ήρθε ποτέ κανένας να ελέγξει αν η καταγγελία μου στέκει για να επέμβει αν χρειαστεί. Αναγκαστήκαμε να υποστούμε την εξαιρετικά δυνατή μουσική τους και τις φωνασκίες τους, παρόλο που βγήκαμε στα μπαλκόνια μας, ζητώντας να χαμηλώσουν τις εντάσεις.
Οι απορίες που έχω είναι οι εξής. Γιατί υπάρχουν αυτοί οι νόμοι εφόσον δεν ενισχύονται; Ποιος θα επέμβει όταν διαταράσσουν την κοινή ησυχία, αν δεν επέμβει η αστυνομία; Δεν έχουμε δικαίωμα να έχουμε ησυχία την νύχτα; Να μπορούμε να κοιμηθούμε σαν άνθρωποι; Ζητάμε κάτι πολύ απλό, βασικό και αυτονόητο, τουλάχιστον κατά την άποψή μου, για ένα σχετικά καλό βιοτικό επίπεδο. Μένουμε σε αστικό κέντρο, ναι. Φασαρία θα υπάρχει, είναι αναπόφευκτο. Αλλά τέτοια έλλειψη σεβασμού για τον γείτονά μας είναι απαράδεκτη. Να προκαλείται εσκεμμένα ηχορύπανση ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι ώρες κοινής ησυχίας. Μετά από προσωπική παράκληση προς τους γείτονες να κάνουν ησυχία, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε ως πολίτες; Πώς μπορούμε να βρούμε το δίκιο μας;
Δεν είναι η πρώτη φορά που έχουμε υποστεί τέτοια διατάραξη και έλλειψη ύπνου λόγο παράνομης ηχορύπανσης. Δεν είναι καν η εικοστή! Συνεχώς ακούμε ηλεκτρικές σκούπες, ηλεκτρικά εργαλεία, φωνασκίες, τσακωμούς, μουσική, τηλεοράσεις στη διαπασών και άλλα πολλά, είτε είναι ώρες κοινής ησυχίας είτε όχι. Άλλα τη μία και μοναδική φορά που πήρα το θάρρος να ζητήσω βοήθεια από την αστυνομία, να καταγγείλω μια παρανομία, και να διεκδικήσω το δικαίωμά μου στην τελική, έλαβα μόνο απαξίωση.
Ζούμε δύσκολους καιρούς, είμαστε εν τω μέσω μιας πανδημίας, κάτι το οποίο, φυσικά, δεν μου διαφεύγει. Γνωρίζω ότι η αστυνομία καλείται να ενισχύσει νόμους και μέτρα κατά της εξάπλωσης του κορωνοϊού, αλλά ας μην ξεχνάει ότι έχει και άλλη χρέη απέναντι στους πολίτες. Δεν γνωρίζω τον λόγο που δεν ασχολήθηκε κανένας με την καταγγελία μου. Ίσως δεν είχαν επαρκή διαθέσιμα άτομα. Ίσως δεν έκριναν την καταγγελία μου σημαντική. Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι, όμως. Ποιά άλλη καταγγελία θα έκριναν ασήμαντη, άραγε; Αν καλούσα για να καταγγείλω κάποιο καβγά γειτόνων φοβούμενος ότι θα υπάρξει βία; Θα έστελναν κάποιον; Ή θα μου έλεγαν πάλι «Καλώς» και θα μου έκλειναν το τηλέφωνο;
Τέλος, αναρωτιέμαι αν και άλλοι πολίτες Ηρακλείου έχουν παρόμοιες εμπειρίες. Αν και άλλοι έχουν τολμήσει να προσπαθήσουν, έστω, να βρούνε το δίκιο τους ζητώντας βοήθεια από την αστυνομία. Και αν η αστυνομία αρνήθηκε να ενισχύσει τον νόμο και να πράξει ενάντια στην παρανομία, έστω και αν αυτό ήταν (μονάχα) διατάραξη κοινής ησυχίας.
Με εκτίμηση,
Ένας κάτοικος Ηρακλείου
