Μετράμε μόνο λίγες ημέρες μαθημάτων στα σχολεία μας, αλλά δεν κλείνουμε λόγω διασποράς του ιού στη σχολική κοινότητα, όπως όλοι φοβόμαστε. Κλείνουμε λόγω καταλήψεων. Ενδημικό φαινόμενο, ελληνικό και φυσικά εθιμοτυπικό!
Η κοινωνία δεν γνωρίζει ότι κάθε χρόνο κλείνουν τα σχολεία της πόλης του Ηρακλείου με δυο τρία απλά βήματα: ξυπνητήρι, λουκέτο, ένα χαρτί με «αιτήματα». Δεν το ξέρει γιατί αδιαφορεί ή γιατί πάντοτε βρίσκονται κάποιοι να εκμεταλλευτούν πολιτικά τον «αγώνα» των μαθητών, «νομιμοποιώντας» τις παράνομες ενέργειές τους; Άξιον απορίας!
Στο σημερινό άρθρο όμως δεν θα μας απασχολήσει η πολιτική διάσταση του φαινομένου - αν και κάθε σχόλιο δεν μπορεί παρά να είναι πολιτικό, όταν αφορά στην παιδεία- της πραγματικότητας, καλύτερα, των καταλήψεων. Είναι γνωστό σε όλους ότι υπάρχει μια μειοψηφία παρωχημένων πολιτικών αναρχικού τύπου, οι οποίες με τον ακραίο συντηρητισμό τους, αν και έχουν τοποθετηθεί εδώ και χρόνια στην αραχνιασμένη τους γωνία, αρέσκονται να ξεμυτίζουν όποτε ξεσπούν ταραχές ή ακριβώς για να προκαλέσουν … χάος - το μόνο που τους συντηρεί-. Το σημερινό άρθρο θα αφιερωθεί στην αναζήτηση των ευθυνών στον κλάδο των εκπαιδευτικών για την πραγματικότητα των καταλήψεων.
Ποια είναι η άποψη των εκπαιδευτικών για τις καταλήψεις; Ποια είναι η στάση που παίρνουν απέναντι σε αυτές; Θα περίμενε κανείς πως είναι κατά! Με κεφαλαία γράμματα: ΚΑΤΑ! Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού οι καταλήψεις ακυρώνουν τον ίδιο τον ρόλο του σχολείου, άρα και τον εκπαιδευτικό ως παιδαγωγό και διδάσκαλο – επομένως και τον ίδιο τον μαθητή-. Παύει να υφίσταται ο καθηγητής ως καθηγητής σε ένα κλειστό σχολείο. Όταν το δημόσιο σχολείο κλείνει, σταματά η προσφορά του αγαθού της Παιδείας. Αν ο καθηγητής, λοιπόν, αντικρύζει ένα κλειστό σχολείο, κλειστό από τους ίδιους του τους μαθητές, ποια λειτουργία έχει; Καμία! Είναι αποκομμένος από την εκπαιδευτική διαδικασία τόσο όσο και ο μαθητής που την στερείται.
Και ενώ θεωρείται αυτονόητο ότι «καθηγητής» και «μαθητής» είναι αντίθετες ιδιότητες προς την κατάληψη, οι απόψεις για το θέμα είναι ποικίλες. Αρκεί να βρεθεί κανείς έξω από ένα κατειλημμένο σχολείο, να ακούσει τις κουβεντούλες ανάμεσα σε καθηγητές αλλά και μεταξύ μαθητών – καθηγητών, για να διαπιστώσει ότι το «κατά» δεν είναι ξεκάθαρο. Ότι τίθενται «ναι μεν, αλλά», ότι καλλιεργείται η αίσθηση πως μπορεί το παράνομο με λίγη δόση «δημοκρατικότητας» να γίνει τυπικό, ακόμη και νόμιμο. Θα ακούσεις φωνές όπως «ψηφίστε!», «μετρήστε πόσοι είναι υπέρ και πόσοι κατά», «πού είναι τα μαθητικά συμβούλια» και άλλες τέτοιες αθώες κατά τ’ άλλα κουβέντες, οι οποίες όμως δίνουν πρόσημο νομιμοποίησης μιας εγκληματικής ενέργειας. Ωσάν να είναι η πλειοψηφία ικανή να κλείσει τον δημόσιο χώρο, το δημόσιο σχολείο, τη δημόσια εκπαίδευση!
Ξεκάθαρη θέση για τις καταλήψεις, ή καλύτερα ξεκάθαρη «υπέρ» θέση για τις καταλήψεις, παίρνει η τοπική ΕΛΜΕ και ενίοτε η ΟΛΜΕ, το συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης. Σε μια παραλογική αλληλουχία σκέψης, υποστηρίζουν την αυτοαναίρεσή τους. Η λογική επιτάσσει στο ζήτημα αυτό οι εκπαιδευτικοί να απαιτούν την εφαρμογή του νόμου. Κατάληψη = παράνομη ενέργεια, άρα επέμβαση εισαγγελέααστυνομίας. Στην προσπάθεια όμως να νουθετήσουμε, να πείσουμε τους μαθητές μας «με το μαλακό», χάνουμε το βασικό μάθημα: «η εκπαίδευση είναι δικαίωμα για όλους, αναφαίρετο! Αυτός που επιχειρεί να το στερήσει από κάποιον εγκληματεί και πρέπει να υποστεί τις συνέπειες του νόμου».
Αν λειτουργούσαν οι νόμοι, θα ήταν όλα πιο απλά στη χώρα αυτή. Θα λειτουργούσαν ομαλά τα σχολεία μας, σαν εκείνα της δυτικής Ευρώπης που ζηλεύουμε «ναι μεν», αλλά δεν κάνουμε κάτι εκ των έσω για να τους μοιάσουμε. Και αν οι εκπαιδευτικοί λειτουργούσαν ως παιδαγωγοί, αν οι γονείς στέκονταν κοντά στα παιδιά τους, ίσως να μην χρειαζόταν καν η επίκληση στον νόμο σε αυτό το άρθρο!
Έχουμε αποτύχει; Μπορεί. Κάθε φορά που αντικρύζω το σχολείο μου υπό κατάληψη, αισθάνομαι ότι έχω ηττηθεί, ότι έχω αποτύχει ως δάσκαλος, αφού δεν έμαθα το βασικότερο στα παιδιά: τον σεβασμό και την καταδίκη της βίας! Αλλά δεν αρκώ εγώ ή και δύο τρεις άλλοι…
Όσο στρουθακαμηλίζουμε για το ζήτημα αυτό και δεν το αντιμετωπίζουμε σαν πρόβλημα, όπως είναι, το οποίο οπωσδήποτε πρέπει να λυθεί, θα αναλωνόμαστε στα ίδια και τα ίδια. Τουλάχιστον δεν χάνεται το μάθημα...χάρη στην τηλεκπαίδευση! Το Υπουργείο λοιπόν έδωσε μια κάποια λύση για μια από τις διαστάσεις του προβλήματος, διατηρώντας το κύρος του δημοσίου σχολείου, εμείς; Κάποιοι “προτάσσουν τα στήθη τους” για να μην προσφέρουν έστω αυτό το υποκατάστατο μαθήματος…γιατί το είπε η ΟΛΜΕ.
Τίμων Παπαδόπουλος
«δια βίου μαθητευόμενος»
Η κοινωνία δεν γνωρίζει ότι κάθε χρόνο κλείνουν τα σχολεία της πόλης του Ηρακλείου με δυο τρία απλά βήματα: ξυπνητήρι, λουκέτο, ένα χαρτί με «αιτήματα». Δεν το ξέρει γιατί αδιαφορεί ή γιατί πάντοτε βρίσκονται κάποιοι να εκμεταλλευτούν πολιτικά τον «αγώνα» των μαθητών, «νομιμοποιώντας» τις παράνομες ενέργειές τους; Άξιον απορίας!
Στο σημερινό άρθρο όμως δεν θα μας απασχολήσει η πολιτική διάσταση του φαινομένου - αν και κάθε σχόλιο δεν μπορεί παρά να είναι πολιτικό, όταν αφορά στην παιδεία- της πραγματικότητας, καλύτερα, των καταλήψεων. Είναι γνωστό σε όλους ότι υπάρχει μια μειοψηφία παρωχημένων πολιτικών αναρχικού τύπου, οι οποίες με τον ακραίο συντηρητισμό τους, αν και έχουν τοποθετηθεί εδώ και χρόνια στην αραχνιασμένη τους γωνία, αρέσκονται να ξεμυτίζουν όποτε ξεσπούν ταραχές ή ακριβώς για να προκαλέσουν … χάος - το μόνο που τους συντηρεί-. Το σημερινό άρθρο θα αφιερωθεί στην αναζήτηση των ευθυνών στον κλάδο των εκπαιδευτικών για την πραγματικότητα των καταλήψεων.
Ποια είναι η άποψη των εκπαιδευτικών για τις καταλήψεις; Ποια είναι η στάση που παίρνουν απέναντι σε αυτές; Θα περίμενε κανείς πως είναι κατά! Με κεφαλαία γράμματα: ΚΑΤΑ! Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού οι καταλήψεις ακυρώνουν τον ίδιο τον ρόλο του σχολείου, άρα και τον εκπαιδευτικό ως παιδαγωγό και διδάσκαλο – επομένως και τον ίδιο τον μαθητή-. Παύει να υφίσταται ο καθηγητής ως καθηγητής σε ένα κλειστό σχολείο. Όταν το δημόσιο σχολείο κλείνει, σταματά η προσφορά του αγαθού της Παιδείας. Αν ο καθηγητής, λοιπόν, αντικρύζει ένα κλειστό σχολείο, κλειστό από τους ίδιους του τους μαθητές, ποια λειτουργία έχει; Καμία! Είναι αποκομμένος από την εκπαιδευτική διαδικασία τόσο όσο και ο μαθητής που την στερείται.
Και ενώ θεωρείται αυτονόητο ότι «καθηγητής» και «μαθητής» είναι αντίθετες ιδιότητες προς την κατάληψη, οι απόψεις για το θέμα είναι ποικίλες. Αρκεί να βρεθεί κανείς έξω από ένα κατειλημμένο σχολείο, να ακούσει τις κουβεντούλες ανάμεσα σε καθηγητές αλλά και μεταξύ μαθητών – καθηγητών, για να διαπιστώσει ότι το «κατά» δεν είναι ξεκάθαρο. Ότι τίθενται «ναι μεν, αλλά», ότι καλλιεργείται η αίσθηση πως μπορεί το παράνομο με λίγη δόση «δημοκρατικότητας» να γίνει τυπικό, ακόμη και νόμιμο. Θα ακούσεις φωνές όπως «ψηφίστε!», «μετρήστε πόσοι είναι υπέρ και πόσοι κατά», «πού είναι τα μαθητικά συμβούλια» και άλλες τέτοιες αθώες κατά τ’ άλλα κουβέντες, οι οποίες όμως δίνουν πρόσημο νομιμοποίησης μιας εγκληματικής ενέργειας. Ωσάν να είναι η πλειοψηφία ικανή να κλείσει τον δημόσιο χώρο, το δημόσιο σχολείο, τη δημόσια εκπαίδευση!
Ξεκάθαρη θέση για τις καταλήψεις, ή καλύτερα ξεκάθαρη «υπέρ» θέση για τις καταλήψεις, παίρνει η τοπική ΕΛΜΕ και ενίοτε η ΟΛΜΕ, το συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης. Σε μια παραλογική αλληλουχία σκέψης, υποστηρίζουν την αυτοαναίρεσή τους. Η λογική επιτάσσει στο ζήτημα αυτό οι εκπαιδευτικοί να απαιτούν την εφαρμογή του νόμου. Κατάληψη = παράνομη ενέργεια, άρα επέμβαση εισαγγελέααστυνομίας. Στην προσπάθεια όμως να νουθετήσουμε, να πείσουμε τους μαθητές μας «με το μαλακό», χάνουμε το βασικό μάθημα: «η εκπαίδευση είναι δικαίωμα για όλους, αναφαίρετο! Αυτός που επιχειρεί να το στερήσει από κάποιον εγκληματεί και πρέπει να υποστεί τις συνέπειες του νόμου».
Αν λειτουργούσαν οι νόμοι, θα ήταν όλα πιο απλά στη χώρα αυτή. Θα λειτουργούσαν ομαλά τα σχολεία μας, σαν εκείνα της δυτικής Ευρώπης που ζηλεύουμε «ναι μεν», αλλά δεν κάνουμε κάτι εκ των έσω για να τους μοιάσουμε. Και αν οι εκπαιδευτικοί λειτουργούσαν ως παιδαγωγοί, αν οι γονείς στέκονταν κοντά στα παιδιά τους, ίσως να μην χρειαζόταν καν η επίκληση στον νόμο σε αυτό το άρθρο!
Έχουμε αποτύχει; Μπορεί. Κάθε φορά που αντικρύζω το σχολείο μου υπό κατάληψη, αισθάνομαι ότι έχω ηττηθεί, ότι έχω αποτύχει ως δάσκαλος, αφού δεν έμαθα το βασικότερο στα παιδιά: τον σεβασμό και την καταδίκη της βίας! Αλλά δεν αρκώ εγώ ή και δύο τρεις άλλοι…
Όσο στρουθακαμηλίζουμε για το ζήτημα αυτό και δεν το αντιμετωπίζουμε σαν πρόβλημα, όπως είναι, το οποίο οπωσδήποτε πρέπει να λυθεί, θα αναλωνόμαστε στα ίδια και τα ίδια. Τουλάχιστον δεν χάνεται το μάθημα...χάρη στην τηλεκπαίδευση! Το Υπουργείο λοιπόν έδωσε μια κάποια λύση για μια από τις διαστάσεις του προβλήματος, διατηρώντας το κύρος του δημοσίου σχολείου, εμείς; Κάποιοι “προτάσσουν τα στήθη τους” για να μην προσφέρουν έστω αυτό το υποκατάστατο μαθήματος…γιατί το είπε η ΟΛΜΕ.
Τίμων Παπαδόπουλος
«δια βίου μαθητευόμενος»
