Εισχωρώντας στο κέντρο της πόλης του Ηρακλείου, τη μέρα του θανάτου του Μίκη Θεοδωράκη, μες στην σιγή που είχε επιβάλει εντός μας το νέο, αισθάνθηκα πως θα ‘ταν ωραίο να αντηχήσει ο ήχος του στους δρόμους της. Θυμήθηκα, παιδί, το πώς αντηχούσε από παντού η φωνή του Ξυλούρη, τη μέρα του θανάτου του. Κι ήταν ωραίο.
Τώρα πια, θα μπορούσε ο Δήμος Ηρακλείου, να φροντίσει (τη μέρα της κηδείας ή της ταφής του), να αποδοθεί μια ουσιαστική και συνάμα στεγνή και λιτή τιμή προς τον μεγάλο απόντα. Να ακουστεί από τα ηχεία της πόλης το έργο του Άξιον Εστί. Ένα από τα λίγα έργα, που οι δημιουργοί του (Ελύτης, Θεοδωράκης) κατάφεραν να μορφοποιήσουν όχι απλά τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά τον ελληνικό χώρο. Μπορεί ο Ελύτης να μετέτρεψε τις πέτρες, το χώμα και το νερό σε λέξεις, ήρθε όμως ο Θεοδωράκης να το κάνει με τη μουσική του, ενεργό φως.
Πολλοί θεωρούν πως ο Μίκης αποκάλυψε την Ελλάδα στους ξένους, η μεγάλη του προσφορά όμως είναι ότι την αποκάλυψε στους Έλληνες και κατοίκησε εντός μας μορφές της, συνειδητά ή ασυνείδητα, δηλ. μας μόρφωσε.
Θάταν νομίζω ωραίο, να ακουστεί από τα ηχεία της πόλης, στους δρόμους της (όχι μόνο τα χριστουγεννιάτικα που ακούγονται συνήθως) το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ. Ειδικά τώρα που ‘γλιτώσαμε’ για λίγο, από τα λογής φτηνά ακούσματα των μαγαζιών του κέντρου. Σ’ αυτήν τη συγκυριακή αλλά δέουσα σιγή ας υπάρξει, έστω για λίγο, ένας ήχος ακριβός και ακριβής. Είναι τι το ελάχιστο για έναν μέγιστο. Είναι ένα δώρο για εμάς.
Υγ. Αν γίνει πράξη, ελπίζω η ηχογράφηση με τη φωνή του Μπιθικώτση, προφανώς.
Μανώλης Τσελεντάκης
