Αγαπητό Cretalive,
Σας γράφω ως μια αγανακτισμένη μητέρα ενός 6χρονου παιδιού με εκλεκτική αλαλία, δηλαδή το παιδί μου έχει έντονο φόβο και άγχος στο να μιλήσει σε ξένους και σε περιβάλλοντα που δεν νιώθει οικεία ενώ στο σπίτι και σε δικούς της ανθρώπους είναι λαλίστατη.
Από όταν ήταν 2 χρονών αντιλήφθηκα ότι είναι ένα ξεχωριστό παιδί και απευθύνθηκα σε δημόσιους φορείς ψυχικής υγείας για να με καθοδηγήσουν. Αυτοί μάλιστα με ενημέρωσαν για την εκλεκτική αλαλία και έπειτα ξεκίνησε το παιδί λογοθεραπεία και μετέπειτα συνεδρίες με ψυχολόγο. Από τότε μέχρι και σήμερα δεν σταμάτησαμε να προσπαθούμε να κοινωνικοποιήσουμε το παιδί μας ακολουθώντας τις οδηγίες των ειδικών που την παρακολουθούν,της λογοθεραπεύτριας και της ψυχολόγου μας.
Έπειτα από παρότρυνση του σχολείου πήγαμε για αξιολόγηση και από το ΚΕ.Δ.Α.Σ.Υ. Στην πρώτη αξιολόγηση, κοντά στα Χριστούγεννα, μας είχαν πει ότι θα ξαναδούν το παιδί είτε για επαναφοίτηση στο νήπιο (σαν μητέρα δεν είχα καμία αντίρρηση να κάνει το παιδί επαναφοίτηση καθώς εμπιστευόμουν τους ειδικούς και θέλω το καλύτερο για το παιδί μου) είτε να για δημοτικό με παράλληλη στήριξη.
Πρόσφατα περάσαμε επαναξιολόγηση με απόφαση να μην μας δοθεί παράλληλη στήριξη και να πάει το παιδί δημοτικό με σημειώσεις προς
1) τη δασκάλα να βοηθήσει το παιδί να ανοιχτεί στην τάξη (μάλλον δεν ζουν στην Ελλάδα και δεν ξέρουν το υπέροχο παπαγαλίστικο και πιεστικό τρόπο εκμάθησης σε μια τάξη 20 παιδιών) και
2) την ψυχολόγο του σχολείου να βοηθήσει επίσης το παιδί (μια ψυχολόγος που ΕΡΧΟΤΑΝ στο σχολείο 1 φορά την εβδομάδα , σε ένα σχολείο με 500 παιδιά κατι που πληροφορήθηκα από το μεγαλύτερο μου παιδί και από άλλες μαμάδες ότι έχει σταματήσει να έρχεται εδώ και ένα μήνα).
Είναι δυνατόν μια τόσο σημαντική δομή αξιολόγησης όπως το ΚΕ.Δ.Α.Σ.Υ. να μην γνωρίζει για τις ελλείψεις στα σχολεία, για την κατάσταση που επικρατεί?
Τα παιδιά των 5-6 ετών έχουν βιώσει στην πιο τρυφερή ηλικία της ζωής τους μια κοινωνική απομόνωση ( λόγω κορονοιού) που εμφανίζει τώρα τα αποτελέσματα της. Η κάθε δασκάλα έχει να αντιμετωπίσει περίπου 20 τέτοια παιδιά που χρειάζονται βοήθεια στην κοινωνικοποίηση και δεν γίνεται να υπάρχει η απαίτηση να αντιμετωπίσουν ένα παιδί με εκλεκτική αλαλία που χρειάζεται αποκλειστικότητα, ειδικό χειρισμό, υπομονή και επιμονή για να καταφέρει να μιλήσει έστω και λίγο.
Η παράλληλη στήριξη κατά αυτούς είναι σαν ένα μπαστούνι στο παιδί μου που αν της το βγάλουν θα πέσει και θα πρέπει να μάθει να στηρίζεται στα πόδια του.
Σε ένα παιδί που εδώ και 2 χρόνια στο νήπιο δε μιλάει στην τάξη και σε συμμαθητές αλλά μόνο ψιθυριστά στις δασκάλες, που μέχρι πέρυσι έβρεχε το στρωματάκι του στο σχολείο.
Μάλιστα με καθησύχασαν ότι μπορούν να ξαναδούν το παιδί αν ζοριστεί και να πάρει παράλληλη στήριξη (αφού βέβαια θα έχει παγιωθεί η συμπεριφορά του, μπορεί να έχει στιγματιστεί από τους συμμαθητές του και να έχει φοβηθεί το πολύβουο σχολείο).
Να σημειωθεί ότι το παιδί κάνει συνεδρίες με λογοθεραπευτή εδω και 3,5 χρόνια και με ψυχολόγο εδώ και 2 χρόνια (η ψυχολόγος του παιδιού προτείνει παράλληλη στήριξη).Επίσης κάνει και εξωσχολική δραστηριότητα.
Σαφώς και έχω κάνει ένσταση στην απόφαση απλά ήθελα να ακουστεί η αγανάκτησή μου για τον τρόπο αξιολόγησης και την λήψη τόσο σημαντικών αποφάσεων για την ζωή των παιδιών μας.
Οι γονείς ξεχωριστών παιδιών σηκώνουν ένα δικό τους βαρύ σταυρό και προσπαθούν να κάνουν ότι μπορούν να βοηθήσουν και να στηρίξουν το παιδί να σταθεί στην κοινωνία κάνοντας αυτό που τους λέει η καρδιά τους.Δεν χρειάζονται κριτική αλλά καθοδήγηση.
Είναι δύσκολο, το κατανοώ, να παίρνεις αποφάσεις για άλλους και πόσο μάλλον για παιδιά αλλά ίσως οι ειδικοί θα έπρεπε να δείχνουν περισσότερη ενσυναίσθηση και να κοιτούν το κάθε περιστατικό εξατομικευμένα γιατί αυτες οι αποφάσεις καθορίζουν ψυχές παιδιών και την ζωή τους μετέπειτα.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία,
Α.Κ.
