Αγαπητό Cretalive,
Αν ζεις στο Ηράκλειο, σίγουρα έχεις νιώσει την ανάγκη να αναρωτηθείς: «Μήπως έχω μπλέξει;». Δεν μιλάμε φυσικά για την ιστορία, τα μουσεία και τα ωραία πράγματα που βλέπουν οι τουρίστες (ελπίζω να αντιλαμβάνεστε ήδη την ειρωνεία) . Όχι, μιλάμε για την καθημερινή ζωή, εκεί που το Ηράκλειο σου δείχνει το… σκληρό του πρόσωπο.
Σκουπίδια παντού – ποιος θα τα μαζέψει;
Τα σκουπίδια στο Ηράκλειο είναι κάτι σαν το... καλωσόρισμα της πόλης. Βγαίνεις από το σπίτι και σκουπίδια σε περιμένουν σε κάθε γωνία. Κάποιοι μπορεί να το δουν σαν εναλλακτική διακόσμηση, όμως για εμάς είναι απλά πρόβλημα. Κάδοι γεμάτοι, σκουπίδια έξω από τους κάδους, και ο δήμος… άφαντος! Κάθε καλοκαίρι, η πόλη μοιάζει με έκθεση ανεπιθύμητων «αρωμάτων». Και η απάντηση που παίρνουμε είναι πάντα η ίδια: «Δεν έχουμε αρκετό προσωπικό». Μα πόσα χρόνια θα το ακούμε αυτό; Εγώ μετράω ηδη 40.
Οι δρόμοι που θυμίζουν… σεληνιακό τοπίο
Αν έχεις αυτοκίνητο ή μηχανάκι, ετοιμάσου για περιπέτεια. Οι δρόμοι του Ηρακλείου είναι γεμάτοι λακκούβες, λες και περνάμε από το φεγγάρι. Δεν ξέρεις αν θα φτάσεις στη δουλειά σου ή αν στο συνεργείο για αμορτισέρ και ευθυγράμμιση. Και μην τολμήσεις να περάσεις με τα πόδια! Ένα λάθος βήμα και κατευθείαν στο κέντρο… υγείας.
Φωτισμός στο… σκοτάδι
Τώρα, αν θέλεις να κάνεις βραδινή βόλτα, καλύτερα να πάρεις φακό. Οι λάμπες στους δρόμους ή είναι σβηστές ή αναβοσβήνουν σαν να μας κάνουν πλάκα. Σαν να είμαστε σε ταινία τρόμου. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί αποφεύγουν να βγουν το βράδυ, όχι από φόβο αλλά επειδή δεν βλέπουν πού πάνε!
Πράσινο; Κάποιος το… πήρε!
Πού πήγε το πράσινο στο Ηράκλειο; Πρέπει να το αναζητήσεις με χάρτη και πυξίδα. Οι πλατείες είναι λιγοστές και τα πάρκα σχεδόν ανύπαρκτα. Όταν το καλοκαίρι ψάχνεις λίγη σκιά, βρίσκεις μόνο τσιμέντο. Οι δεντροστοιχίες είναι εξαφανισμένες, και η δεντροφύτευση αργεί να έρθει, αν και τη ζητάμε εδώ και χρόνια.
Παραλία; Μόνο στη φαντασία
Είμαστε νησί, έχουμε θάλασσα, αλλά... δεν την βλέπουμε! Το παραλιακό μέτωπο του Ηρακλείου θα μπορούσε να είναι σημείο αναφοράς, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα ακόμα μυστήριο με μυστικά που γνωρίζουν σχεδόν όλοι. Κτίρια και πάρκινγκ καλύπτουν την πρόσβαση στη θάλασσα, και όσοι από εμάς θέλουμε μια βόλτα στο κύμα, πρέπει να πάμε κάπου μακριά. Το όνειρο για μια παραλία «στολίδι» φαίνεται να παραμένει άπιαστο.
Παιδικές χαρές
Πράγματι αυξήσαμε τον αριθμό τους. Σε πολλές γειτονιές έχεις ακόμα και τρείς με τέσσερις επιλογές. Τι να τις κάνω όμως χωρίς συντήρηση, φωτισμό κατά τις πρώτες βράδυνες ώρες, πράσινο, διαβάθμιση ανάλογα με την ηλικία των παιδιών. Και πάνω απ ‘όλα… Τον σεβασμό από τους ίδιους τους πολίτες και την απαίτηση αυτού του σεβασμού από τους γονείς των παιδιών. Ιδιαίτερα από τα παιδιά μεγαλύτερων ηλικιών τα οποία βανδαλίζουν και χρησιμοποιούν αυτούς τους χώρους για κατευνασμό κάθε είδους ορμονών.
Δημοτική αρχή; Εδώ γελάμε...
Όταν ρωτάς γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, η απάντηση είναι σχεδόν πάντα η ίδια: «Δεν υπάρχουν πόροι, δεν υπάρχει προσωπικό, αλλά κάνουμε ό,τι μπορούμε». Και η ζωή συνεχίζεται με τα ίδια προβλήματα, ενώ εμείς αναρωτιόμαστε αν κάποια στιγμή θα δούμε σοβαρές αλλαγές. Ίσως σε μια άλλη ζωή, ποιος ξέρει; Ίσως τα παιδιά ή τα εγγόνια μας. Το λέω αλλά στην πραγματικότητα δεν το πιστεύω. Λυπάμαι αν φαίνομαι απαισιόδοξος αλλά έτσι αισθάνομαι.
Μεγαλωμένος στο κέντρο, στο καμαράκι. Δεν χρησιμοποιώ την ονομασία τυχαία αλλά επειδή πιστεύω ότι είμαι η τελευταία γενιά που ξέρει αυτό το τοπωνύμιο, θέλω να δείξω ότι ξέρω για τι πράγμα μιλάω και έχω την ευθύνη των λόγων μου. Πρόλαβα την 62 Μαρτύρων με ορδές αγοραστών και καταστημάτων που ανέβαιναν μέχρι τα κάποτε μη πεζοδρομημενα λιοντάρια. ‘Έχω προλάβει το καφέ «Ακτάρικα» και τα μπαράκια στην 18 Άγγλων εκεί που τώρα είναι τα Fish Taverns.
Προκαλώ λοιπόν τον οποιοδήποτε να κάνει μια βόλτα με αφετηρία τα καμίνια και τερματισμό την Ίδης και να μετρήσει τα κλειστά μαγαζιά, να παρατηρήσει την κατάσταση του αστικού εξοπλισμού και την εικόνα της κάθε γειτονίας καθώς και να αισθανθεί την αύρα αυτών των τριών περίπου χιλιομέτρων αστικού ιστού που κάποτε ήταν ΖΩΝΤΑΝΟΣ και συμπεριλαμβανόταν σε αυτό που Ηρακλειώτες ονομάζαμε Κέντρο.
Όσο για τους συμπολίτες μου
Ειλικρινά δεν ξέρω με ποια απ’ όλες τις κατηγορίες να καταπιαστώ. Βιαστικοί, άσχετοι και άκρως επικίνδυνοι οδηγοί. Δημοτικοί υπάλληλοι βολεμένοι. Επιχειρηματίες ατομιστές. Αγρότες «κολλημένοι». Νεολαία με τεράστιο χάσμα από θρανίο σε θρανίο. Boomers παρατημένοι. Γονείς σκυθρωποί και κουρασμένοι ήδη από τα τριάντα τους.
Και τώρα τι;
Όλοι στο Ηράκλειο αγαπάμε την πόλη μας, αλλά πολλές φορές αυτή η αγάπη δοκιμάζεται. Τα σκουπίδια, οι δρόμοι που δεν φτιάχνονται, οι λαμπτήρες που δεν ανάβουν, το πράσινο που λείπει και το παραλιακό μέτωπο που μας κρύβουν, κάνουν την καθημερινότητά μας δύσκολη. Όμως, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, σωστά; Ίσως κάποια μέρα δούμε την πόλη μας όπως τη φανταζόμαστε: καθαρή, φωτεινή και με πρόσβαση στη θάλασσα. Κάποτε είχα διαβάσει μια φράση πως ή χαρά και η αισιοδοξία μπορούν να λύσουν τα πάντα. Δεν την ενστερνίστηκα όμως ποτέ σαν φράση καθότι δεν υπολογίζει τον παράγοντα ρεαλισμό. Για εμένα η χρυσή τομή είναι η παραδοχή της αλήθειας για το τι είμαστε σαν λαός σε συνδυασμό με την ταξική και προσωπική, όχι ατομική, ευθύνη.
Μέχρι τότε… υπομονή και χιούμορ, γιατί αυτά μας σώζουν!
K.Σ.
