Ελένη Καπετανάκη-Μπριασούλη: «Απίστευτο!», «Δεν το συζητώ!»

Ήταν αγαπημένες ατάκες που έλεγε με το χαρακτηριστικό ψεύδισμά της. Την πρώτη όταν κάτι την σόκαρε και τη δεύτερη όταν ήταν σίγουρη για κάτι. Την πρώτη σε υψηλές νότες και τη δεύτερη με ό,τι χρωματισμό ταίριαζε στην περίσταση. 

Ήταν μια γυναίκα με πάθος η κυρία Ελένη. Όχι όμως το πάθος που διαφημίζουν τα γυναικεία περιοδικά, είχε το άλλο πάθος. Αυτό που πάει μαζί με το ήθος και το λόγο κατά τον αγαπημένο της Αριστοτέλη. Πάθος για γνώση, δημιουργία και δόσιμο. Ήθος αδιαπραγμάτευτο, διαχρονικό και ευγενές. Λόγος διαυγής, ακριβής και τεκμηριωμένος.

Για αυτό την αγάπησα. Για αυτό την εμπιστεύτηκα αμέσως και την άφησα να με αλλάξει όπως ξέρουν να κάνουν οι αληθινοί Δάσκαλοι. Για αυτό θα της είμαι παντοτινά ευγνώμων. 

Απίστευτο λοιπόν! Απίστευτο που ένας τέτοιος άνθρωπος έφυγε τόσο ξαφνικά.

Απίστευτο που στην ατομοκρατούμενη εποχή μας υπήρξε κάποιος που μοίραζε τον εαυτό του τόσο απλόχερα. Το ξέρω από πρώτο χέρι. Δεν ήταν απλή γενναιοδωρία ή ανιδιοτέλεια αυτό. Ήταν κένωση ακένωτος. Ήταν η χαρά της αυτοθυσίας. Ήταν το κερί που όσο λιώνει τόσο φωτίζει, όπως μου είχε πει κάποτε ο πνευματικός μου. Χωρίς ωράριο, χωρίς αμοιβή και χωρίς ερωτήσεις. Επειδή αγαπούσε το χρέος. Επειδή δεν ήξερε να υπάρχει διαφορετικά. 

Απίστευτο που σε ένα κόσμο που σε όλες τις λήψεις αποφάσεων καραδοκεί το συμφέρον και το βόλεμα κάποιος ανέβαινε με συνέπεια τον ανήφορο του κοινού καλού. 

Απίστευτο που στην εποχή της παραπληροφόρησης, της σύγχυσης και της επιφάνειας κάποιος ξαγρυπνούσε για να ξεσκεπάζει το ψέμα, τις αντιφάσεις, τη μονομέρεια, την άγνοια με όπλα τις αρχές της ορθής σκέψης, της επιστημοσύνης, της εις βάθος ενημέρωσης και του ήθους, οξύνοντας έτσι και το δικό μας αισθητήριο. 

Απίστευτο σε έναν κόσμο που όλοι κουραζόμαστε, απογοητευόμαστε, χάνουμε τον προσανατολισμό μας ή απλά τεμπελιάζουμε κάποιος ζούσε την κάθε μέρα με την αίσθηση της επείγουσας αποστολής.

Απίστευτο που μια επιστήμονας με βιογραφικό 24 σελίδων (την τελευταία φορά που κοίταξα) γνώριζε το ίδιο καλά και τα ανθρώπινα όριά της αποφεύγοντας τον σκόπελο της αλαζονείας και παραμένοντας απλή, ανθρώπινη, ακόμα και ευάλωτη. 

Απίστευτο που ήξερε να υπομένει τις δυσκολίες με σύνεση, αρχοντιά, υπομονή, σιωπή και εγκαρτέρηση. Απίστευτο που ήξερε να διακρίνει πότε να αφήσει τον άλλο, τον Μέγα Παιδαγωγό να ανοίξει το δρόμο, διδάσκοντας σε μας τη λεπτή τέχνη της εμπιστοσύνης στο Θεό και της προσευχής. 

Για αυτό δεν το συζητώ. Η  μεντορεία (ποτέ δεν ειπώθηκε αυτή η λέξη μεταξύ μας) και η φιλία της κυρίας Ελένης (Ελένη ήθελε να τη λέω) ήταν ένα από τα σπουδαία δώρα που έβαλε ο Θεός στο δρόμο μου χωρίς να το ζητήσω. Εύχομαι τέτοια δώρα να γινόμαστε όλοι ο ένας για τον άλλον.

Δεν το συζητώ. Όσοι την γνωρίσαμε έχουμε χρέος απέναντι στον εαυτό μας, την κοινωνία και το περιβάλλον να μιμηθούμε στο βαθμό που μπορεί ο καθένας τις αρετές της. 

Δεν το συζητώ. Η απουσία της αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό σε οικείους, φίλους, συνεργάτες, φοιτητές. Είναι θλιβερή αυτή η σιωπή. Όμως το πλούσιο έργο της θα υπάρχει εδώ για να καταρτίζει, να παιδαγωγεί και να εμπνέει.

Δεν το  συζητώ. Η κυρία Ελένη έφυγε από κοντά μας την πιο κατάλληλη στιγμή και με τον πιο κατάλληλο τρόπο. Το πώς και το γιατί δεν χρειάζεται να τα ξέρω. 

Δεν το συζητώ. Τώρα μας κοιτάζει από ψηλά και σιγοτραγουδάει ψευδίζοντας εκείνους τους στίχους του Μάλαμα που λένε: 

Τίποτα δεν χάθηκε           ποτέ από κανένα     Κανένα αστέρι δεν ξεστράτισε ποτέ   Κανένας δεν υπέφερε για πάντα στα χαμένα       Κανείς δεν πέθανε ποτέ   ωραίε μου εαυτέ.   Κι αν είναι λόγια δύσκολα είναι τ’ αγαπημένα     Κι αν τα πιστεύεις γεια χαρά             φεύγω ήσυχα. 

Μ.Χ.