Από το self test στο…self control!

Αγαπητό cretalive, 

Περιμέναμε ότι τα περιβόητα self tests θα μας έκαναν σοφότερους και πιο αποτελεσματικούς στην αντιμετώπιση της πανδημίας, δεν περιμέναμε ότι θα είχαν και την ...παράπλευρη ωφέλεια της άσκησης και της ανάπτυξης του αυτοελέγχου μας.

Κυριακή βράδυ λοιπόν και ετοιμαζόμαστε για την αυτοαξιολόγηση όχι του εκπαιδευτικού μας έργου (άλλη εποποιία αυτή...), αλλά του κορονοϊού.  Δύο γονείς εκπαιδευτικοί και ένα παιδί Α’ Λυκείου = 3 self tests. Χωρίς συμπτώματα όλοι μας, προσεκτικοί και χωρίς ιδιαίτερες επαφές, ετοιμαζόμαστε για μια τυπική διαδικασία. Φευ! Πρώτο τεστ η μητέρα, αρνητικό. Δεύτερο τεστ ο υιός, αρνητικό ή μάλλον περίμενε... σαν να αχνοφαίνεται μια δεύτερη γραμμή. Λες; Η δεύτερη γραμμή παρέμεινε αχνή και σύμφωνα με τις οδηγίες έπρεπε το τεστ να εκληφθεί ως θετικό. Στις εύλογες απορίες και ανησυχίες του παιδιού και κυρίως της μητρός, άρχισα να λέω τα γνωστά ψύχραιμα. Περί ασυμπτωματικότητας, περί πιθανών σημείων και επαφών που μπορεί αν και προσεκτικότατος να κόλλησε. Αποφασίζω να του κάνω και το τρίτο διαθέσιμο –το δικό μου. Ξαναβγαίνει η δεύτερη γραμμή, αχνότερη. Ανησυχία μεγαλύτερη, απορίες του παιδιού για το πού και πώς μπορεί να κόλλησε μια και νιώθει απολύτως καλά. Απορεί η μητέρα πως αυτή είναι αρνητική που όλη μέρα είναι πάνω του, ή του φωνάζει ή τον φιλάει... Το παιδί ενημερώνει όλους τους φίλους του και κοντινές επαφές του. Όλοι αρνητικοί. Πρώτα μέτρα αυτοπεριορισμού στο δωμάτιό του. Εμείς με μάσκες. Εγώ έχω ήδη εμβολιαστεί, η μητέρα του μόλις έχει κάνει την πρώτη δόση. Ο αδερφός του στο δωμάτιό του. Απόπειρες μικρού πικρού black humour του τύπου ‘η καραντίνα δεν θα τους φανεί, ούτως ή άλλως περίκλειστοι ήσαν τόσο καιρό, στα δωμάτιά τους καλωδιωμένοι...’. 

Πρώτα δείγματα πανικού της μητέρας. Και τώρα τι κάνουμε; Ειδοποιώ και ενημερώνω κι όλες τις τελευταίες επαφές μου. Αποφασίζω αν και αργά να βγω και να βρω κι άλλα tests. Έρχομαι σε επαφή με προμηθευτή self και rapid tests. Προμηθεύει φαρμακεία και μου προτείνει να πάρω συγκεκριμένα rapid tests, που είναι εγκεκριμένα από τον ΠΟΥ και όχι από αυτά που μας μοιράζουν δωρεάν. Αγοράζω λοιπόν πέντε από αυτά, νάχουμε για όλους. Επιστρέφω σπίτι και αρχίζω. Πρώτο εγώ (που δεν είχα κάνει πριν), αρνητικό. Δεύτερο, ο αδελφός του, αρνητικό. Φωνάζω και τον ‘καραντινιασμένο’ πλέον. Παίρνω δείγμα, εννοείται με γάντια, μάσκες κλπ. Ο χρόνος κυλά βασανιστικά. Και ω! του θαύματος (αυτή τη φορά το θαύμα είναι το αντίστροφο), δεύτερη γραμμή ούτε φαίνεται, ούτε αχνοφαίνεται. Από θετικός, αρνητικός. Σε μία ώρα! Υπάρχει μια κάποια ανακούφιση, όμως δύσκολο να κοιμηθεί η μητέρα του.

Φυσικά, αποφασίζουμε να μην πάει σχολείο και αύριο το πρωί να πάει για μοριακό τεστ σε ιδιωτικό εργαστήριο μια και δεν θα μπορούσα να περιμένω. Πρωί πρωί κάνει το μοριακό και μεις πάμε στο δικό μας σχολείο. Το παιδί επιστρέφει στην καραντίνα του και μετά από καιρό εύχεται πραγματικά να πάει σχολείο την επομένη(άλλη παράπλευρη ωφέλεια). Όλοι αναμένουμε τα αποτελέσματα. Το μεσημέρι, ακούμε στις ειδήσεις ή διαβάζουμε στα σάιτς για πλήθος ψευδών θετικών self tests ανά την Ελλάδα. Χμμ...

Το απόγευμα ολοκληρώνεται το θαύμα. Ο μολυσμένος με κορονοϊό, θεραπεύεται σε λιγότερο από 24 ώρες. Το μοριακό είναι ΑΡΝΗΤΙΚΟ. Ο ίδιος αν και το έπαιζε κουλ είναι ανακουφισμένος, η μητέρα του κάτι υποσχέσεις έχει να εκπληρώσει και επιτέλους μπορεί να του ξαναφωνάζει στα μούτρα. Το να τον φιλάει δεν το είχε κόψει...Εγώ πιάνω τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει, παραδόξως πως, ασμάτιο της εποχής μου... You take my self, you take my self control…Ά ρε Laura Branigan που να ’ξερες πως θα μου προέκυπτες ξανά μετά από τόσα χρόνια;

Και μεις ελαφρά, ελαφρότατα την βγάλαμε (και σχετικά φτηνά- 5 rapid και 1 μοριακό), αλλά μήπως θα πρέπει να ξαναδούμε το ζήτημα της αξιοπιστίας των self tests και το ισοζύγιο οφέλους-ζημίας τους;

Μανώλης Τσελ.