Ουδείς υποχρεούται στα αδύνατα. Ουδείς και σε ό,τι τον επιβαρύνει. Ούτε και στο πλαίσιο μιας, οποιασδήποτε, σχέσης. Αυτονοήτως και εργασιακής.
Η οικειοθελής αποχώρηση (:παραίτηση) ενός εργαζομένου (φαίνεται πως) εναπόκειται στην αποκλειστική ευχέρειά του. Μοιάζει, επομένως, εξαιρετικά απλή υπόθεση. Ο εργαζόμενος σταματά να προσφέρει την εργασία του και ο εργοδότης να του καταβάλει τον μισθό του.
Είναι όμως, έτσι, απλά τα πράγματα;
Οι υποχρεώσεις και (κίνδυνοι) του εργοδότη
Ο εργαζόμενος δηλώνει, συνηθέστερα, ρητά την πρόθεσή του για παραίτησή του από μια εργασιακή σχέση, που δεν επιλέγει άλλο να τη συνεχίσει.
Ο εργοδότης οφείλει, σε περίπτωση παραίτησης εργαζομένου του: (α) Να την αναγγείλει στο ΕΡΓΑΝΗ μέσα σε τέσσερις, μόλις, μέρες από τότε που θα πραγματοποιηθεί και (β) Να υποβάλει τα προβλεπόμενα από το νόμο έγγραφα.
Ενδεχόμενη μη τήρηση (ή μη εμπρόθεσμη τήρηση) των συγκεκριμένων υποχρεώσεων του εργοδότη λειτουργεί ως τεκμήριο υπέρ του εργαζομένου για να θεωρηθεί η οικειοθελής αποχώρησή του ως άτακτη καταγγελία από μέρους του εργοδότη. Στην περίπτωση αυτή ο εργαζόμενος θα δικαιούται να ζητήσει είτε αποζημίωση απολύσεως είτε μισθούς υπερημερίας(!).
Ο εργοδότης αντιμετωπίζει, όχι σπάνια, ειδικές δυσκολίες στην εκπλήρωση των υποχρεώσεών του. Ειδικά ως προς το σκέλος της εμπρόθεσμης αναγγελίας της παραίτησης εργαζομένου του.
Τέτοια περίπτωση είναι όταν ο εργαζόμενος σταματήσει να προσέρχεται στην εργασία του χωρίς ειδοποίηση.
Πότε ακριβώς θα μπορούσε να συμπεράνει ο εργοδότης πως ο εργαζόμενος σιωπηρά κατήγγειλε την σύμβασή του; Μέσα σε ποια προθεσμία οφείλει ο εργοδότης, να προβεί στη σχετική αναγγελία στο «ΕΡΓΑΝΗ»; Και τι συμβαίνει όταν υπάρχει πρόβλεψη στη σύμβαση εργασίας του εργαζομένου για τις μέρες που θα πρέπει να μεσολαβήσουν για να θεωρηθεί πως οικειοθελώς αποχώρησε από την εργασία του;
Το γεγονός πως η αναγγελία της παραίτησης στο ΕΡΓΑΝΗ θα πρέπει να πραγματοποιηθεί μέσα σε συγκεκριμένες-ελάχιστες ημέρες, δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τις επιλογές του εργοδότη.
Ο νόμος δεν βοηθά.
Και, περαιτέρω, πως μπορεί να τηρηθεί ο νόμος (που επιβάλλει υποβολή στο ΕΡΓΑΝΗ της έκθεσης επίδοσης της εξώδικης δήλωσης του εργοδότη στον εργαζόμενο την αμέσως επόμενη μέρα από την επίδοση), όταν σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις (λ.χ. θυροκόλληση, επίδοση ως αγνώστου διαμονής ή στο εξωτερικό) η διαδικασία διαρκεί περισσότερες μέρες;
Τα κενά (και οι «κακοτοπιές») του νόμου..
Ο νομοθέτης δεν οφείλει, άραγε, να μεριμνά για ορθές, νομοτεχνικά ρυθμίσεις;
Κι όταν, πολύ περισσότερο, αποδεικνύονται προβληματικές, ο νομοθέτης πάλι δεν είναι εκείνος που οφείλει να μεριμνά για την τροποποίησή τους;
Το τεκμήριο της λύσης με άτακτη καταγγελία της σύμβασης εργαζομένου, στην περίπτωση που ο εργοδότης δεν εκπληρώσει εμπρόθεσμα τις υποχρεώσεις του που σχετίζονται με την παραίτηση του πρώτου, είναι αδικαιολόγητα σκληρό για την επιχείρηση. Ωφελούμενος: ο κακόπιστος εργαζόμενος.
Και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, υπάρχει σε ισχύ Υπουργική Απόφαση (9/19) που, μη νομίμως και αδικαιολόγητα, συντέμνει την προθεσμία της ανάρτησης στο ΕΡΓΑΝΗ της έκθεσης επίδοσης που ορίζει ο νόμος.
Ένα είναι βέβαιο:
Η υποβοήθηση της ανάπτυξης δεν μπορεί να περνά μέσα από νομοθετικές ατραπούς που όχι μόνον δεν επιλύουν αλλά και δημιουργούν, επιπρόσθετα από τα ήδη υπάρχοντα, προβλήματα στις επιχειρήσεις.
Managing Partner
Koumentakis and Associates Law Firm
Σημ.: Το παρόν άρθρο σε πλήρη μορφή
