Ο νέος πτωχευτικός νόμος-Η διαδικασία της εξυγίανσης

Με προηγούμενη αρθρογραφία μας, προσεγγίσαμε βασικές ενότητες του νέου «πτωχευτικού» νόμου. Εξετάσαμε τις βασικές πρόνοιες και καινοτομίες του, την αναγκαιότητα, το ρυθμιστικό πεδίο και τη σημασία του. Προχωρήσαμε στις επιμέρους προβλέψεις του. Ξεκινήσαμε από την έγκαιρη προειδοποίηση και προχωρήσαμε στον εξωδικαστικό μηχανισμό ρύθμισης οφειλών. Ο βηματισμός του νομοθέτη, τον οποίο ακολουθούμε σε αυτή μας τη συγγραφική διαδρομή, μας οδηγεί στη θεματική ενότητα της προπτωχευτικής διαδικασίας της εξυγίανσης.

Εισαγωγικά, βέβαια, να επισημανθεί πως η συγκεκριμένη διαδικασία δεν είναι άλλη από τη,  γνωστή σε όλους μας, «διαδικασία του άρθρου 99».

Εστιάζουμε στις κυριότερες προβλέψεις της. 

Σκοπός και «συλλογικότητα» της διαδικασία εξυγίανσης

Ο σκοπός της διαδικασίας εξυγίανσης παραμένει, διαχρονικά, ο ίδιος: η διατήρηση, αξιοποίηση, αναδιάρθρωση και ανόρθωση της επιχείρησης. Επιτυγχάνεται μέσω της συμφωνίας εξυγίανσης στην οποία συμμετέχουν όλοι οι πιστωτές. Με δυο λόγια: στοχεύει στην αποτροπή της πτώχευσης.

Σε αντίθεση με το παρελθόν, η διαδικασία εξυγίανσης συνιστά πλέον τη μοναδική, όντως συλλογική, προπτωχευτική διαδικασία. Γιατί, κατά βάση, αφορά το σύνολο των πιστωτών (αντίθετα με τον εξωδικαστικό μηχανισμό ρύθμισης οφειλών όπου εξαιρούνται οι μη θεσμικοί πιστωτές-λ.χ. οι προμηθευτές του οφειλέτη)

Πεδίο εφαρμογής και συναίνεση(;) του οφειλέτη

Η προπτωχευτική διαδικασία της εξυγίανσης αφορά κάθε πρόσωπο που «ασκεί επιχειρηματική δραστηριότητα». Αρκεί, απλώς, πιθανότητα αφερεγγυότητάς του, η οποία μπορεί να αρθεί με την υπαγωγή του σε εξυγίανση.

Η συμφωνία εξυγίανσης είναι δυνατό να προχωρήσει με τη συναίνεση του οφειλέτη ή (υπό προϋποθέσεις) και χωρίς τη συναίνεσή του. Πάντοτε όμως απαιτείται η έγκριση πιστωτών που εκπροσωπούν αυξημένα ποσοστά των σε βάρος του απαιτήσεων (εκείνων που διατηρούν κι εκείνων που δεν διατηρούν ειδικά προνόμια) 

Η συναίνεση του Δημοσίου και των Δημοσίων Φορέων

Η συναίνεση του Δημοσίου και των Φορέων του Δημοσίου στη διαδικασία εξυγίανσης δεν είναι πάντοτε αναγκαίο να είναι ρητή. Εισάγεται (υπό προϋποθέσεις) τεκμήριο συναίνεσής τους σε συμφωνία εξυγίανσης, ακόμα κι όταν δεν την υπογράφουν. Με τον τρόπο αυτό επιχειρείται η αντιμετώπιση του σχεδόν χρόνιου προβλήματος: της μη συναίνεσης, δηλ., του Δημοσίου και των Φορέων του Δημοσίου σε τέτοιου είδους συμφωνίες. 

Η έλλειψη ευθύνης των υπαλλήλων

Καθιερώνεται η απαλλαγή από οποιαδήποτε ποινική, αστική ή πειθαρχική ευθύνη κάθε υπαλλήλου (με την έννοια του Ποινικού Κώδικα), που συνάπτει ή αποδέχεται τη συμφωνία εξυγίανσης. Τούτο ωστόσο δεν ισχύει για τα στελέχη των χρηματοδοτικών φορέων. Ειδικά για τους υπαλλήλους των τραπεζών προβλέπεται η ενεργοποίηση των διατάξεων της απιστίας-υπό την προϋπόθεση  όμως της υποβολής εγκλήσεως από το νομικό πρόσωπο που εκπροσωπούν. Έχει, επί του παρόντος, αποδειχθεί πως τέτοιες εγκλήσεις δεν είναι στις επιλογές των τραπεζών.

Είναι δεδομένη, και από όλους αποδεκτή, η σπουδαιότητα του θεσμού της εξυγίανσης. Απόκειται σε όλους μας η μέγιστη δυνατή αξιοποίησή του. Σε διαφορετική περίπτωση, ο μόνος δρόμος που θα απομένει θα είναι η πτώχευση. Απευκταίο, αυτονοήτως, για τις βιώσιμες επιχειρήσεις. 

Μην ξεχνάμε, εξάλλου, πως κάθε υγιής επιχείρηση θα βρεθεί κάποιες φορές σε πρόσκαιρες (περισσότερο ή λιγότερο σημαντικές) οικονομικές δυσκολίες. Η παροχή των κατάλληλων εργαλείων για να την υπέρβασή τους είναι, το δίχως άλλο, επιβεβλημένη. 

Αποτελεί, κατά τούτο, καθήκον όλων μας.

Σταύρος Κουμεντάκης

Managing Partner

Koumentakis and Associates Law Firm

Σημ.: Το παρόν άρθρο σε πλήρη μορφή