Τι κάνει κάποιον δισεκατομμυριούχο; - Οι συγκυρίες, η θέληση, το ταλέντο ή τύχη; 

Τι κοινό έχουν μία κομμουνίστρια φοιτήτρια, ένα νήπιο με αδυναμία στις μπάλες και ένας κωμικός;

Και οι τρεις μεγαλώνοντας μπήκαν στο κλαμπ των 2.800 ανθρώπων στον πλανήτη, που έχουν περιουσία αξίας τουλάχιστον 1 δισ. δολαρίων. Αυτή είναι η απάντηση!

Πρόκειται για τη Μιούτσια Πράντα, τον Τάιγκερ Γουντς και τον Τζέρι Σάινφελντ.

Ταλέντο, τύχη, συγκυρίες, θέληση

Η Μαρία Μπιάντσι ήταν φοιτήτρια στη Σχολή Θεάτρου, ενταγμένη στη νεολαία του Κομμουνιστικού Κόμματος, πριν αλλάξει το όνομά της σε Μιούτσια Πράντα και κατακτήσει τον κόσμο της μόδας και της πολυτέλειας.

Η πρώτη αυτοδημιούργητη γυναίκα δισεκατομμυριούχος της Ινδίας, η Κίραν Μαζουμντάρ Σο, ξεκίνησε να παρασκευάζει μπύρα, αλλά επειδή αντιμετώπιζε διακρίσεις λόγω φύλου, στράφηκε στα φαρμακευτικά προϊόντα, και έγινε ο μεγαλύτερος παραγωγός ινσουλίνης στην Ασία. Οι γονείς του Τζέρι Σάινφελντ ήταν και οι δύο ορφανοί και ο πατέρας του δεν τον αγκάλιασε ποτέ. Ίσως ένας από τους λόγους που τον έστρεψαν στην κωμωδία.

Η ατομική επιτυχία αυτών των δισεκατομμυριούχων λέει συχνά μια ιστορία ευρύτερων ιστορικών, πολιτικών ή τεχνολογικών τάσεων.

Ο Κινέζος Τζακ Μα, που έχτισε τον κολοσσό ηλεκτρονικού εμπορίου Alibaba, εκμεταλλεύτηκε δύο ισχυρές και ταυτόχρονες δυνάμεις – τη γέννηση του διαδικτυακού λιανικού εμπορίου και την αυξανόμενη οικονομική ισχύ της Κίνας.

Ο ιδρυτής της Microsoft, Μπιλ Γκέιτς, έτυχε να πάει σε ένα από τα πολύ λίγα σχολεία στις ΗΠΑ στα τέλη της δεκαετίας του 1960 που διέθετε υπολογιστή. Ενώ η Rihanna είχε τη δική της ευκαιρία να γίνει διάσημη και δισεκατομμυριούχος χάρη σε μια τυχαία ακρόαση με ένα παράγωγο δίσκων που έτυχε να κάνει διακοπές στα Μπαρμπέιντος.

Και άλλοι είχαν την τύχη με το μέρος τους, αλλά δεν κατάφεραν να γίνουν δισεκατομμυριούχοι, ούτε καν πλούσιοι. Προφανώς χρειάζεται το ταλέντο, η ευφυία, η σκληρή δουλειά. Πάνω από όλα χρειάζεται να έχεις κάτι που είναι σε άλλους απαραίτητο. 

81 άνθρωποι έχουν στα χέρια τους όσο 4 δισεκατομμύρια άνθρωποι

Σύμφωνα με το Forbes οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν 813 δισεκατομμυριούχους, η Κίνα (συμπεριλαμβανομένου του Χονγκ Κονγκ) είναι η δεύτερη με 473 και η Ινδία είναι τρίτη με 200.

Το μέγεθος αυτών των περιουσιών μπορεί να είναι δύσκολο να κατανοηθεί. Ένα δισεκατομμύριο είναι ένας τεράστιος αριθμός – για να δώσουμε μια ιδέα για την κλίμακα, ένα εκατομμύριο δευτερόλεπτα είναι 11 ημέρες, αλλά ένα δισεκατομμύριο είναι 32 χρόνια.

Και για κάποιους, η ίδια η ύπαρξη των δισεκατομμυριούχων είναι… πρόβλημα. 81 από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου έχουν περισσότερο πλούτο από ό,τι οι 4 δισεκατομμύρια πιο φτωχοί άνθρωποι του πλανήτη, αθροιστικά.

Οι δισεκατομμυριούχοι ως… λάθος πολιτικής;

Σε μια έκθεση του 2023 για την ανισότητα, η Oxfam κατέληγε στο συμπέρασμα: «Κάθε δισεκατομμυριούχος είναι ένα λάθος πολιτικής. Η ίδια η ύπαρξη δισεκατομμυριούχων που ακμάζουν και τα κέρδη ρεκόρ, ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν λιτότητα, αυξανόμενη φτώχεια και κρίση κόστους ζωής, είναι απόδειξη ενός οικονομικού συστήματος που αποτυγχάνει να προσφέρει για την ανθρωπότητα».

Το πρόβλημα δεν είναι βεβαίως το γεγονός ότι κάποιοι κατάφεραν να αποκτήσουν πολλά χρήματα, αλλά οι τεράστιες και συνεχώς διευρυνόμενες ανισότητες. Για αυτό και ακούγονται ολόενα και περισσότερες φωνές υπέρ της φορολόγησης του απόλυτου πλούτου και όχι των εισοδημάτων.

Στις ΗΠΑ, η γερουσιαστής του Δημοκρατικού Κόμματος Ελίζαμπεθ Γουόρεν πρότεινε φόρο 2% σε περιουσιακά στοιχεία άνω των 50 εκατομμυρίων δολαρίων και 3% σε περιουσιακά στοιχεία άνω του 1 δις δολάρια.

Κι όμως, χρειαζόμαστε περισσότερους

Από την άλλη ο Αμερικανός οικονομολόγος Μάικλ Στρέιν, υποστηρίζει ότι χρειαζόμαστε περισσότερους δισεκατομμυριούχους, όχι λιγότερους, και επικαλείται τον νομπελίστα Γουίλιαμ Νορντχαους. ο οποίος διαπίστωσε ότι περίπου το 2% του οφέλους από την τεχνολογική καινοτομία πηγαίνει στους ιδρυτές και τους εφευρέτες – το υπόλοιπο πηγαίνει στην κοινωνία.

Ο Στρέιν αποκαλεί τους δισεκατομμυριούχους «σε μεγάλο βαθμό αυτοδημιούργητους καινοτόμους που έχουν αλλάξει τον τρόπο που ζούμε». Αναφέρει παραδείγματα όπως ο Μπιλ Γκέιτς και ο Στιβ Μπάλμερ που έφεραν επανάσταση με τον προσωπικό υπολογιστή, τον Τζεφ Μπέζος που έφερε τα πάνω κάτω στο λιανικό εμπόριο με μία ταπεινή ιδέα για ένα ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο και τον Έλον Μασκ, που πάτησε γκάζι στην ηλεκτροκίνηση και τις διαστημικές αποστολές.

Τίποτα από αυτά δεν είναι «αποτυχίες πολιτικής», καταλήγει. «Αντί να ευχόμαστε να μην υπήρχαν, θα πρέπει να είμαστε ενθουσιασμένοι που υπάρχουν».