Ταινίες και σειρές του Netflix που αξίζει να βάλετε στη λίστα σας

Τον τελευταίο καιρό το Netflix έχει έρθει ανανεωμένο και «ετοιμοπόλεμο» να ανταγωνιστεί πλατφόρμες που φέρνουν στις οθόνες μας μεγάλες παραγωγές, ξεφεύγοντας από το κλισέ της ελαφριάς rom-com και δίνοντας στους θεατές πολλές επιλογές για όλα τα γούστα και τις ώρες. Πάμε, λοιπόν, να δούμε κάποιες από τις ταινίες και τις σειρές, που μας «τράβηξαν» το βλέμμα τον τελευταίο καιρό και αξίζει να βάλετε στη λίστα σας.

Ερπετά

Σκοτεινά και μυστηριώδη, τα Ερπετά έρχονται για να προσθέσουν ακόμα ένα ενδιαφέρον θρίλερ μυστηρίου στο watchlist μας, και πολύ καλά κάνουν. Δεν θα πω ψέματα, η ταινία μου θύμισε λίγο David Fincher (αποφεύγοντας, προφανώς, να κάνω συγκρίσεις) και το όλο κλίμα που δημιούργησε μου άρεσε αρκετά. Ο Benicio Del Toro στον ρόλο του detective Tom Nichols είναι ακόμη ένας λόγος να δούμε τα Ερπετά, ενώ σε πρωταγωνιστικό ρόλο παρακολουθούμε και τους Justin Timberlake και την Alicia Silverstone, που δίνουν τη δική τους νότα (λογοπαίγνιο για τον Timberlake, ελπίζω να ήταν προφανές) στην ταινία. Για τους λάτρεις του plot twist, έχω να πω, πως ναι, έχει και από αυτό! Μία ταινία που, κατά τη γνώμη μου, ταιριάζει τέλεια στα gloomy απογεύματα του Οκτώβρη! 

Μπαλαρίνα

Και από μία ταινία που μου θύμισε Fincher, πάμε σε μία άλλη που θυμίζει Wong Kar-Wai και Quentin Tarantino ταυτόχρονα. Γίνεται αυτό; Και βέβαια γίνεται. Η αισθητική της ταινίας είναι ξεκάθαρα εμπνευσμένη από Kar-Wai με χαμηλούς φωτισμούς, πολύχρωμα neon φώτα, αίσθηση πως αυτό που παρακολουθούμε είναι μία πραγματικότητα που παραπαίει και ονειρική αίσθηση του χώρου και της πραγματικότητας, με έντονη τη χρήση ευρυγώνιων φακών και κεκλιμένων κάδρων (dutch angle). Από την άλλη η ιστορία μου θύμισε ένα άλλο Kill-Bill. Μία ιστορία εκδίκησης, που πηγάζει από μία σχέση αγάπης και μία απώλεια. Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κάποιος για να βρει τη δικαίωση. «Μέχρι την κόλαση» όπως λέει και η ηρωίδα της ταινίας μας. Μία ταινία γεμάτη δράση και συναίσθημα, που θα σας κρατήσει στην άκρη της θέσης σας (που λένε και οι Αμερικάνοι).

Nowhere

Τι θα κάνατε αν βρισκόσασταν στη μέση του πουθενά ολομόναχοι, προσπαθώντας να ξεφύγετε από ένα απάνθρωπο καθεστώς; Την απάντηση μας τη δίνει το Nowhere. Δεν θα πω ψέματα, διαβάζοντας την υπόθεση της ταινίας ένιωσα σαν να πρόκειται για ένα δεύτερο -και λίγο αλλαγμένο- Life of Pi και βλέποντάς την, μου ήρθαν «μνήμες» από Τα Παιδιά των Ανθρώπων -κυρίως στο πως χρησιμοποιείται η άφιξη της νέας ζωής ως σημάδι ελπίδας σε ένα δυστοπικό σκηνικό- χωρίς, ωστόσο αυτό να αφαιρέσει τίποτα από το τελικό συναίσθημα που μου άφησε το Nowhere.

Πάντα μου προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον το πώς οι σκηνοθέτες χειρίζονται τέτοιες ταινίες (όπως είναι και το Life of Pi) που, ουσιαστικά ο χαρακτήρας είναι μόνος του και πρέπει να γεμίσει ολόκληρη την ταινία χωρίς αλλαγή σκηνικού χώρου, χωρίς άλλους ηθοποιούς, χωρίς επικοινωνία με τον έξω κόσμο κλπ., αποφεύγοντας την παγίδα του να κουράσουν τον θεατή. Στο Nowhere, λοιπόν, το task αυτό στέφτηκε με επιτυχία. Η ταινία κυλούσε γρήγορα, αναζοπυρώνοντας διαρκώς το ενδιαφέρον για τον αγώνα επιβίωσης της Mia και του μωρού της στη μέση του Ωκεανού και, ενώ κάποια σημεία στα οποία γινόταν επίκληση στο συναίσθημα, δεν με άγγιξαν τόσο, το τέλος, με την απλότητά του, ήταν ένα από τα πιο δυνατά -συναισθηματικά- σημεία, που έχω δει τελευταία σε ταινία.