Παυλίνα Βουλγαράκη: «Δεν ήταν απλώς κακοποίηση, κινδύνεψε η ζωή μου» λέει σε συνέντευξη εκ βαθέων

Προσπάθησα, εναγωνίως, να της μιλήσω, αλλά το κινητό της ήταν κλειστό και έτσι αναγκάστηκα να πάρω τον πατέρα της και να τον ρωτήσω: «Ρε Γιώργο, μπορείς να μου πεις τι ώρα θα ξυπνήσει η Παυλίνα, μπας και ξέρεις;». Τότε εκείνος μου απάντησε εντελώς φυσικά: «Α, τώρα έχεις μπλέξει, γιατί εκτός των άλλων είναι και άρρωστη με ιγμορίτιδα και πυρετό, ο Θεός βοηθός!».

Ηταν περίπου 1 το μεσημέρι. Είχαν προηγηθεί, την προηγούμενη μέρα, κάμποσα τηλεφωνήματα και άλλα τόσα μηνύματα. Σε ένα εξ αυτών, εκείνη, στο κρεβάτι με πυρετό, μου είπε να μιλήσουμε γύρω στα μεσάνυχτα. «Μα τι λες τώρα, θα είμαι εξαντλημένος», της είπα. Και τότε μου εξήγησε πως, εκτός από ιγμορίτιδα, πάσχει και από αϋπνίες. «Μπορεί να κοιμηθώ στις 7 το πρωί». Τέλεια.

Οπως καταλαβαίνετε, η επικοινωνία δύσκολη. Ομως στο τέλος κατέληξε ευεργετική. Τα αγαθά κόποις κτώνται. Και ήταν πολλά. Φυσικά πρόκειται για την Παυλίνα Βουλγαράκη. Φυσικά μία εκ των τριών σπουδαίων, ιδιαίτερων και εκρηκτικών φωνών της σύγχρονης θηλυκής πλευράς. Φυσικά μέσα στην επικαιρότητα για δύο λόγους. Ο πρώτος, επειδή, χωρίς κανέναν δισταγμό, μίλησε δημοσίως για μια παλιά κακοποιητική σχέση. Που, όπως συμπλήρωσε, ήταν «κακοποιητική και άκρως επικίνδυνη σωματικά». Και ο δεύτερος, επειδή στην Κύπρο, σε εκδήλωση για τις Γυναίκες της Χρονιάς, ανέβηκε στη σκηνή και μ’ ένα ψαλίδι, χρατς, πάει η τούφα στη δεξιά πλευρά της κεφαλής.

Είναι ανατρεπτική. Είναι ανάποδη. Είναι φιλοσοφημένη. Αυτό που λέμε «εντελώς ψαγμένη». Τουτέστιν τ’ αγόρια θα βρίσκουν τον μπελά τους μαζί της. Ο Θεός βοηθός! Είναι της εσωτερικότητας, αλλά και της εμπειρίας. Ανοιχτή σε όλα. Εντελώς ανοιχτή. Είναι ταυτόχρονα επιθετική, αλλά και μαλακωμένη. Επικοινωνιακή, αλλά και συμφιλιωμένη με τη μοναχικότητά της. «Είναι επιλογή μου», λέει. Και είναι από τους ελάχιστους καλλιτέχνες και απ’ όλα τα πρόσωπα της δημοσιότητας που δεν έχουν πρόβλημα να απαντήσουν σε κάθε ερώτηση που τους θέτεις. Σαν την Παυλίνα, προσωπικά, σχεδόν καμία άλλη. Αντε άλλες δυο-τρεις.

Σκηνή 1: Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ!

Δεν κατάλαβα πώς, αλλά με την πρώτη έπεσα πάνω σε μονοπάτι πνευματικό. Α, είπα μέσα μου, το κορίτσι είναι ψαγμένο. Είναι της εσωτερικότητας. Και εκείνη, στο κρεβάτι, με πληροφόρησε πως πρέπει επειγόντως να σηκωθεί. Μα, γιατί;

«Να δω τον πνευματικό μου που είναι από τα Κύθηρα, τον πατέρα Πέτρο στην Ελευσίνα. Συζητάω μαζί του μία φορά τον μήνα. Πρόκειται για έναν πολύ χαρισματικό, πολύ σοφό άνθρωπο, γύρω στα 80. Κάθε συζήτηση μαζί του είναι θησαυρός. Κάτι σαν σύμβουλος, που μ’ έναν τρόπο εμπεριέχει μέσα του τη σοφία της ζωής. Με βοηθάει να επικεντρώνομαι στο παρόν. Να είμαι επιεικής με τον εαυτό μου και με τους άλλους».

- Πρώτη φορά ακούω το όνομά του.

«Μα δεν είναι γνωστός. Τον συνάντησα σε κάποιο χωριό. Αλλά πρέπει να σας πω ότι γνωρίζω και συμβουλεύομαι πολλούς άλλους που με βοηθάνε να πορεύομαι και να ακολουθώ το πνευματικό μονοπάτι».

Η Παυλίνα στον πληθυντικό, εγώ στον ενικό. Σωστό. Και συνέχισε προτού τη ρωτήσω.

«Είναι άνθρωποι που προσεγγίζουν τη ζωή με έναν τρόπο λίγο πιο πνευματικό και φιλοσοφικό. Τον οποίο όμως μπορεί να τον πραγματοποιήσεις και πρακτικά».

- Πόσο πρακτικά;
 

«Κάνοντας ασκήσεις που σε βοηθούν να βρίσκεσαι στο παρόν. Οπως αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχω εστιάσει να ακούω μόνο εσάς. Δεν θα φύγει η σκέψη μου στο τι θα κάνω μετά. Ολες οι αισθήσεις είναι επικεντρωμένες πάνω σας».

- Ολες;

«Οι λογικές. Με την κοινή λογική οι αισθήσεις».

Μεσολαβεί υποκλάσμα δευτερολέπτου. Εκείνη απτόητη. Και σκέφτηκα: «Αν είναι έτσι άρρωστη, βάλε τώρα με τον νου σου πώς θα είναι υγιέστατη. «Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε τη συναίσθηση κάποιου αόρατου και ανώτερου πράγματος».

- Εννοείς τον Θεό;

«Το ανώτερο μυστήριο. Μπορεί να είναι ο Θεός, ο Βούδας. Ο μόνος τρόπος να γίνουμε μέρος αυτής της επίγνωσης είναι το παρόν. Δηλαδή η εμπειρία που συμβαίνει εδώ και τώρα. Αυτό είναι που προσπαθώ να μάθω. Να καλλιεργήσω μια βαθιά αγάπη και έναν σεβασμό για όλα όσα υπάρχουν».

- Τι να σου πω. Με πας από αιφνιδιασμό σε αιφνιδιασμό.

«Ο μόνος τρόπος για να εκφράσει η ύπαρξή μας κάποιο νόημα είναι να είμαστε σε αρμονία με τον σκοπό μας. Και μερικές φορές συμβαίνει κάποιοι πάρα πολύ ευφυείς, ταλαντούχοι και χαρισματικοί να μη βρίσκονται σε επαφή με τον σκοπό τους. Εκεί υπάρχει ένα μεγάλο συναισθηματικό κενό, μια μεγάλη θλίψη. Και αναρωτιέσαι «μα, καλά, αυτή έχει όλα τα καλά του Θεού, τι της λείπει και είναι τόσο δυστυχισμένη;». Συνήθως λείπει η σύνδεση με τον σκοπό της ή τον σκοπό σου. Ολοι είμαστε εδώ για κάποιον λόγο. Αν δεν μπορείς να τον βρεις, τότε μπορεί να τον εφεύρεις. Αλλιώς δεν την παλεύεις. Και δεν είσαι καν σε θέση να αναγνωρίσεις την ευτυχία που έρχεται κάποιες στιγμές».

- Ωραία όλα αυτά, αλλά πες μου, εσύ έχεις βρει την ευτυχία;

«Την ευτυχία τη βρίσκεις σε στιγμές. Η μεγαλύτερη είναι αυτή που μπορείς να την αναγνωρίσεις τη στιγμή που συμβαίνει. Αλλο πράγμα είναι να συνειδητοποιείς εκ των υστέρων ότι γέλασες και πέρασες καλά με τη φίλη μου τη Μαρία. Και άλλο πράγμα τη στιγμή που γελάς να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη που αυτό συμβαίνει. Θεέ μου, ευχαριστώ που αισθάνομαι εδώ και τώρα ευτυχισμένη. Να μπορείς να τη διακρίνεις εκείνη τη στιγμή. Κάθε φορά που αισθάνομαι πλήρης το συνειδητοποιώ, το αναγνωρίζω. Δεν έχω κάποιον νταλκά να είμαι πάντα χαρούμενη. Δίνω χώρο σε όλα τα συναισθήματα».

Σκηνή 2: Η σχέση που έγινε εφιάλτης

Το κορίτσι διαρκώς να «σκάβει» όλο και πιο βαθιά. Αλλα περίμενα, άλλα βρήκα. Α, ρε Παυλίνα, δεν θα σε ξεχάσω. Και τη ρώτησα.

- Και ο δικός σου ο σκοπός ποιος είναι;

«Μεγαλώνοντας ο δικός μου ο σκοπός είναι να εκφράζω τον εαυτό μου ελεύθερα. Να μην μπαίνω σε καλούπια, σε παγίδες σε σχέση με το τι μπορεί να περιμένει κάποιος από μένα. Και να είμαι αληθινή. Στη μουσική μου και σε όλα όσα μοιράζομαι με τους άλλους. Οπως έχει πει ο Αρθουρ Μίλερ, ο σκοπός μου είναι να είμαι αληθινή, να υπενθυμίζω στους ανθρώπους ακόμα και όσα έχουν επιλέξει να ξεχνάνε. Εμείς οι άνθρωποι σε έναν βαθμό, και για λόγους επιβίωσης, δημιουργούμε μία "βολικότητα" στη ζωή. Αυτή η "βολικότητα" συχνά μας αποξενώνει από την αλήθεια. Γι’ αυτό και όταν συναντάμε κάτι αληθινό, συχνά το φοβόμαστε ή το δηλητηριάζουμε. Ο σκοπός μου είναι να είμαι αληθινή και υπεύθυνη απέναντι στον εαυτό μου».

- Και πώς γίνεται αυτό; Πρέπει να μάθω κι εγώ.

«Αμα δεν έχεις ένα "γιατί να ζω;" δεν μπορείς να αντέξεις, αργά ή γρήγορα θα αισθανθείς απελπισία. Ειδικά όταν τα πράγματα δυσκολεύουν. Αρα έχω βρει έναν μηχανισμό επιβίωσης».

- Και στις σχέσεις σου; Τους έχεις τρελάνει με τις απόψεις σου;

«Εχω λίγους, αλλά πολύ καλούς φίλους. Οι σχέσεις μου δοκιμασμένες μέσα στον χρόνο. Και είμαι πάρα πολύ κοντά με τα τρία αδέλφια μου. Με λίγα λόγια, πάνω απ’ όλα πιστεύω στις ανθρώπινες σχέσεις».

- Και τις απογοητεύσεις σου πώς τις διαχειρίζεσαι;

«Σίγουρα έχω απογοητευτεί, αλλά είναι τόσο πιο σημαντικές οι σχέσεις που έχουν επιβιώσει στον χρόνο που δεν με απασχολούν οι άλλες. Γενικά η απεμπλοκή μου από το παρελθόν, παρότι στο ζώδιο είμαι Καρκίνος, είναι εύκολη. Κάπως έχει καλλιεργηθεί μέσα μου ο μηχανισμός ότι υπάρχουν πράγματα απ’ εδώ και πέρα. Αν κάποιος με πλήγωσε, ανήκει στη σφαίρα του παρελθόντος. Λογικά θα με ξαναπληγώσουν κάποιοι άνθρωποι. Αναγκαστικά. Ετσι πάει. Επομένως αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερή επειδή έχω κάποιες σχέσεις για τις οποίες μπορώ να βάλω το χέρι μου στη φωτιά. Αυτό επιτυγχάνεται μόνο όταν στους ανθρώπους δίνεις πρόσβαση στα πιο ευάλωτα και χειρότερά σου. Οταν ο άλλος σε δέχεται όπως είσαι. Οταν δεν ωραιοποιείς τις καταστάσεις. Οταν κάποιος δεν επιτρέπει στους φίλους του να δουν τα ευάλωτα και τα τρωτά του σημεία, ε, τότε εκείνος δεν έχει φίλους. Εγώ τώρα είμαι άρρωστη και λέω στα αδέλφια μου και στους φίλους μου ότι χρειάζομαι βοήθεια. Αλλιώς δεν έχουμε φίλους. Αλλιώτικα όλα είναι ψέματα».

- Διάβασα που είπες δημοσίως για μια παλιά κακοποιητική σχέση.

«Μου συνέβη όταν ήμουν είκοσι δύο. Τότε που δεν είχα κάνει και πολλές σχέσεις. Τότε που είχα μπλέξει σε μια κακοποιητική σχέση».

- Κάποιος σε βίασε;

«Ηταν κακοποιητική σ’ ένα ψυχολογικό επίπεδο. Η σχέση ήταν σύντομη. Και όταν αποφάσισα να φύγω έγινε κακοποιητική σωματικά».

- Τι έκανε; Σε χαστούκισε;

«Για περισσότερα πράγματα μιλάμε. Κινδύνευσε η ζωή μου».

- Προφανώς αισθάνθηκε ότι χάνει κάτι δικό του, κάτι από την ιδιοκτησία του.

«Οταν κατάλαβα ότι αυτό το άτομο δεν κάνει για μένα, τότε του είπα ότι θα φύγω. Ετσι ξεκίνησε να είναι κακοποιητικός ψυχολογικά. Εννοώ τοξικός».

- Για προσπάθησε να ορίσεις τι σημαίνει «τοξικός».

«Κάποιος που κρέμεται από σένα, που σε ζηλεύει. Ενα βαμπίρ. Οταν του είπα ότι θέλω να φύγω, τότε κινδύνευσε η ζωή μου».

- Απίστευτο. Δεν το χωράει το μυαλό μου. Ο πλήρης ευτελισμός κάθε αρσενικού που σηκώνει χέρι.

«Κι όμως συμβαίνει τόσο συχνά. Και οι γυναίκες έχουν την τάση να πιστεύουν ότι φταίνε, ότι το αξίζουν. Οτι πρέπει να ντρέπονται να μιλήσουν γι’ αυτό. Κι εγώ τώρα που το λέω, δεν το λέω με δραματικό τόνο, το έχω αναγνωρίσει, το έχω επεξεργαστεί και πάω παρακάτω. Και κάθε γυναίκα μπορεί απ’ αυτό το πράγμα να φύγει».

- Το ίδιο περιστατικό με άλλο πρόσωπο σου έχει συμβεί ξανά;

«Οχι, ποτέ. Μετά άρχισα να είμαι ακόμα πιο επιλεκτική. Δεν θα μπω σε μια σχέση αν πρώτα δεν τον γνωρίσω καλά. Γενικά δεν υπάρχει λόγος να χάνουμε χρόνο σε τέτοια πράγματα. Η ενέργειά μας είναι κάτι πολύτιμο».

Σκηνή 3: Ερωτεύομαι και «ξερωτεύομαι» το ίδιο ευκολα

Κι όμως η Παυλίνα η ψαγμένη είναι μόνη και σχεδόν απομονωμένη. Λάθος. Μόνη, ναι. Απομονωμένη, όχι. Επειδή σκέφτηκα να την τσιγκλήσω μπας και την προσγειώσω, τη ρώτησα τάχα μου έτσι αφελώς.

- Κι όμως, παρ’ όλα αυτά τα φιλοσοφικά και την τόση αυτογνωσία, τώρα είσαι μόνη. Αραγε εκείνοι ή εσύ τους αφήνεις;

«Εγώ τους αφήνω. Τώρα είμαι μόνη μου επειδή το θέλω. Σ’ αυτή τη φάση χρειάζομαι χρόνο για αναγέννηση».

- Από τι πράγμα;

«Περάσαμε κάποια χρόνια απομόνωσης λόγω COVID. Χρόνια δύσκολα. Προσωπικά, αυτά τα χρόνια με πήγαν πίσω. Κλείστηκα, δεν είχα μέρος να κάνω live παραστάσεις. Σαν να πάγωσε ο χρόνος».

- Με τον έρωτα;

«Εχω ερωτευτεί πολύ, αλλά έχω και "ξερωτευτεί" πολύ. Γενικά στη φύση μου υπάρχει μπόλικη παιδικότητα και μπόλικη περιέργεια. Υπάρχει ακόμα τάση για παιχνίδι και ανάγκη για εξερεύνηση. Και όταν ήμουν μικρότερη μπορούσε πιο εύκολα να με παρασύρει ο κόσμος ενός άλλου ανθρώπου».

- Υπάρχουν κάποια σταθερά κριτήρια που καθορίζουν τις ερωτικές προτιμήσεις σου;

«Νομίζω σε πρώτη φάση είναι μια φυσική έλξη. Αυτό που λέμε ότι ο τάδε με τραβάει για κάποιον λόγο. Αυτό που λέμε "χημεία". Κανένα από τα πρόσωπα που γνώρισα δεν έμοιαζε με το άλλο. Ολοι άλλα αντί άλλων. Μοναδικό κοινό στοιχείο πως όλοι ήταν ιδιαιτέρως ευφυή άτομα».

- Επομένως, συμφιλιωμένη και με τη μοναχικότητά σου.

«Δεν αισθάνομαι μοναξιά. Αντιθέτως, αισθάνομαι γεμάτη. Η αναγέννηση έχει να κάνει με την απόλαυση της διαδικασίας. Μπορεί να τύχει μια μέρα να μην αρθρώσω λέξη με κανέναν. Κάνω ταξίδια μόνη μου. Τώρα το καλοκαίρι ήμουν μόνη στα Κύθηρα».

- Αραγε πόσο μετράει το επώνυμο «Βουλγαράκη»;

«Τίποτα δεν λέει, ιδιαιτέρως στα νέα παιδιά. Να ξέρετε, τα νέα παιδιά δεν ασχολούνται καθόλου μ’ αυτά και δεν κάνουν τη σύνδεση με το όνομα Βουλγαράκη. Εχει τύχει να σταματήσουν τον πατέρα μου και να τον ρωτήσουν "είστε ο πατέρας της Παυλίνας;". Πλάκα έχει».

- Και στο τραγούδι πώς συνέβη; Το είχες βάλει στόχο από μικρή;

«Ο πρώτος που μου το είπε ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος. Το περιστατικό πάει κάπως έτσι. Ο αδελφός μου ο μικρός έκανε μαθήματα κιθάρας και εντελώς τυχαία ο δάσκαλός του στο Λαύριο με άκουσε να σιγοτραγουδάω και με ρώτησε αν θέλω να πάω να πω δύο τραγούδια με τη χορωδία του Λαυρίου σ’ ένα αφιέρωμα στον Μικρούτσικο. Εγώ λέω εύκολα "ναι" σε οτιδήποτε καινούριο, σε ό,τι μπορεί να μου εξάψει την περιέργεια και τη φαντασία. Ετσι του είπα "ναι, θα έρθω και θα τα πω". Εκεί ήταν και ο Θάνος. Χωρίς να τον ξέρω και ούτε εκείνος να με ξέρει. Μετά ήρθε πίσω από τη σκηνή και μου ζήτησε να μιλήσουμε. Βρεθήκαμε κάποιες φορές σπίτι του και με βεβαιότητα μου είπε ότι θα γίνω τραγουδίστρια. Συμπληρώνοντας "είτε το ξέρεις, είτε δεν το ξέρεις". Εγώ τότε ήμουν πολύ μικρή, μόλις δεκάξι. Μετά περάσανε τα χρόνια, σπούδασα Ψυχολογία στο Πάντειο και κάποια στιγμή, όταν έψαχνα να κάνω μια άλλη δουλειά παράλληλα με τις σπουδές μου, πέτυχα μια οντισιόν στον "Σταυρό του Νότου" και πήγα χωρίς καμιά προετοιμασία. Είδα φως και μπήκα. Ημουν και με την κολλητή μου τη Ρωξάνη Μπέη, την καλύτερή μου φίλη, κόρη του Δημήτρη Μπέη, του πρώην δημάρχου Αθήνας, που πρόκειται να κατέβει με το ΠΑΣΟΚ. Πήγα στην οντισιόν και με πήρανε».

- Και μετά τα πράγματα πιο απλά.

«Το ένα έφερνε το άλλο. Με ακούγανε στον "Σταυρό" πολλοί μουσικοί. Εκεί ξεκίνησαν οι πρώτες προτάσεις. Στη δισκογραφία είμαι από το 2014 και στη μουσική σαν τραγουδίστρια από το 2012. Δέκα χρόνια τώρα».

Σκηνή 4: Μια τούφα διαμαρτυρίας

Ηταν η στιγμή για το περιστατικό με την τούφα των μαλλιών και την αλληλεγγύη προς τις γυναίκες από το Ιράν

- Τελευταία είσαι στην επικαιρότητα επειδή έκοψες τα μαλλιά σου ως ένδειξη διαμαρτυρίας εναντίον των αγιατολάχ στο Ιράν.

«Ημουν στα βραβεία της Κύπρου για τις Κύπριες Γυναίκες της Χρονιάς. Και όταν ανέβηκα πάνω στη σκηνή έκοψα τα μαλλιά μου στη δεξιά μεριά. Χρατς και πάει μια μεγάλη τούφα. Την έκοψα. Τώρα που το λέω σκέφτομαι ότι πρέπει να πάω στο κομμωτήριο. Μπορεί και να μην πάω. Το έκανα για μία κοπέλα στην Κύπρο, ένα κοριτσάκι μικρό που μου έγραψε "εγώ δεν ήξερα τι γίνεται στο Ιράν, αλλά τώρα ενημερώθηκα". Μια άλλη γυναίκα από το Ιράν έκανε ένα σχόλιο, "σας ευχαριστώ εσάς και όλες τις γυναίκες που γίνεστε η φωνή μας εκεί έξω"».

- Και με την πολιτική; Οπαδός της Νέας Δημοκρατίας να υποθέσω.

«Δεν ταυτίζομαι με κανένα πολιτικό κόμμα. Τα σχολεία θα έπρεπε να είναι στραμμένα στα κοινά. Δηλαδή οτιδήποτε αφορά κοινωνικούς, πολιτικούς μηχανισμούς, θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία σε βάθος. Ασχολούμαι με την ευρύτερη, όχι παραταξιακή έννοια. Ιδανικό σύμπαν θα ήταν καθένας να αναλαμβάνει την προσωπική του ευθύνη. Η ελευθερία να είναι μια δραστηριότητα που γνωρίζει τα όριά της. Μπορεί να κάνει τα πάντα, αλλά επίσης γνωρίζει και τι δεν πρέπει να κάνει».

- Ποια η γνώμη σου σχετικά με όλα αυτά τα περιστατικά που λέγονται «revenge porn»; Εσύ θα δεχόσουν ο σύντροφός σου να βιντεοσκοπεί αυτές τις τόσο προσωπικές και λεπτές ερωτικές στιγμές;

«Είναι τόσο προσωπικό, που δεν ξέρω αν το δεχόμουν ή όχι. Αλλά σίγουρα δεν έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη. Γιατί σε μια προσωπική στιγμή η εμπιστοσύνη εξυπακούεται».

- Μα πώς εξυπακούεται; Διαφωνώ.

«Οταν συνευρίσκεσαι με έναν άνθρωπο, τότε απαραίτητες προϋποθέσεις είναι η εμπιστοσύνη και ο σεβασμός. Εκείνη τη στιγμή εσύ κι εγώ ζούμε μια πολύ προσωπική στιγμή».

- Μα, τι λες τώρα; Εδώ δεν είμαστε σίγουροι ούτε για τον εαυτό μας.

«Ενας άνθρωπος που σε μια τέτοια στιγμή, τόσο προσωπική, θα την εκμεταλλευτεί και θα σε διασύρει είναι πάρα πολύ, μα πάρα πολύ μαλάκας. Μιλάμε για ακραία ψυχολογικά προβλήματα που πρέπει να λυθούν οπωσδήποτε. Οχι, δεν πιστεύω στην ευθύνη της γυναίκας».

- Καλά, και το κορίτσι δεν έχει καμία, μα καμία ευθύνη; Τίποτα;

«Μπορεί να είναι ευάλωτη, χαζή, ευάλωτη, αυθόρμητη».

- Να μάθει. Ολοι μαθαίνουμε από τις πατάτες και τις κουταμάρες μας. Ακούγεσαι φανατική φεμινίστρια.

«Δεν είμαι με την έννοια που με ρωτάτε. Αλλά είμαι με το μέρος των γυναικών μέχρι θανάτου. Και των αδύναμων ανθρώπων υπό συγκεκριμένες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες. Σχετικά μ’ αυτό έχω γράψει ένα τραγούδι, «Χίλιες ζωές», πάνω σε δικούς μου στίχους και μουσική Δήμητρας Γαλάνη».

Επίλογος με Χαρούλα και Αλκίνοο

Επειδή την άκουγα τόσο παρορμητική και τόσο αυθεντική, τη ρώτησα, έτσι για να την τεστάρω.

- Πες μου μόνο μία φωνή που σε συγκλονίζει. Μία.

«Χάρις Αλεξίου. Τσακίζει κόκαλα αυτή η φωνή».

- Και από τον αρσενικό πληθυσμό;

«Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Αλλά εγώ κυρίως ξένη μουσική ακούω. Η Μπίλι Εϊλις είναι θεά. Την Αντέλ τη λάτρευα. Από ελληνικά ακούω κυρίως ραπ».

- Και κάτι τελευταίο. Να ολοκληρώνουμε. Ποιο το όνειρο, το όραμά σου;

«Αν πάρουμε σαν δεδομένο την έννοια της ελευθερίας, το όραμά μου είναι να κάνω ό,τι γουστάρει η καρδιά μου».

- Meaning που λένε και στο χωριό μου;

«Αυτό είναι το μεγάλο θέμα. Αν αποφασίσεις ότι η καρδιά σου θέλει κάτι για πάντα, είσαι σε μεγάλη πλάνη. Η καρδιά θα θέλει αυτό που θέλει. Το θέμα είναι να μπορείς να την ακούς. Και για να το κάνεις αυτό, πρέπει η καρδιά να είναι ανοικτή σε όλα. Να αρχίσεις να ζεις τα πράγματα χωρίς να ντρέπεσαι γι’ αυτό. Κάθε στιγμή που ζεις αλλάζεις. Γιατί το σώμα σου ενσωματώνει μια καινούρια εμπειρία. Σας είπα, ανοικτή σε όλα».

Κλείνοντας τη γραμμή έμεινα με την εντύπωση ότι το κορίτσι είχε κέφι για περισσότερη κουβέντα. Και εγώ. Ομως ο χώρος συγκεκριμένος. Τέλος πάντων. Πάντως κλείσαμε με την υπόσχεση, από την πλευρά της Παυλίνας, να τα πούμε ξανά. Και φεύγοντας της είπα «να δεις το ντοκιμαντέρ για τον Ντέιβιντ Μπόουι, είναι συναρπαστικό. Οι απόψεις του είναι περίπου όπως οι δικές σου».

Και μία εξ αυτών, Παυλίνα στην αφιερώνω, πάει κάπως έτσι: Αν πρέπει να επιλέξεις, κάνε και τα δύο!