Ευγενής, μειλίχιος, με χιούμορ, εκπέμπει την ηρεμία του ανθρώπου που έχει κατακτήσει τις κορυφές του…
Ο απόλυτος ερμηνευτής του έρωτα, ο Γιάννης Πάριος, που μας έχει έως σήμερα χαρίσει τραγούδια αγαπημένα και διαχρονικά, στα 52 χρόνια της γόνιμης πορείας του, άντλησε έμπνευση από τις ημέρες της καραντίνας και κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα νέο διπλό CD με τίτλο «Αχ αγάπη… Αχ έρωτα», σε συλλεκτική συσκευασία με είκοσι νέα τραγούδια, που έγραψε, συνέθεσε και τραγουδάει ο ίδιος.
Σε εποχή ισχνών αγελάδων, που πλέον τα τραγούδια κυκλοφορούν στην πλειονότητά τους ένα ένα, εκείνος λειτουργεί όπως παλιά, τότε που οι δίσκοι του γίνονταν χρυσοί και πλατινένιοι με την εμφάνισή τους και παρουσιάζει ένα διπλό ολοκληρωμένο CD με είκοσι ολοκαίνουργια τραγούδια.
«Προσωπικές ιστορίες»
«Eγραψα πολλά τραγούδια την περίοδο της καραντίνας, αλλά υπήρχαν και κάποια που είχα γράψει παλαιότερα και τώρα ήρθε η ώρα τους να κυκλοφορήσουν. Είναι τραγούδια που έχουν πίσω τους προσωπικές ιστορίες», λέει ο Γιάννης Πάριος στον «Ελεύθερο Τύπο» της Κυριακής. Είναι τραγούδια, θα συμπληρώναμε εμείς, που για άλλη μία φορά υμνούν τον έρωτα, λυρικά, γεμάτα ευαισθησίες όπως και ο δημιουργός τους, με τη φωνή του να παραμένει αλώβητη και συγκινητική. Με την ωριμότητά του να κάνει ακόμα πιο βαθιά τα συναισθήματα που προκαλεί με την ερμηνεία του, ο Γιάννης Πάριος μάς τραγουδάει για στιγμές γεμάτες προσμονή, ελπίδα, αγάπη και έρωτα.
«Για μένα ο έρωτας και η αγάπη συνυπάρχουν από την πρώτη στιγμή», λέει ο ίδιος.
«Δεν τα βάζω στη σειρά, δεν λέω ότι έρχεται πρώτα ο έρωτας και μετά η αγάπη. Ή νιώθω και τα δύο ή δεν νιώθω κανένα. Πρέπει όμως να πω ότι η αγάπη ανήκει και δίνεται πρώτα στα παιδιά και στους γονείς μας. Αν φτάσουμε στο σημείο να αγαπάμε και τον άνθρωπο με τον οποίο είμαστε ερωτευμένοι, τότε ο άνθρωπος αυτός αξίζει πολλά».
Πατέρας τεσσάρων παιδιών, με δύο γάμους στο ενεργητικό του και με τον έρωτα να τον συντροφεύει σε κάθε βήμα της ζωής του έως σήμερα, θα λέγαμε ότι ο ίδιος στάθηκε τυχερός και ευλογημένος σε αυτόν τον τομέα: «Δεν έχω κανένα παράπονο. Αγαπήθηκα πολύ. Μου αρέσει περισσότερο αυτό από το ότι με ερωτεύθηκαν πολύ. Γιατί το να αγαπάς είναι έμπνευση, ενώ ο έρωτας δεν είναι πάντα έμπνευση. Μπορεί να ξυπνήσεις ένα πρωί και να νιώσεις ότι σου λείπει κάτι. Ενώ με την αγάπη δεν περιμένεις να ξημερώσει. Και με το φως σού λείπει και με το σκοτάδι».
Μια κίνηση αγάπης και ευαισθησίας προς τον πλησίον του ήταν και η χειρονομία του να δωρίσει δύο κλίνες ΜΕΘ στο Νοσοκομείο «Μεταξά», από τα έσοδα του νέου του διπλού άλμπουμ: «Ενιωσα ότι μπορούσα και έπρεπε να πάρω αυτήν την πρωτοβουλία. Οτι έτσι έπρεπε να κάνω και μακάρι να μπορούσαν όλοι να κάνουν το ίδιο. Επέλεξα να μην πάρω χρήματα και να δωρίσω τα έσοδα από το νέο μου CD υπέρ αυτού του σκοπού και η εταιρία μου, MINOS-ΕΜΙ/Universal, και η Μαργαρίτα Μάτσα στάθηκαν στο πλευρό μου. Ωστόσο, παρά την κίνηση, θα το ξαναπώ, εύχομαι ολόψυχα να μη χρειαστεί να ανέβει κανείς πάνω σ’ αυτές τις κλίνες ΜΕΘ και να μη χρησιμοποιηθούν. Δυστυχώς, όμως, δεν θα βγω αληθινός, επειδή εμείς οι άνθρωποι είμαστε απρόσεκτοι. Αγαπάμε τον εαυτό μας κατόπιν εορτής, αφού πάθουμε κάτι. Πριν, δεν τον αγαπάμε, τον θεωρούμε άτρωτο».
Τι ήταν αυτό που πυροδότησε την ευαισθησία του και τον έκανε να λάβει αυτήν την πρωτοβουλία;
«Είμαι πολύ ευαισθητοποιημένος στα θέματα υγείας και καταλαβαίνω τους ανθρώπους που ταλαιπωρούνται από τέτοια θέματα. Νιώθω μια εσωτερική ανάγκη να είναι όλοι καλά. Εχω την αδελφούλα μου εδώ και τριάμισι χρόνια με εγκεφαλικό, δεν έχει επαφή με το περιβάλλον ούτε υπάρχει περίπτωση να επανέλθει. Το να μπορώ να συνεισφέρω, ώστε να φύγει από αυτόν τον κόσμο με αξιοπρέπεια, είναι μια πολυτέλεια που μου έδωσε ο Θεός. Με πονάει πολύ…».
» Μιλάει και η φωνή του… σπάει. Καταλαβαίνεις αμέσως ότι, εκτός από την αγάπη προς τα παιδιά, τους γονείς και τη συντροφική αγάπη, έχει εξίσου ψηλά και την αδελφική αγάπη: «Ο,τι σου εμπνέει αγάπη είναι ευλογημένο. Είμαστε πέντε αδέλφια. Το ένα έφυγε από τη ζωή και πλέον είμαστε τέσσερις. Εγώ είμαι ο… Βενιαμίν. Εχω αδελφή μεγαλύτερη κατά οκτώ χρόνια, την οποία φοβάμαι, όχι με την έννοια του μπαμπούλα αλλά με την έννοια του σεβασμού, ακόμα. Οταν ήμουν μικρός, ήταν λίγο σαν δεύτερη μάνα μου. Οταν δεν διάβαζα, με κυνηγούσε. Είμαστε και ήμασταν πάντα αγαπημένοι, όλα τα αδέλφια. Κάτι που, επίσης, δεν είναι αυτονόητο».
Πόσο του λείπει το τραγούδι, τώρα που οι μουσικές σκηνές και τα μαγαζιά είναι κλειστά;
«Τραγουδάω περισσότερα από πενήντα χρόνια. Εχω χορτάσει το τραγούδι και τις ζωντανές εμφανίσεις. Ωστόσο, πάντα η επαφή με το κοινό είναι μοναδική. Μπορεί να μου λείπει το τραγούδι, αλλά με μικρά γράμματα όχι με κεφαλαία… Το τραγούδι εξακολουθεί να υπάρχει πάντα μέσα μου. Οταν αγαπάς κάτι, δεν μπορείς να κάνεις χωρίς αυτό…».
Πώς βλέπει την απόφαση της Χαρούλας Αλεξίου να αποχωρήσει από το τραγούδι;
«Δεν άφησε το τραγούδι τη Χαρούλα. Η Χαρούλα το αφήνει. Εκείνη ξέρει καλύτερα… Κάποια στιγμή, της είχα πει: “Ακόμα και να βήξεις, Χαρούλα, θα μου αρέσει να σε ακούω”».
Ο ίδιος σκέφτεται να αφήσει το τραγούδι;
«Δεν με αφήνει το τραγούδι να το εγκαταλείψω… Του χούι δεν φεύγει ποτέ…».
Τι όνειρα κάνει και τι περιμένει από εδώ και στο εξής;
«Με απασχολεί τι κόσμο θα αφήσω στα παιδιά και στα εγγόνια μου. Ονειρα πλέον κάνω μόνο γι’ αυτά… Μ’ εμένα ο Θεός ήταν καλός».
Δύο από τα τέσσερα παιδιά του ασχολούνται με τη μουσική. «Τα δύο από τα τέσσερα δεν είχαν μυαλό, σαν τον μπαμπά τους», λέει χαριτολογώντας. Εκτός από τον Χάρη Βαρθακούρη, του οποίου τα βήματα παρακολουθεί και στην τηλεόραση και εύχεται να πηγαίνει και σ’ αυτόν τον τομέα καλά, ο μικρός του γιος, ο Νικόλας, ασχολείται επίσης με το τραγούδι, αλλά τραγουδάει σε αγγλικό στίχο, με το ψευδώνυμο Good Job Nicky. «Τώρα του Νικόλα τού ζητούν να βγει στο εξωτερικό. Δεν πρόκειται ποτέ να σταθώ εμπόδιο. Εύχομαι όλα μου τα παιδιά να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, όπως και όλα τα παιδιά του κόσμου», αναφέρει.
«Θα κάνω το εμβόλιο, γιατί προσέχω την υγεία μου»
Πώς βιώνει ο ίδιος την καραντίνα; Ποιο είναι το δικό του αντίδοτο;
«Γράφω συνέχεια νέα τραγούδια, γιατί το έχω ανάγκη. Επίσης, διαβάζω πολύ ή περνάω ώρες με τη σύντροφό μου. Δεν νιώθω να μου λείπει κάτι. Αν σε γεμίζει ο άνθρωπος που είναι δίπλα σου, νιώθεις ωραία, ξορκίζεις τη μοναξιά και την καραντίνα. Ο κορωνοϊός είναι παγκόσμιο… παιχνιδάκι, με την έννοια ότι δεν ξέρουμε πώς ξεκίνησε, αν έγινε κατά λάθος και δεν τον πρόλαβαν ή τους ξέφυγε επίτηδες. Εχω προβληματισμό για το θέμα. Αν δεν προσβάλλονταν από κορωνοϊό οι μικροί σε ηλικία άνθρωποι, οι οποίοι στη συνέχεια μεταφέρουν τον ιό στους μεγαλύτερους, πιστεύω ότι θα ήταν πιο χαλαρά τα πράγματα. Εγώ, πάντως, θα το κάνω το εμβόλιο, γιατί προσέχω την υγεία μου».
Τι θα αφήσουν η εμπειρία της καραντίνας και ο εγκλεισμός στους ανθρώπους;
«Πιστεύω ότι ο εγκλεισμός μάς έκανε και καλό. Εκτός από την αρρώστια, βέβαια. Πάρα πολλά πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Θα χωρίσει η ήρα από το στάρι σε πολλά επαγγέλματα. Αλλά, επίσης, θα αδικηθούν άνθρωποι που ξεκίνησαν να κάνουν κάτι και έπεσαν πάνω στην καραντίνα. Οσο για τον σύγχρονο πολιτισμό και τους ανθρώπους του, κανείς δεν δίνει σημασία. Μόνο σε ό,τι έχει σχέση με τον αρχαίο πολιτισμό δίνεται σημασία».
Θα τα καταφέρουμε να βγούμε από την εποχή της πανδημίας;
«Σίγουρα, το πιστεύω. Ο κορωνοϊός κάποια μέρα θα εξαφανιστεί. Είναι ήδη φανερό αυτό από τις ειδήσεις στην τηλεόραση, όπου πλέον η πανδημία δεν είναι πρώτη είδηση. Θα επανέλθουμε σε καλύτερη κατάσταση».
Ο ίδιος εξακολουθεί να περνάει μεγάλο μέρος του χρόνου στην Πάρο: «Το καλό εκεί είναι η πεντακάθαρη ατμόσφαιρα, ο αναζωογονητικός αέρας και το απέραντο πέλαγος που σε γαληνεύει και μόνο να το κοιτάς. Επίσης, όταν είμαι εκεί, μου αρέσει πολύ να ψαρεύω με τις ώρες. Και μετά ένα πιάτο ψαράκια τηγανητά και μία μερίδα χόρτα»
