Βαρύ για κάποιους πρίγκιπες το φορτίο της μοναρχίας

Τι απαιτείται, άραγε, ώστε να σταθεί κάποιος στο ύψος των απαιτήσεων της βρετανικής μοναρχίας; Η απάντηση είναι προφανής, καίτοι οδυνηρή και εξευτελιστική: η απόλυτη προθυμία εκείνου που του έπεσε ο κλήρος να «καταβροχθιστεί».

Βλέποντας τον δωδεκάχρονο πρίγκιπα Χάρι να ακολουθεί πεζή το φέρετρο της μητέρας του, πριγκίπισσας Νταϊάνας, καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι η μοναρχία δεν είναι μια εθνική απόλαυση ή μια φάρσα, αλλά μια εθνική ασθένεια. Είναι δύσκολο για τους αλλοδαπούς να κατανοήσουν τι ζητούν οι Βρετανοί από τη βασιλική οικογένεια. Κάποιες φορές, ακόμα και ορισμένα μέλη της, εξαιτίας του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης που διαθέτουν, δεν επιτρέπουν στους εαυτούς τους να το γνωρίζουν. Αν ο πρίγκιπας Χάρι και η Μέγκαν, η δούκισσα του Σάσεξ, τελικά το έμαθαν, είναι βέβαιο ότι απογοητεύθηκαν.

Το νεαρό ζευγάρι αποσύρθηκε από τα βασιλικά του καθήκοντα και εγκαταστάθηκε στην ονειρική έπαυλή του στην Καλιφόρνια, από όπου δημοσιοποίησε μια λίστα με όλες τις περιπτώσεις που πληγώθηκε από τα ΜΜΕ και τη βασιλική αυλή. Αυτή η λίστα, που στην πραγματικότητα είναι βιβλίο, τιτλοφορείται «Finding freedom» («Βρίσκοντας την ελευθερία»). Πρόκειται για τη νέα βιογραφία των Σάσεξ, την οποία υπογράφουν οι Κάρολιν Ντιράν και Ομίντ Σκόμπι. Προφανώς, το βιβλίο εγκρίθηκε από τον Χάρι και τη Μέγκαν προτού κυκλοφορήσει και δεν αποκλείεται καθόλου να συνέγραψαν κάποια αποσπάσματά του οι ίδιοι. Σίγουρα μοιάζει πολύ με αυτοβιογραφία. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι ένα θρηνητικό κείμενο που περιλαμβάνει εντυπωσιακές λεπτομέρειες για τη ζωή του ζευγαριού. Η Μέγκαν, λ.χ., κατηγορήθηκε από τα ΜΜΕ ότι φορούσε λανθασμένο χρώμα βερνικιού νυχιών (πολύ σκούρο) στην απονομή των βραβείων της Εβδομάδας Μόδας του Λονδίνου. Οι συγγραφείς του βιβλίου επισημαίνουν ότι δεν υπάρχει «βασιλικό πρωτόκολλο για το χρώμα των νυχιών». Σε μια άλλη περίσταση, η Μέγκαν, λίγο πριν από τον γάμο της, ζήτησε από την Αντζελα Κέλι, ενδυματολόγο της βασίλισσας Ελισάβετ και στενή  φίλη της, παρότι προέρχεται από την εργατική τάξη, να κάνει πρόβα την κόμμωση και την τιάρα της. Η Κέλι αδιαφόρησε για το αίτημα, μέχρι τη στιγμή που παρενέβη η ίδια η βασίλισσα.

Η αλήθεια είναι ότι κανένα μέλος της βασιλικής οικογένειας δεν «κακοποιείται» σαφώς μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Ο πρίγκιπας Ουίλιαμ και η σύζυγός του Κέιτ περιγράφονται ως «ψυχροί», αν και στην πραγματικότητα είναι απλώς Βρετανοί. Ο Ουίλιαμ κατηγορείται ότι αποκάλεσε τη νύφη του «αυτό το κορίτσι», ενώ η Κέιτ κατακρίνεται επειδή πήγε για ψώνια χωρίς να προσφερθεί να μεταφέρει με το αυτοκίνητό της τη Μέγκαν, παρότι είχαν τον ίδιο προορισμό.

Είναι προφανές ότι ο βασικός στόχος του βιβλίου είναι να αποτελέσει τη φωνή της Μέγκαν, η οποία είναι τελειομανής και η αποτυχία της ως μέλους της βασιλικής οικογένειας την εξοργίζει. Η αλήθεια, ωστόσο, αποκαλύπτεται μέσα από τις δηλώσεις υψηλόβαθμου αυλικού, που συγκρίνει τη Μέγκαν με τη σιωπηλή –και ως εκ τούτου λατρευτή– Κάθριν. «Η Μέγκαν μιλάει για τη ζωή, για το πώς πρέπει να ζήσουμε», επισημαίνει ο αυλικός στους συγγραφείς. «Αυτό είναι εντελώς αμερικανικό. Ο κόσμος στη Βρετανία, όταν συμβεί αυτό, σκέφτεται “ποια νομίζει πώς είναι;”».

Ο  πρίγκιπας Χάρι είναι βέβαιο ότι πάντα αναζητούσε, έστω υποσυνείδητα, τη γυναίκα που θα τον απελευθέρωνε. Αυτό, ακριβώς, αποδεικνύει το «Finding freedom». Πηγή από το περιβάλλον των δουκών του Σάσεξ επισημαίνει: «Βασικά, ο Χάρι ήθελε να φύγει. Στην πραγματικότητα, στο βάθος της ψυχής του, δυσκολευόταν στον κόσμο των γαλαζοαίματων. Η Μέγκαν απλώς του άνοιξε την πόρτα».

Οι συγγραφείς προσθέτουν ότι ο πρίγκιπας «είχε σιχαθεί την υποκρισία των βρετανικών ΜΜΕ, που τη μία ημέρα εκθείαζαν τη Μέγκαν και την επομένη την καταβαράθρωναν». Αυτό, όμως, δεν είναι υποκρισία, είναι κυνισμός. Οι εφημερίδες ούτε λατρεύουν ούτε μισούν τη Μέγκαν. Αλλοτε αντλούν από αυτήν έμπνευση, άλλοτε την υποβάλλουν σε μαρτύριο. Προφανώς, τα πράγματα θα ηρεμούσαν εάν έπρατταν το ίδιο και οι Σάσεξ. Είναι, πιστεύω, θαυμάσιο ότι δεν συνέβη αυτό.

Πικρές αλήθειες

Η βασιλική οικογένεια είναι μια θυσία στο κέντρο της εθνικής ζωής της Βρετανίας. Είναι το καύσιμο για τη δημιουργία της εθνικής ψυχής, επειδή ακριβώς αδυνατούμε να σκεφτούμε κάτι καλύτερο. Κάποιες φορές, ο θεσμός λειτουργεί αποτελεσματικά. Συχνά –και ολοένα συχνότερα, πλέον– δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Τους ντύνουμε με μανδύες, τους φοράμε στέμματα και παίζουμε μαζί τους σαν να ήταν πλαστικές κούκλες. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τον σεβασμό ή την αγάπη. Στην πραγματικότητα, αυτοί υποτάσσονται σε εμάς και όχι το αντίθετο. Αν τελικά επιβιώσουν αυτού του τερατώδους παιχνιδιού, κάνουν ακριβώς ό,τι απαιτούμε: οι γυναίκες τοποθετούν βαρίδια στο στρίφωμα του φορέματός τους από τον φόβο μήπως ανασηκωθεί στο φύσημα του ανέμου. Οι άνδρες είναι διακριτικοί και ενδοτικοί. Τα μέλη της βασιλικής οικογένειας επιτρέπουν στο έθνος να προβάλλει πάνω τους τις επιθυμίες του. Προφανώς, το ζεύγος των δουκών του Σάσεξ δεν το κατανόησε.