"Ταχύρρυθμα τμήματα ιατρικής από τα ... Ελληνικά δικαστήρια"

Την απόφαση της δικαιοσύνης σχετικά με την υπόθεση του 3χρονου αγοριού και την καταδίκη της παιδιάτρου σχολιάζει ο Επιμελητής Α της Καρδιολογικής Κλινικής του νοσοκομείου Ρεθύμνου Φώτης Ζάκας. Ο ίδιος αναφερόμενος στην απόφαση του δικαστηρίου αναφέρει μεταξύ άλλων "Μάθαμε ότι όταν κάποιος πεθαίνει αυτόματα κάποιος ή κάποιοι φταίνε και θα πρέπει να το αποδεχτούμε αυτό ανεξάρτητα από τις ενέργειες του. Το ποιος είναι αυτός μαντέψτε πως το βρίσκουμε – από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και το κοινό περί δικαίου αίσθημα."

Ολόκληρο το σχόλιο : 

Τι μάθαμε λοιπόν στα ταχύρρυθμα τμήματα ιατρικής, που παρακολουθήσαμε όλοι στα Ελληνικά δικαστήρια το τελευταίο διάστημα. Είναι πραγματικά τόσα πολλά και τόσο αντίθετα με τα όσα μέχρι τώρα ξέραμε που χρειάζεται κάποιος χρόνος να τα αφομοιώσουμε και να τα εφαρμόσουμε. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε αργόστροφοι, τεμπέληδες, ανεύθυνοι και πραγματικά υποκλινόμαστε στη σοφία των εισαγγελέων και των δικαστών (μήπως τελικά είναι κληρονομικό χάρισμα;).

Ας προσπαθήσουμε να απομονώσουμε κάποια από αυτά για να τα διαχειριστούμε καλύτερα.

Αρχικά μάθαμε ότι το αλκοόλ δε σκοτώνει, καθώς δεν προκαλεί τοξική βλάβη στον εγκέφαλο που οδηγεί σε εγκεφαλικό οίδημα. Αυτό που σκοτώνει είναι η χορήγηση υγρών που με κάποιο μαγικό τρόπο παρακάμπτει τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό και οδηγεί σε εγκεφαλικό οίδημα. Άρα η θεραπεία πρέπει να αλλάξει και ο τρόπος αντιμετώπισης της μέθης είναι εισαγωγή στη ΜΕΘ, αξονική τομογραφία ανά ώρα και συννενόηση με τους συγγενείς και την εισαγγελία για τις περαιτέρω ενέργειες. Αν χρειάζεται να γίνει και ένα fast track δικαστήριο για να αποφασιστούν τα δέοντα.

Μάθαμε ότι στις περιπτώσεις ανεξιχνίαστου θανάτου ακόμα και μετά από νεκροτομή (σε περίπτωση βρε αδελφέ που ο εισαγγελέας δεν πρόλαβε να βγάλει τη διάγνωση εν ζωή), τότε την αιτία θανάτου μπορεί να τη βγάλει ο εισαγγελέας χάρη στις δικές του ικανότητες (Πάλι κληρονομικό χάρισμα;).

Μάθαμε ότι την αφυδάτωση δεν την διαγνώσκουμε από την σπαργή του δέρματος, την κατάσταση των βλενογγόνων, από τις εργαστηριακές εξετάσεις, από τον υπέρηχο και ότι άλλο ξέρουμε ως τώρα αλλά την ψυχανεμίζονται όσοι έχουν τις ικανότητες (πάλι κληρονομικό χάρισμα ή νομική τρίτου έτους; Δεν έχω ακόμη κατανοήσει).

Μάθαμε ότι όταν κάποιος πεθαίνει αυτόματα κάποιος ή κάποιοι φταίνε και θα πρέπει να το αποδεχτούμε αυτό ανεξάρτητα από τις ενέργειες του. Το ποιος είναι αυτός μαντέψτε πως το βρίσκουμε – από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Πέρα από τα φαιδρά όμως μάθαμε ότι μπορούμε να τιμωρηθούμε χωρίς να φταίμε. Ιατρικά λάθη γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται και σαφώς θα πρέπει να υπάρχει τρόπος να τιμωρούνται όταν είναι προσωποποιημένα. Όμως ο τρόπος απονομής της δικαιοσύνης δεν είναι απλά τυφλός – είναι ύποπτα εσφαλμένος.