Πώς μπορεί ένας άνθρωπος μιας άλλης χώρας, μιας άλλης εποχής, μιας άλλης εθνικότητας, που δεν ανήκε στα χρόνια της εφηβείας σου, που είχε μια μεγάλη ιδέα, που δολοφονήθηκε από τους συνήθεις ηλίθιους, να σου δώσει στα νεανικά σου χρόνια με μία φράση «Έχω ένα όνειρο», μία άποψη και μία σκέψη και να σου μάθει ότι μπορεί κι εσύ να ονειρεύεσαι και να διεκδικείς.
Εγώ, φυσικά, δεν διεκδικώ τα μεγέθη τέτοιων ιδεών που είχε εκείνος. Δεν παύω, όμως, να έχω απλά όνειρα, που να αφορούν την πόλη όπου γεννήθηκα, ζω και αγαπώ.
Με τέσσερα απλά όνειρα έχω στολίσει την ψυχή μου:
Όνειρο πρώτο: Τον Αύγουστο του 2017 γεννήθηκε μέσα μου η ιδέα μιας μικρής ιστορικής διαδρομής στο εσωτερικό της πόλης, που σήμερα χρησιμοποιείται για τη μετακίνηση των συμπολιτών, αλλά θα μπορούσε να αξιοποιηθεί καλύτερα με τη σωματική τους ευεξία, και την ταυτόχρονη συνειδητοποίηση της ιστορικότητας του τόπου που ζούμε. Έγραψα ένα άρθρο ζητώντας από τη Δημοτική Αρχή να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της διαδρομής αυτής, που ξεκινά από την είσοδο του κηποθεάτρου «Ν. Καζαντζάκης» (Πλατεία Κύπρου), συνεχίζει προς την Πύλη Ιησού, την οδό Πλαστήρα (κηποθέατρο «Μ. Χατζιδάκις»), περνά κάτω από το Μαρτινέγκο, προς τη Στοά Μακάσι, το Πολιτιστικό Κέντρο Ηρακλείου και ανηφορίζει αριστερά στο Κομμένο Μπεντένι, διασχίζει μετά την καμάρα την οδό Γεωργίου Γεωργιάδη έως το κηποθέατρο «Καζαντζάκη».
Για μένα είναι μια διαδρομή, κατά την οποία ένας συμπολίτης μπορεί να συναντήσει ένα μικρό μόνο μέρος της σπουδαίας ιστορίας της πόλης και συγχρόνως να κάνει τον περίπατό του ή το joking του. Αφού με προτροπή μου ο Δήμος κατασκεύασε επί της Γεωργιάδου ένα πεζοδρόμιο περίπου 50 μέτρων απέναντι από τις οδούς Κάσου έως Σταυράκη, έφτιαξε με σχέδιά μου προεκτάσεις για την παράκαμψη των υπαρχόντων δέντρων και γκρέμισε ένα πέτρινο παγκάκι, ζήτησα τότε και εξακολουθώ να ζητώ την τοποθέτηση καλαίσθητων μικρών επιγραφών κατά μήκος αυτής της ιστορικής διαδρομής, που θα παρέχουν ενημέρωση, παράλληλα με τον συνεχή καθαρισμό, διόρθωση σπασμένων πλακιδίων και αισθητικό καλλωπισμό της ώστε να είναι ευχάριστη για τους περιπατητές.
Όνειρο δεύτερο: Με δική μου πρωτοβουλία, λόγω των προβλημάτων κινητικότητας που αντιμετωπίζω, είχα ζητήσει από τη Δημοτική Αρχή να στρωθεί με κατάλληλο υλικό το θεωρείο του κηποθεάτρου «Ν. Καζαντζάκης» για ομαλή πρόσβαση συμπολιτών με αμαξίδιο, όπως και έγινε. Πλέον ονειρεύομαι και θα προτείνω, με το ίδιο υλικό και την ίδια μέθοδο, να στρωθεί όλο το κηποθέατρο ώστε αυτοί οι συμπολίτες αλλά και όλος ο κόσμος να έχουν ευκολότερη πρόσβαση σε κάθε σημείο του. Και επιτέλους να αποκτήσει προσβάσιμες τουαλέτες.
Όνειρο τρίτο: Το θέμα των γυναικών που είναι μητέρες, πάντα με απασχολούσε πολύ. Μία ημέρα, πίνοντας καφέ στο Πολύκεντρο Νεολαίας (Ανδρόγεω) παρατήρησα ότι ένας χώρος, το άλλοτε γραφείο του καλλιτεχνικού δ/ντή του Δήμου είναι σήμερα μάλλον κενός. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσε εύκολα να διαμορφωθεί σε καλαίσθητο χώρο όπου μία μητέρα που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, θα μπορεί για λίγη ώρα να θηλάσει και να περιποιηθεί το μωρό της, με ιδιωτικότητα, βρίσκοντας εκεί κάποια από τα απαραίτητα για τον σκοπό αυτό.
Όνειρο τέταρτο: Οι συμπολίτες να ενεργοποιηθούν περισσότερο για το καλό της γειτονιάς τους και της πόλης στο σύνολό της, πληροφορώντας τη Δημοτική Αρχή, δυναμικά και εγγράφως, για τα κακώς κείμενα, ώστε όλοι μαζί να φτιάξουμε μια όμορφη πόλη, καμάρι όλων μας. Γιατί όπως είπε ένας άλλος συντοπίτης, ο μέγας Καζαντζάκης «Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα». 
