Στάση εργασίας και συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας στο Ηράκλειο

Με στάση εργασίας και συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Ηράκλειο γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας η Αγωνιστική Παρέμβαση Εκπαιδευτικών Ηρακλείου.

Σε σχετική ανακοίνωση-κάλεσμα αναφέρει μεταξύ άλλων πως " η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή είναι ημέρα αγώνα".

Η ανακοίνωση

Η 8^η  ΜΑΡΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ, ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΑ ΑΓΩΝΑ.

· ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ(12-2μμ) ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΜΕ(1μμ )ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

· Η ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΕΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ,ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ, ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Η 8η Μάρτη δεν είναι ημέρα γιορτής, αλλά αγώνα. Στις 8 Μάρτη 1857 στις ΗΠΑ χιλιάδες εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας οργάνωσαν μεγάλη απεργία για τα δικαιώματά τους. Η Β’ Διεθνής την καθιέρωσε ως παγκόσμια μέρα της γυναίκας.  Στην ΕΣΣΔ, ύστερα από εισήγηση της Α. Κολοντάι, καθιερώθηκε ως επίσημη αργία. Ως εκ τούτου ο ορισμός της 8ης Μάρτη μπορεί να ιδωθεί είτε από την αστική  και  την κοσμοπολίτικη σκοπιά, ανώδυνα και κουραστικά,  είτε από την ταξική και  την αριστερή σκοπιά ως μέρα αναστοχασμού, κριτικής, ανασύνταξης και συλλογικής πάλης.
Ο  δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση από την καπιταλιστική βαρβαρότητα- που και  είναι δρόμος και για τη   γυναικεία απελευθέρωση-δε  ήταν ποτέ,  ούτε  είναι   και  σήμερα, στρωμένος με ροδοπέταλα. Στον αγώνα αυτό  οι καταπιεζόμενες  τάξεις χρειάζονται συμμάχους,  δυναμικό “παρών” και, φυσικά, τη γυναίκα ως “το μισό τ’ ουρανού”.
Επομένως, ο σταθμός της 8ης Μάρτη πρέπει να χρησιμοποιηθεί,  για να ξαναπιαστεί το  νήμα των αγώνων, με στόχο την ανατροπή του συστήματος που δομείται στη βάση της ανθρώπινης εκμετάλλευσης και συνακόλουθα  και της γυναικείας καταπίεσης.

Ο αγώνα για τη χειραφέτηση των γυναικών είναι αγώνας συνδεμένος με την πάλη, για να κατοχυρωθούν τα θεμελιώδη  λαϊκά δικαιώματα στην υγεία, την παιδεία, τη σταθερή και μόνιμη δουλειά, την πολιτική και συνδικαλιστική δράση, για την  αποτίναξη του καθεστώτος της ιμπεριαλιστικής υποτέλειας, για την κατοχύρωση της δημοκρατίας,   της  εθνικής ανεξαρτησίας και  της ειρήνης, της  φιλίας και  της αλληλεγγύης μεταξύ των λαών.

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που   σαρώνει και την πατρίδα μας με ιδιαίτερη ένταση «συμπαρασύρει στην κόλαση» και τις γυναίκες. Σε αυτές τις συνθήκες της μνημονιακής καταιγίδας, της ολομέτωπης επίθεσης στα λαϊκά δικαιώματα και τις κατακτήσεις από την κυβέρνηση της ΝΔ- με τη συνεπικουρία όλων των κομμάτων της συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης και  του Ευρωμονόδρομου- οι όροι της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης της γυναίκας επιτείνονται σε όλους τους τομείς: της εργασίας, της μόρφωσης, της κοινωνικής ζωής και δράσης, αλλά και στο επίπεδο  των διαπροσωπικών και οικογενειακών σχέσεων, σχέσεις  που επικαθορίζονται από τις συνολικότερες αρχές του άδικου, σάπιου καπιταλιστικού- ιμπεριαλιστικού κοινωνικού συστήματος που ζούμε..Η γυναικεία καταπίεση δεν σταματά  στην πόρτα του γραφείου και του εργοστασίου, στα σύνορα του χωραφιού, αλλά επεκτείνεται στο σπίτι, στον πολιτισμό, στο μεγάλωμα των παιδιών, στις “έμφυλες” ή διαφυλικές σχέσεις

Σ’ όλο τον πλανήτη η αδυσώπητη ανάγκη των μεγαλοκαπιταλιστών  για αύξηση των κερδών υποτάσσει τα πιο αδύναμα κομμάτια του πληθυσμού , όπως είναι οι γυναίκες,  τα παιδιά,  οι μετανάστες,  στη μέγιστη δυνατή εκμετάλλευση.
Το καπιταλιστικό σύστημα αντιμετωπίζει τις γυναίκες  σαν “εφεδρικό στρατό” φτηνών εργατικών χεριών, για να ρίξει το μεροκάματο και το μισθό, όπως ακριβώς κάνει με τις στρατιές των μεταναστών. Έτσι, παρά την τυπική ισότητα που καθιέρωσαν τα δυτικά αστικά καθεστώτα, οι γυναίκες, εργαζόμενες ή άνεργες, εξακολουθούν να παραμένουν τα θύματα της πιο στυγνής εκμετάλλευσης .
Σήμερα η  ανεργία, η πολιτιστική παρακμή,   η  εργασιακή απόρριψη και περιθωριοποίηση κλπ  χτυπά  «στην καρδιά» τις γυναίκες  ως το   πιο αδύναμο,  το πιο ευάλωτο και το  πιο εξαρτημένο τμήμα της κοινωνίας. Δεν εξισώνουμε  ταξικά τις γυναίκες. Οι  γυναίκες είναι μια φυσική κατηγορία, όπως οι άνδρες, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι. Αντιμετωπίζουμε το ζήτημα της γυναικείας καταπίεσης με πολιτικούς, κοινωνικούς, ταξικούς όρους.

Η τάση του γυναικείου κινήματος να διαιρεί την εργατική τάξη σ’ άνδρες και γυναίκες, δημιουργώντας συνθήκες εμφυλίου πολέμου,  “ξεχνάει”, υποτιμά και καλύπτει το αστικό – καπιταλιστικό σύστημα, διοχετεύοντας σε δευτερεύοντα κανάλια τον αγώνα. Οι 400 μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου έχουν από μια γυναίκα στο Δ.Σ. Αυτό δε μείωσε την εκμετάλλευση των ανθρώπων. Οι “γυναίκες καριέρας” δεν έχουν τίποτα το κοινό με τις εργάτριες, τις αγρότισσες, τις γυναίκες που παλεύουν για το βιοπορισμό.
 Η συλλογική πάλη - ως  όπλο των εργατών για τη συνολική αποτίναξη των αστικών αλυσίδων- έχει πολύ πιο ευρύ ορίζοντα από τις “ποσοστώσεις” για τις γυναίκες και τις “θετικές  διακρίσεις”,   γιατί θέλει την απελευθέρωση για όλους και όχι για ένα τμήμα της κοινωνίας.

                   ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ

Ø ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΕΣΜΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΠΟΥ ΤΙΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ

Ø ΙΣΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ-ΣΤΑΘΕΡΗ ΚΑΙ ΜΟΝΙΜΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Ø ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ-ΠΡΟΝΟΙΑΣ -ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ-ΣΥΝΤΑΞΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟ -ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

Ø ΠΛΗΡΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΟΝΟΓΟΝΕΪΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Ø ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΑΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ

Ø ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΑΜΒΏΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΥΛΛΗΨΗ

Ø ΚΑΣΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ ΑΠΕΡΙΦΡΑΣΤΑ ΤΗΝ ΠΑΣΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟ «ΕΜΠΟΡΙΟ ΣΑΡΚΑΣ»