Την Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2020, στην τελευταία πεζοπορία για τον μήνα Σεπτέμβρη, τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου μοιράστηκαν μια ακόμη αξέχαστη διαδρομή. Περπάτησαν στα Στειακά βουνά στην οροσειρά Καψά, σε διαδρομή διάρκειας 6 ωρών με αφετηρία το χωριό Λάστρος, αναβαση στην κορυφή Καψά και τερματισμό στο Καβούσι.
Τα μέλη του Συλλόγου περιγράφουν:
Νωρίς το πρωί της Κυριακής, ξεκινήσαμε 200-300μ. πριν από την Λάστρο, κάτω από ελαφρά συννεφιασμένο φθινοπωρινό ουρανό.
Η Λάστρος βρίσκεται 35χλμ δυτικά της Σητείας, στο ανατολικό τμήμα της Κρήτης. Είναι ένα γραφικό χωριό, με λίγους κατοίκους, χτισμένο σε υψόμετρο 314 μ. σε μία κοιλάδα ανάμεσα στο όρος Καψά δυτικά και κάποια μικρότερα υψώματα ανατολικά. Δυτικά και νότια του χωριού διακρίνεται πάνω στα υψώματα το ρήγμα της Λάστρου (ή "στεφανιές" κατά τους ντόπιους), αδιάψευστος μάρτυρας της καταβύθισης του νησιού μας στο πέρασμα των αιώνων. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό γεωλογικό φαινόμενο, όπου το έδαφος της πλαγιάς μοιάζει να έχει υποχωρήσει κάθετα αρκετά μέτρα, δημιουργώντας ένα γιγάντιο “σκαλοπάτι» μήκους πολλών μέτρων, που εντυπωσιάζει και ξεχωρίζει ακόμη και από μακριά. Το χωριό, με όνομα προελληνικής προέλευσης, διατηρεί τον παραδοσιακό του χαρακτήρα. Μέσα και γύρω από το χωριό έχουν διασωθεί αρκετές παλιές βυζαντινές εκκλησίες, ενώ στη θέση ‘Κυνηγόσπηλιος’ βρέθηκαν αρχαϊκά ευρήματα, Μινωικός οικισμός, νεκρόπολη και μινωικοί τάφοι.
Αρχικά ακολουθήσαμε τον χωματόδρομο που φτάνει μέχρι την εθνική οδό και στη συνέχεια παλιό μονοπάτι. Με φιδογυριστή πορεία το μονοπάτι ξετυλίγεται προς τις βουνοπλαγιές, ανάμεσα από πυκνή βλάστηση από βάτους, πρίνους και αγριοβαλανιδιές. Στην αρχή ακολουθεί πορεία παράλληλη με το στεγνωμένο ρυάκι και περνά ανάμεσα από περιβόλια με λεμονοπορτοκαλιές και πεζούλες με λιόδεντρα. Στη συνέχεια ακολουθούμε ανηφορική πορεία με απότομη κλίση, ενώ η πυκνή βλάστηση αρκετά συχνά δυσκολεύει το πέρασμα μας.
Σύντομα αφήνουμε πίσω μας τα καλλιεργημένα χωράφια και ανηφορίζουμε στη πετρώδη βουνοπλαγιά, ανάμεσα από αρωματικούς θάμνους. Από ψηλά αντικρίζουμε την Λάστρο, χτισμένη μέσα στον καταπράσινο κάμπο, τριγυρισμένη από εκατοντάδες λιόδεντρα. Το παλιό μονοπάτι, καλοδιατηρημένο και ευδιάκριτο, διασχίζει την φρυγανώδη βλάστηση από φασκομηλιές θυμάρια και ασπάλαθους, βλάστηση που κυριαρχεί στην άδεντρη, πετρώδη πλαγιά του Καψά. Καθώς ανηφορίζουμε τα γραφικά χωριά της Σητείας ξεχωρίζουν κάτω από τις σκουρόχρωμες πλαγιές της Δίκτης, φωλιασμένα ανάμεσα σε καλλιεργημένα χωράφια. Λάστρος, Σφάκα, Τουρλωτή και Μυρσίνη διακρίνονται πανέμορφα και κατάλευκα κάτω από τον συννεφιασμένο ουρανό. Περίπου στη μέση της διαδρομής περάσαμε κοντά από το "ρήγμα της Λάστρου", που καταφέρνει να εντυπωσιάσει ακόμη και από απόσταση.
Η πορεία μας συνεχίζεται προς το διάσελο ανάμεσα στις δύο μεσαίες κορυφές της οροσειράς και μετά από συνολική ανάβαση περίπου δύο ωρών βρισκόμαστε στο εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη. Ο απέριττος μικρός ναός με τα γαλάζια κεκλιμένα της οροφής ξεχωρίζει με τη λευκότητα του ανάμεσα στους γκρίζους βράχους και τους σταχτοπράσινους θάμνους. Μοναδική η θέα που αντικρίζουμε από ψηλά, καθώς ένας τεράστιος καμβάς με εντυπωσιακά χρώματα, αρμονικά δεμένα μεταξύ τους αποκαλύπτεται μπροστά μας. Το μπλε του κόλπου του Μεραμπέλλου σε αρμονία με τον γαλάζιο ουρανό, το τυρκουάζ από τα γλυκά νερά της Μαλάβρας που χύνονται στην θάλασσα, το ασημοπράσινο του κάμπου του Καβουσίου με τα αναρίθμητα λιόδεντρα, οι σκουρόχρωμοι όγκοι των βουνών της Δίκτης με τις κορυφές τους κρυμμένες μέσα σε σύννεφα, τα φαιόχρωμα όρη της Θρυπτής, τα ανοικτοπράσινα λαγκάδια του Ορνού, συνθέτουν μια εικόνα μαγευτική που καμιά φωτογραφία δεν καταφέρνει να αποτυπώσει το μεγαλείο της.
Απολαύσαμε την υπέροχη θέα, ξεκουραστήκαμε στα πεζούλια της εκκλησίας πίνοντας το καθιερωμένο ποτηράκι ρακής και συνεχίσαμε την πορεία μας προς το μικρό υψίπεδο (όπου πιθανά οι κάτοικοι της Λάστρου καλλιεργούσαν αμπέλια και αχλαδιές), ανάμεσα από τα ερειπωμένα πετρόκτιστα αγροτόσπιτα, περιφραγμένα τμήματα γης και εγκαταλειμμένες μάντρες με πανύψηλους μαντρότοιχους.
Στόχος μας να ανεβούμε στην κορυφή Καψά, όπου από το υψόμετρο των 999μ. διακρίνεται ολόκληρη η Ανατολική Κρήτη. Η πανοραμική ανεμπόδιστη θέα μας αποζημιώνει για την κοπιαστική ανάβαση, καθώς προχωρώντας μέχρι την άκρη απότομων γκρεμνών αντικρίζουμε ταυτόχρονα το Κρητικό και το Λυβικό πέλαγος να αγκαλιάζουν την Κρήτη. Η Ιεράπετρα με τον κάμπο της σκεπασμένο από θερμοκήπια, η Ελούντα και οι ανεμογεννήτριες στο ακρωτήρι του Αφορεσμένου, τα όμορφα χωριά της Σητείας, ο Άγιος Νικόλαος και τα μικρά χωριά του Μεραμπέλλου, οι επιβλητικές κορφές της Δίκτης που μας περικυκλώνουν, μας μεταγγίζουν ανάταση από το μεγαλοπρέπεια της ορεινής φύσης.
Ξεκουραζόμαστε στην κορυφή, θαυμάζοντας την ανεμπόδιστη θέα και απρόθυμα εγκαταλείπουμε το ‘φυσικό μπαλκόνι’ της Δίκτης για να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Ακολουθούμε διαφορετικό μονοπάτι παρακάμπτοντας το ξωκλήσι του Αϊ Γιάννη για συντομία και συνεχίζουμε κατηφορικά, απολαμβάνοντας την ομορφιά του Μεραμπελιώτικου κόλπου, με το νησάκι της Ψείρας (απάνεμο Μινωικό λιμάνι) να αστράφτει μεγαλόπρεπο στον μυχό του κόλπου, απέναντι από το Θόλο.
Συνεχίζουμε κατηφορικά προς την ενδοχώρα, με το δροσερό αεράκι που αρχίζει να φυσά να διευκολύνει τα βήματα μας. Κατηφορίζουμε μέχρι το Αύγος, ένα μετόχι με ελάχιστα αγροτόσπιτα και ακόμη λιγότερους κατοίκους. Είναι φανερό ότι η περιοχή γνώρισε καλύτερες μέρες, καθώς είναι κατάφυτη με οπορωφόρα δέντρα (καρυδιές και συκιές). Κάνουμε στάση σε κοντινή πηγή για να ανεφοδιαστούμε με δροσερό νερό. Ακολουθούμε για λίγο χωματόδρομο και στη συνέχεια παλιό μονοπάτι με καλντερίμι. Στο σημείο που ανηφορίζει προς το φαράγγι του Μέσωνα και τον αρχαιολογικό χώρο του Αζοριά, στρίβουμε δεξιά για να καταλήξουμε στο Καβούσι.
Τα μηχανάκια‘ της ομάδας κατέγραψαν 25.137 βήματα, σε μια πορεία μήκους 14χλμ με υψομετρική διαφορά 889μ. Επιστρέψαμε στην πόλη, παίρνοντας μαζί μας και αυτή την Κυριακή, υπέροχες εικόνες της ορεινής φύσης του νησιού μας.
Φωτογραφίες, βίντεο, πληροφορίες για την πεζοπορία και την περιοχή, χάρτης διαδρομής στο blog του συλλόγου.
