Το ποίημα της Ευαγγελίας έφερε διάκριση στο 11ο Γυμνάσιο

Τη Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2020 ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του 39ου Πανελλήνιου/ 67ου Πανευρωπαϊκού Διαγωνισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης Εκπαιδευτικών (Europe at School)*. Μαθητές από  την Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση από όλη την Ελλάδα συμμετείχαν με γραπτό δοκίμιο, λογοτεχνικό κείμενο, ταινία μικρού μήκους, μουσικό κομμάτι, ζωγραφική  κ.ά σε έναν διαγωνισμό που έφερε τον τίτλο «Διαδρομές Πολιτισμού».

Ειδικότερα για το θέμα της γραπτής εργασίας ήταν «Ο Πολιτισμός στο σημερινό διαδραστικό και παγκοσμιοποιημένο κόσμο συνδέεται στενά με τις τεχνολογίες αιχμής. Μελετήστε την τοπική σας πολιτιστική κληρονομιά και προτείνετε σύγχρονους καινοτόμους τρόπους ανάδειξης και προστασίας της με σεβασμό στο χώρο και στο φυσικό περιβάλλον».

Ανάμεσα στις δημιουργίες των μαθητών ξεχώρισε και βραβεύτηκε το ποίημα της Ευαγγελίας Κουβίδη, μαθήτριας της Α΄ Τάξης του 11ου Γυμνασίου Ηρακλείου, με τίτλο «Απρόσμενη Συνάντηση». Το ποίημα  είναι ένας φανταστικός διάλογος σε έμμετρους ομοιοκατάληκτους στίχους ανάμεσα σε μία μαθήτρια την εποχή της υγειονομικής κρίσης και τα ενετικά τείχη του Ηρακλείου, για τα οποία έχει αναλάβει να συνθέσει μια εργασία. Τα τείχη διηγούνται την ιστορία τους και εμψυχώνουν την νεαρή μαθήτρια.

Η Ευαγγελία Κουβίδη αναφερόμενη στη διάκρισή της δήλωσε: “Η συγκεκριμένη εμπειρία, θα μου μείνει για πάντα χαραγμένη στην μνήμη μου. Ήταν κάτι το οποίο δεν περίμενα ποτέ να μου συμβεί, ήταν η πρώτη φορά που έγραφα κάτι για μένα. Το να εκφράζεις τις σκέψεις σου και τα συναισθήματά σου με την γραφή και να τα μοιράζεσαι μετά με τον υπόλοιπο κόσμο είναι υπέροχο και ακόμα πιο υπέροχο είναι όταν η προσπάθειά σου αναγνωρίζεται. Είμαι πάρα πολύ τυχερή που έτυχε να έχω δύο καταπληκτικές φιλολόγους, την κυρία Φιολιτάκη και την κυρία Χουρσάν που με παρότρυναν στο να μπω στην ομάδα της δημιουργικής γραφής και ακόμα περισσότερο που χωρίς κάποιο προσωπικό όφελος μου έδειξαν τόση αγάπη και με βοήθησαν τόσο πολύ στο να βρω τελικά το θάρρος να γράψω το συγκεκριμένο ποίημα. Θα τις θυμάμαι πάντα όπως και το σχολείο μου, που ελπίζω να προσφέρει  και στο μέλλον στους μαθητές του ανάλογες εμπειρίες. Ευχαριστώ".

Η Δ/νση και ο Σύλλογος Διδασκόντων του 11^ου Γυμνασίου Ηρακλείου συγχαίρουν την μαθήτρια για την επιτυχία και τη διάκρισή της που έκλεισε με χαρούμενο τρόπο το 2020 και εύχονται για το νέο έτος υγεία, αγάπη, δημιουργικότητα και πρόοδο σε όλους τους μαθητές τους.

* Δείτε τα αποτελέσματα του διαγωνισμού στην ιστοσελίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης Εκπαιδευτικών

Το βραβευθέν ποίημα

Απρόσμενη συνάντηση, της Ευαγγελίας Κουβίδη

Ήταν μία μαθήτρια που στο Ηράκλειο ζούσε

και  για τις εργασίες της όλο μελετούσε.

Σαν ήρθε ο κορονοϊός εκείνη στη στιγμή

κλείστηκε μέσα στο σπίτι μοναχή.

Βγήκε να πάρει αέρα στου Ηρακλείου τα τείχη,

αλλά ήρθε ένα email και της άλλαξε την τύχη!

Εργασία του σχολείου 

για τα τείχη του Ηρακλείου!

Καθόταν η μαθήτρια και το κεφάλι της κρατούσε.

Μα μια φωνούλα π’ άκουγε, αμέσως την ξυπνούσε.

“Άκουσε με, μπορώ να σε βοηθήσω,

αν μου δώσεις την ευκαιρία, θα στο αποδείξω.

Τα τείχη τα οποία εσύ κοιτάς

πριν από αιώνες θα μπορούσες να πατάς.

Βυζαντινοί τα έφτιαξαν το Χάνδακα να σώσουν

Σαρακηνοί κουρσάροι ήθελαν το Κάστρο να αλώσουν.

Οι Ενετοί τα έχτισαν στην τωρινή μορφή τους

τέσσερις αιώνες παρέμειναν στη κατοχή τους. 

Τα μακρινά τα πέλαγα εχθροί θα αρμενίσουν

οι Τούρκοι ήρθαν τελικά το Κάστρο να πατήσουν,

μια προδοσία τους βοήθησε και πέσανε τα τείχη

και τότε άλλαξε οριστικά του Ηρακλείου η τύχη.

Πέρασαν  χρόνια  και καιροί και αυτά φέρανε και άλλα...

Από την πύλη Παντοκράτορα ως του  Δερματά την σκάλα

και από την πύλη Βηθλεέμ ως την Καινούργια Πόρτα

την πόλη ομορφαίνουνε κι ακόμα στέκουν όρθια.

 Η μαθήτρια σαστίζει και το μυαλό της μαγνητίζει

 μία φωνή που δεν αναγνωρίζει.

“Ο Καζαντζάκης διάλεξε

σπίτι του να τα κάνει

να στέλνουν ένα μήνυμα

στα πέρατα του κόσμου

το μήνυμα της λευτεριάς

για όλους τους ανθρώπους.

<< Δεν ελπίζω τίποτα

Δεν φοβάμαι τίποτα

Είμαι λέφτερος>>.”

Η  μαθήτρια σηκώνεται και κίνησε να φύγει

μα κάτι πίσω την κρατά, μια αγωνία την πνίγει.

“Γιατί όλα αυτά τα λες εσύ σε μένα,

 όταν κι άλλοι μαθητές θέλουν να μάθουν από σένα;”

Η φωνούλα αποκρίνεται

και με σιγουριά της απευθύνεται.

“Για τα τείχη να μιλάς,

 να μάθεις να τα αγαπάς

να τιμάς το παρελθόν σου

για να χτίσεις το παρόν σου.

Την αλήθεια σου θα βρεις

στα τείχη πάνω όταν βγεις

κι όποια απορία την σκέψη σου βυθίσει

το απέραντο γαλάζιο θα σε καθοδηγήσει.

Όσα έμαθες σήμερα στο χαρτί να αποτυπώσεις,

και την ιστορία σου έτσι θα δικαιώσεις.”