«Πεθαίνοντας στη Μεσόγειο…» συγκλονίζουν οι μαρτυρίες για το ταξίδι του θανάτου

Της Ευαγγελίας Καρεκλάκη

Σφίγγουν το στομάχι οι καταθέσεις  για τη διαδρομή της …κολάσεως στα νερά της Μεσογείου. Πολύ γρήγορα αισθάνθηκαν ότι ταξίδευαν ολοταχώς προς το θάνατο. Τον ένιωσαν,  τους ακουμπούσε, τον είδαν…

Στοιβαγμένοι όλοι, άνδρες και γυναικόπαιδα, σε ένα μικρό κατάστρωμα, εξαθλιωμένοι, εκτεθειμένοι στον καυτό ήλιο και στο διαξιφιστικό κρύο. Τις μέρες έλιωναν από τη ζέστη, τις νύχτες κοβόταν  η ανάσα τους από το κρύο. Σταματούσε η καρδιά τους. Τους σκέπαζαν τα κύματα και βρέχονταν μέχρι το κόκαλο.

Δεκατέσσερις ημέρες στη θάλασσα, τις περισσότερες χωρίς τροφή και κυρίως χωρίς νερό. Διψούσαν και τους υποχρέωναν να πίνουν θαλασσινό νερό. Έκλαιγαν τα παιδιά, εκλιπαρούσαν οι μανάδες.

Υπό αυτές τις μαρτυρικές συνθήκες χάθηκε το 4χρονο κοριτσάκι. Κατέρρευσε το παιδί. Μέρες πριν η δύστυχη μητέρα του παρακαλούσε να του δώσουν λίγο νερό να δροσιστεί καθώς έβλεπε να το χάνει μέσα από τα χέρια της. Το μικρό αγγελούδι κάθε ώρα που περνούσε, βυθιζόταν όλο και περισσότερο.

Στη βάρκα αρρώστησαν και άλλα παιδάκια, ενώ ταλαιπωρήθηκαν, σχεδόν βασανίστηκαν, και γυναίκες σε προχωρημένη κατάσταση εγκυμοσύνης όπως εκείνη η νεαρή από την Παλαιστίνη που υπέστη σοκ όταν συνειδητοποίησε ότι το μωρό της είχε πάψει να χτυπάει μέρες μέσα της.

Είναι συγκλονιστικό ότι από κάποια στιγμή και μετά όλοι πίστευαν ότι θα πεθάνουν καθώς κανένα πλοίο δεν σταματούσε να τους βοηθήσει…

Δύο νέοι πνίγηκαν μπροστά στα μάτια τους…

Μέσα από τις καταθέσεις, προκύπτει ότι εκτός από το 4χρονο κοριτσάκι, το οποίο το καταδίκασαν σε μαρτυρικό θάνατο, εκτός από το δράμα της νεαρής που έχασε το μωρό της στον 8^ο μήνα, δύο ακόμα συνάνθρωποι μας, δύο νεαροί από την Συρία, χάθηκαν στα νερά της Μεσογείου. Πνίγηκαν μπροστά στα μάτια των υπολοίπων.

Ο 25χρονος Mohamad ζούσε στο Λίβανο και εργαζόταν ως βαφέας και μηχανικός αυτοκινήτων. Για τη μεταφορά του ίδιου και της εγκύου συζύγου του μεταβίβασε το σπίτι του στον πατέρα του καπετάνιου.

«Στο ταξίδι μας έδιναν κονσέρβες, νερό και ψωμί για να τρώμε. Την 5^η μέρα του ταξιδιού σταμάτησαν να μας δίνουν φαγητό και νερό για να έχουν να φάνε ο καπετάνιος, οι βοηθοί του και οι οικογένειες τους. Πίναμε θαλασσινό νερό. Παρακαλούσα τον καπετάνιο και τους βοηθούς τους να δώσουν τουλάχιστον λίγο φαγητό και νερό στη γυναίκα μου που ήταν 8 μηνών έγκυος… Δύο μερόνυχτα πριν μας σώσει το μεγάλο πλοίο, σταμάτησε η μηχανή τελείως. Κάποιος από εμάς κάλεσε από ένα τηλέφωνο με κεραία για βοήθεια από την Ιταλία, την Ισπανία και τη Μάλτα απ’ όσο ξέρω. Προσπάθησε σε όλες τις χώρες. Περνούσαν από κοντά μας πολλά πλοία αλλά δεν μας έδιναν σημασία. Τις τελευταίες ημέρες νομίζαμε ότι θα πεθάνουμε όλοι γιατί ο καιρός ήταν κακός και δεν σταμάτησε κάποιο πλοίο να μας βοηθήσει. Δύο Σύροι, 30-35 ετών, έπεσαν στη θάλασσα όταν το μεγάλο πλοίο προσπάθησε να μας σώσει. Πνίγηκαν στο νερό. Ο ένας είχε χτυπήσει το κεφάλι του, το δεύτερο που φορούσε σωσίβιο μάλλον τον τράβηξαν τα απόνερα του πλοίου. Ο καπετάνιος είπε να μην πούμε ότι έγινε αυτό το περιστατικό».  

Σε άλλη κατάθεση ο 29χρονος Jalal από την Συρία αφηγείται:

«Ήμασταν  περίπου 14 ημέρες στη θάλασσα. Νομίζω ξεκινήσαμε ημέρα Παρασκευή από την περιοχή Ελ Μένιε του Λιβάνου. Μας είχαν υποσχεθεί ότι σε πέντε ημέρες θα φθάναμε Ιταλία. Είχαμε χάσει την ελπίδα μας, είδαμε το θάνατο και ο Θεός έστειλε το μεγάλο πλοίο και μας έσωσε. Όταν ήμασταν κοντά στην Κύπρο, δύο ημέρες αφού είχαμε ξεκινήσει το ταξίδι, χάλασε η μηχανή. Την έφτιαξε ο καπετάνιος και κάλεσε το Λιμενικό της Κύπρου αλλά τελικά άλλαξε γνώμη. Δεν σταμάταγε ο καπετάνιος να μας πάρουν οι Κύπριοι και μας ακολουθούσαν 12 ώρες για να δουν ότι δεν θα μας συμβεί τίποτα. Μετά από έξι μέρες, τελείωσε το φαγητό και το νερό. Όλα τα παιδιά που ήταν πάνω στη βάρκα αρρώστησαν επειδή έπιναν από το νερό της θάλασσας και από το κρύο. Και το παιδί που πήρανε αρρώστησε επειδή έπινε θαλασσινό νερό και ήταν όλοι βρεγμένοι. Εμάς μας είχαν όλους, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, στο κατάστρωμα της βάρκας στον ήλιο, με μία τέντα. Αν έδιναν έστω νερό δεν θα είχε αρρωστήσει το κοριτσάκι που πέθανε. Ξέρω ότι λείπουν δύο άτομα… Τον έναν τον είδα να βουλιάζει μπροστά μου και για το δεύτερο μου το είπαν οι υπόλοιποι όταν διασωθήκαμε. Όταν ανεβήκαμε στο μεγάλο πλοίο, ο καπετάνιος είπε να μην μιλήσουμε σε κανένα για τους δύο Σύρους που πνιγήκανε.

"Πώς ήταν ο καιρός στη διάρκεια του ταξιδιού"; Τον ρωτάει λιμενικός.

«Ήταν θάνατος. Τη νύχτα πολύ κρύο και τη μέρα πολλή ζέστη. Όλη νύχτα μας χτυπούσαν τα κύματα».