Οι ντόπιοι ... δεν καταδέχονται να πάνε στις ελιές!

Η ανάπτυξη μπορεί να έρθει μέσα από τον πρωτογενή τομέα, είναι η άποψη που διατυπώνουν ο αντιπρόεδρος της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Ηρακλείου κ. Μύρων Χιλετζάκης και ο επιχειρηματίας κ. Μιχάλης Αλμπαντάκης.

Ο κ. Χιλετζάκης, μάλιστα, επαναφέρει στο προσκήνιο και μία πολύ πρωτοποριακή πρόταση, την οποία είχε μεταφέρει και προσωπικά στον Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κ. Βαγγέλη Αποστόλου: «Πρέπει να καταργηθεί το ταμείο Ανεργίας και να γίνει Ταμείο Εργασίας», επισημαίνει ο αντιπρόεδρος της ΕΑΣΗ, αναλύοντας εν συνεχεία, πιο εκτενώς το σκεπτικό του: «Ένας μικρός ελαιοπαραγωγός με όλα αυτά τα καιρικά φαινόμενα που τον χτυπούν και το κομμάτι που λέγεται υπερβολικό κόστος παραγωγής, δεν μπορεί να δίνει μεροκάματο πάνω από 20 ευρώ. Αλλά κι ένας εργάτης γης δεν μπορεί να ζήσει κι αυτός με αυτό το ποσό ημερησίως. Το καταλαβαίνουμε κι εμείς οι ίδιοι. 

Εκεί όμως που ένας άνεργος παίρνει 350 ευρώ από το Ταμείο Ανεργίας, αντί να κάθεται όλη μέρα σπίτι και σερφάρει στο διαδίκτυο, θα μπορέσει να δουλεύει στις ελιές, να είναι ασφαλισμένος και να του κόβεται ένα κουπόνι των 20 ευρώ που θα μπορέσει να το εξαργυρώσει από οποιοδήποτε τραπεζικό ίδρυμα της χώρας - διότι ο παραγωγός θα το έχει προπληρώσει. Και με την εμφάνιση του κουπονιού, θα παίρνει μία έξτρα επιδότηση των 15 ευρώ από το κράτος, έτσι ώστε να μπορεί κι αυτός να ζει αξιοπρεπέστατα».

Έχουμε και λέμε λοιπόν: 20 ευρώ από τον εργοδότη συν 15 από το κράτος, ίσον 35 ευρώ μεροκάματο, με ασφάλιση! Όπως λέει ο κ. Χιλετζάκης, με τον τρόπο αυτό εκτός του ότι θα μοιραστούν τα οικονομικά βάρη μεταξύ κράτους και ιδιωτών, θα περιοριστεί η φοροδιαφυγή και οι άνεργοι και κυρίως οι νέοι θα στραφούν «πιο κοντά στη γη», εξασφαλίζοντας ένα «αξιοπρεπάστατο» ποσό με το οποίο «θα μπορέσουν να ζήσουν την οικογένειά τους!».

«Με αυτόν τον τρόπο», συμπληρώνει ο κ. Χιλετζάκης, «ο κοιμώμενος γίγαντας, που λέγεται πρωτογενής τομέας στην Κρήτη, ο οποίος είναι πολυτεμαχισμένος και έχει πάρα πολλές δυσκολίες, θα μπορέσει να ξυπνήσει. Θα γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί και έχουμε μεγαλύτερες παραγωγές, τις οποίες κάθε χρόνο τις χάνουμε».

Και ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Cretan Olive Mill κ. Μιχάλης Αλμπαντάκης έχει πανομοιότυπη άποψη: «Οι τέσσερις τόνοι λάδι, με τις τωρινές τιμές, κάνουν περίπου 12.000 ευρώ. Όταν έχεις 10-15 στρέμματα που είναι ο μέσος όρος κλήρου αυτή τη στιγμή στην Κρήτη, θεωρώ ότι μπορείς να βγάλεις αυτά τα χρήματα αν ασχοληθείς εντατικά με τη γη!». 

Γι' αυτό, προτρέπει τους νέους « να βγούμε στον αγρό, γιατί το νησί μας έχει πάρα πολλά εύφορα κτήματα και μπορούμε μέσα από αυτά να φέρουμε την ανάπτυξη»!

Ο πετυχημένος Κρητικός επιχειρηματίας επισημαίνει ένα πολύ σύνηθες φαινόμενο, που έχει ενταθεί -παραδόξως- σε πολύ μεγάλο βαθμό τα χρόνια της κρίσης: Οι νέοι απαξιώνουν τον πρωτογενή τομέα και πολλές φορές οι ελαιοπαραγωγοί ψάχνουν και δεν βρίσκουν εργάτες (ιδίως Έλληνες) για να εργαστούν στις ελιές (ειδικά αυτή την εποχή, όπου βρισκόμαστε στην «καρδιά» του λιομαζώματος!).

«Ο νέος Έλληνας, δυστυχώς ασχολείται με το τάμπλετ και το κινητό και δεν πάει έξω στη γη για να πάει να δει πως βγαίνει το 50αρικο που χρειάζεται για καφέ, τσιγάρα και βενζίνη στο αυτοκίνητο ή στο μηχανάκι του», παρατηρεί ο κ. Αλμπαντάκης, ο οποίος αναζητώντας προσωπικό « και για το πυρηνελαιουργείο, και για τα ελαιοτριβεία και για εμφιαλωτήριο και για να μαζέψω τις ελιές στα κτήματά μας, δεν μπορώ να βρω Έλληνες!».

Ο κ. Αλμπαντάκης αναφέρεται και σε κάτι άλλο πολύ σύνηθες: «Παρατηρώ το φαινόμενο ο γιος να είναι άνεργος και να μην πηγαίνει να βοηθήσει τον πατέρα του στις ελιές. Και ο πατέρας του αναγκάζεται να παίρνει εργάτες, ξένους κυρίως και λιγότερους Έλληνες, για να μπορέσει να κάνει τη δουλειά του!»

Η εδραίωση αυτής της... νοοτροπίας τοποθετείται πριν την δεκαετία του '00, όπως σημειώνει ο ίδιος, «όπου ο μπαμπάς μας έστελνε στο Πανεπιστήμιο να σπουδάσουμε και δεν μας είπε ότι πρέπει να γυρίσουμε να δουλέψουμε στα χωράφια. Δηλαδή βλέπουμε γεωπόνους, από ΑΕΙ και ΤΕΙ, που δεν θέλουν να γυρίσουν και να δουλέψουν πίσω στη γη, να  αυξήσουν την παραγωγή τους και να κερδίσουν από αυτή!».

Ο γνωστός επιχειρηματίας εκτιμά ότι το εν λόγω πρόβλημα, της αποστροφής των Ελλήνων και δη των νέων για ενασχόληση με τον πρωτογενή τομέα, «τα επόμενα χρόνια θα το αντιμετωπίσουμε πάρα πολύ έντονα εμείς οι επαγγελματίες αλλά και οι παραγωγοί. Μαθαίνω ότι οι παραγωγοί δεν μπορούν να βρουν εργάτες να μαζέψουν τις ελιές τους και το καλοκαίρι τα σταφύλια τους! Αυτό θα απομακρύνει τον παραγωγό από τη σωστή παραγωγή και τα επόμενα χρόνια δεν θα μπορούμε να βρούμε Έλληνα στα χωράφια εργατοτεχνίτη ή εργάτη του αγρού να κάνει τη δουλειά του».

«Τα στοιχεία που έχουμε πάρει και από το Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου, κι άλλα Εργατικά Κέντρα, είναι απελπιστικά: Έχουν γίνει χιλιάδες αιτήσεις από ελαιοπαραγωγούς και δεν ανταποκρίνεται κανένας Έλληνας!», λέει με τη σειρά του ο κ. Μύρων Χιλετζάκης.

Οι πιο εξειδικευμένοι εργάτες γης είναι αλβανικής καταγωγής. Αλλά και πολλοί εξ αυτών, όπως τονίζει ο αντιπρόεδρος της ΕΑΣΗ, «έχουν έχουν βρει ανοιχτές πόρτες στο Ηνωμένο Βασίλειο και στη Γερμανία, κι έχουν φύγει σε αυτές τις χώρες».

Τη δουλειά στα χωράφια και στις ελιές, τούτη την περίοδο, την βγάζουν είτε αποδεκατισμένα... συνεργεία ντόπιων, είτε αλλοδαποί εργάτες από διάφορες χώρες των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, που έχουν αναζητήσει την τύχη τους στην πατρίδα μας.

Ο κ. Χιλετζάκης θεωρεί ότι τα μηχανήματα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τους... ανθρώπους στα λιόφυτα, και το εξηγεί: «Ο μικρός και ο πολυτεμαχισμένος κλήρος της Κρήτης χρειάζεται εργατικά χέρια για να μπορέσουμε, αυτό που λέγεται λάδι και ελληνικός χρυσός, να το μαζέψουμε με τον τρόπο που ξέρουμε! Μηχανική καλλιέργεια δεν μπορεί να μπει στην Κρήτη, γιατί κυριολεκτικά καλλιεργούμε στα βουνά και στους γκρεμούς!».

Η λύση, εν κατακλείδι, ενδεχομένως να βρίσκεται... δίπλα μας! Η αποστροφή πρέπει να γίνει επι... στροφή στις ρίζες μας!  Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι  σε δύσκολες περιόδους της ελληνικής ιστορίας, με συνεχείς κοινωνικοοικονομικές ανακατατάξεις, η «μητέρα γη»  κράτησε όρθια τα μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα...

Κι αν επιστρέψουμε σ' αυτή και το μάζεμα των ελιών θα γίνει πιο απλή υπόθεση, και ο πρωτογενής τομέας θα «ανθίσει», επιφέροντας αυτομάτως ανάπτυξη στην πατρίδα μας, με αύξηση της απασχόλησης και της παραγωγής!