Του Αντώνη Παντινάκη
Μία εικόνα από το μακρινό, αθλητικό, μέλλον της Κρήτης θα μπορούσε να είναι κι η ακόλουθη: Παγκρήτιο στάδιο. Τον αγωνιστικό χώρο τον μοιράζονται δύο ομάδες. Στη μία πλευρά, βρίσκονται οι All Blacks, οι παίκτες της εθνικής ομάδας ράγκμπι της Νέας Ζηλανδίας. Στην άλλη, οι δικοί μας, ντυμένοι στα γαλανόλευκα.
Οι φιλοξενούμενοι φορώντας μαύρες στολές απλώνονται στο γρασίδι κι ετοιμάζονται για το ιερό τελετουργικό τους: Το “χάκα”, τον θρυλικό χορό των ιθαγενών Μαορί. Λυγίζουν τα γόνατά τους, γουρλώνουν τα μάτια τους τα οποία έχουν στρέψει επάνω στους αντιπάλους τους, βγάζουν έξω τη γλώσσα τους και χτυπώντας δυνατά τα χέρια στους μηρούς τους ξεκινούν να φωνάζουν όλοι μαζί δυνατά: «Kama te! Kama te!».
Ο χορός των Νεοζηλανδών δεν κρατά ούτε λεπτό. Οι Έλληνες πρέπει να βρουν άμεσα αντίστοιχη... απάντηση! Επειδή βρίσκονται στην Κρήτη, η πιο ιδανική... θα ήταν ο Ανωγειανός πηδηχτός!
Η φαντασία μας φτιάχνει ωραία σενάρια, τα οποία επί του παρόντος δεν μπορούν ούτε σε ταινία του κινηματογράφου να μεταφερθούν. Γι’ αυτό, ας επιστρέψουμε στην πραγματικότητα: Οι πιο συνηθισμένες, μη θεμιτές, κραυγές που ακούγονται σε ελληνικά γήπεδα, εμπεριέχουν βρισιές και κατάρες, προς όλο το συγγενολόι “εχθρών” αλλά και “φίλων”, που τρέχουν (αρκετές φορές άσκοπα) κυνηγώντας μία... μπάλα! Ποδόσφαιρο το είπαν, “βασιλιά των σπορ”, κατ’ ευφημισμόν γιορτή, αν συγκρίνουμε με το τι συμβαίνει στα προηγμένα πρωταθλήματα του εξωτερικού.
Αρκετά ασχοληθήκαμε όμως με τις ασχήμιες των ελληνικών γηπέδων. Ας περάσουμε και σε κάτι όμορφο, αλλάζοντας μπαλιές... με τον Βαγγέλη Τσακαλίδη και τον Ρούσσο Αγριμάκη, ερασιτέχνες αθλητές ράγκμπι, ενός αθλήματος που “μπουσουλάει” ακόμα στην Ελλάδα, ενώ βρίσκεται σε εμβρυακό επίπεδο στην Κρήτη!
Η... περιέργεια έστρεψε τον Βαγγέλη (γιορτάζει σήμερα, χρόνια του πολλά!) σε ένα άλλο κόσμο, σε ένα άλλο άθλημα: “Μέχρι τα 17 μου ήμουν ποδοσφαιρόφιλος. Έπαιζα κιόλας ερασιτεχνικά σε μία ομάδα στα τοπικά της Θεσσαλονίκης! Όμως, με το που πήγα σε μία προπόνηση ράγκμπι, ξέχασα τι σημαίνει ποδόσφαιρο!”.
Καρέ - καρέ επαναφέρει στη μνήμη του το πώς ξεκίνησε η... μύησή του: “ Ήμουν σε μία οικογενειακή επιχείρηση. Είχε έρθει λοιπόν ως πελάτης ένας παίκτης από την ομάδα Spartakos στη Θεσσαλονίκη. Με ρώτησε αν κάνω κάποιο άθλημα. Μου λέει, «σήμερα έχουμε προπόνηση, θες να έρθεις να δεις τι κάνουμε κι αν θέλεις να συμμετάσχεις;». Προφανώς και δεν είχα ιδέα για το άθλημα. Απλά είπα πώς αφού δεν κάνω κάτι αυτή τη στιγμή, ας πάω να δοκιμάσω. Ήμουν 17 χρονών, πήγα στην προπόνηση κι έπαθα την πλάκα μου! Πρώτα απ’ όλα είδα πολύ ποιοτικούς ανθρώπους! Είδα και μία πολύ ποιοτική προπόνηση. Δεν υπήρχαν γκρίνιες, δεν υπήρχαν ίντριγκες!”.
Σαν να μην έφτανε αυτό, “με το που παίζω τον πρώτο μου αγώνα, ξέχασα εντελώς το ποδόσφαιρο! Μέχρι και το pro σταμάτησα!”
Η ιστορία του Βαγγέλη έχει και συνέχεια. Αν είχε σχήμα, θα ήταν... τρίγωνο: Από τη γενέτειρά του, τη Θεσσαλονίκη, βρέθηκε στη Γαλλία κι από εκεί ήρθε ως “ερωτικός μετανάστης” στην Κρήτη, ιδρύοντας το 2016 την πρώτη ομάδα ράγκμπι της πόλης, τους Griffins Heraklion Rugby Club!
“Υπήρχε μία κοπέλα εδώ, άρα είχα μία καλή αφορμή για να έρθω! Πιο πριν ήμουν στη Γαλλία, στη Βρετάνη, στην βόρεια πλευρά της χώρας. Εκεί οι άνθρωποι θεωρούν περισσότερο τους εαυτούς τους Βρετανούς παρά Γάλλους. Ήμουν στην πόλη Σαν Μαλό, ένα χωριό 60.000 κατοίκων, το οποίο από όλες τις απόψεις είναι καλύτερο από πολλές πόλεις της Ελλάδος. Αποφάσισα όμως να τα τα παρατήσω όλα και να ξεκινήσω μία νέα ζωή στην Κρήτη. Κατέβηκα για δουλειά, για να αλλάξω εργασιακό περιβάλλον, να αλλάξω παραστάσεις. Κι αυτό ήταν ένα όνειρο ζωής για εμένα. Αν δεν ήταν η Κρήτη, δεν νομίζω να γύριζα. Είναι ιδανικός τόπος για να ζήσεις! Επέλεξα να ζήσω σε έναν παράδεισο!”.
Στην πορεία ο Βαγγέλης συνέχισε μόνος. Ακολούθησε διαφορετικό δρόμο από την κοπέλα που τον “τράβηξε” στο νησί. Βρήκε δουλειά και με την μπάλα του ράγκμπι παραμάσχαλα ξεκίνησε να συζητά για το αγαπημένο του άθλημα. “Ήξερα ότι στην Ελλάδα και ειδικά στην Κρήτη δεν ήταν τόσο διαδεδομένο το ράγκμπι. Γι΄αυτό κι έπρεπε να βρω τρόπο να το αρχίσω. Εδώ στο Ηράκλειο ήταν εντελώς άγνωστο. Αρχικά, φτιάχνω μία σελίδα στο Facebook για να προσελκύσω άτομα διαδικτυακά. Ήθελα να φτιάξω έναν πυρήνα, για να παρακινήσω κάποιους να ενδιαφερθούν. Στις αρχές του 2017 όλα αυτά. Ξεκίνησα να μιλάω για το άθλημα. Ευτυχώς, υπήρχε μία ομάδα στα Χανιά, οι Cretan Gunners, που είχε δημιουργηθεί από τρεις παλιούς συμπαίκτες μου. Κι εφόσον υπήρχαν τα παιδιά, μπορούσα να πείσω πιο εύκολα τον κόσμο να ασχοληθεί, λέγοντας ότι μπορεί να υπάρξει και δεύτερη ομάδα ράγκμπι”.
Το άθλημα, πάντως, το 2017 άρχισε να διαδίδεται ταχύτητα στην Ελλάδα! Οι περιπέτειες του “μάνατζερ ράγκμπι” στον Άγιο Δομίνικο “συγκίνησαν” πολύ το φιλοθεάμον (τηλεοπτικό) κοινό. Μέχρι τραγούδι και σελίδες στο Facebook δημιουργήθηκαν. Ο Βαγγέλης είδε την απήχηση να αυξάνεται, αλλά “πιο πολύ το έκαναν για πλάκα. Μικρό ποσοστό ήθελε να ασχοληθεί σοβαρά”.
Οι δυναμικές του παρουσίες στο Facebook, το 2018, έφεραν αποτελέσματα. Βρέθηκαν οι πρώτοι (συμ)παίκτες, και στις αρχές του περσινού έτους είχαμε και τις πρώτες προπονήσεις! “Πέρυσι το καλοκαίρι είχαμε φτάσει να κάνουμε προπονήσεις με 14-15 άτομα!”.
Σε μία τυπική περιήγησή του στο δημοφιλές μέσο κοινωνικής δικτύωσης, ο Ρούσσος Αγριμάκης... έπεσε πάνω σε μία ενδιαφέρουσα δημοσίευση: “Είδα μία κοινή προπόνηση των παιδιών με τους Gunners και μετά ξεκίνησα κι εγώ. Ακόμα κι αν δεν έχεις επαφή με το άθλημα, με το που παίξεις κολλάς”.
Όπως και ο Βαγγέλης, έτσι κι εκείνος “ήμουν ποδοσφαιρόφιλος, έπαιζα σε αλάνες! Είχα όμως μεγάλη περιέργεια για το ράγκμπι. Έψαχνα πράγματα για το άθλημα. Όταν είχα αρχίσει να παρακολουθώ, είδα δημοσιεύσεις στο ίντερνετ. Σε μία από αυτές έμαθα για τους “Griffins””.
Ο Ρούσσος είναι πολύ ενημερωμένος για το άθλημα: “Σε μία δημοσκόπηση που είχε γίνει σε μία επαρχία του Παρισιού για τις πέντε πιο δημοφιλείς ομάδες, οι δύο από αυτές ήταν ράγκμπι”.
Πάνω στην κουβέντα, μάθαμε από τον Βαγγέλη ότι το ράγκμπι “υπάρχει στις γυμναστικές ακαδημίες όλης της Ευρώπης”. Εκτός από την Γαλλία, είναι πολύ δημοφιλές στην Μεγάλη Βρετανία, την Νέα Ζηλανδία, την Αργεντινή, την Ιρλανδία και την Ιταλία.
Κάτι άλλο που έχει παρατηρηθεί, είναι ότι πολύς κόσμος θεωρεί ότι το ράγκμπι είναι το ένα και το αυτό με το αμερικανικό ποδόσφαιρο. Ο ιδρυτής των “Griffins” ξεδιαλύνει το τοπίο: “Το American Football είναι διαδεδομένο μόνο στην Αμερική. Εξελίσσεται σε τέσσερις φάσεις. Αντιθέτως, το ράγκμπι εξελίσσεται όπως το ποδόσφαιρο, παίζεται σε όλο τον κόσμο και είναι και Ολυμπιακό άθλημα!”.
Επίσης το ράγκμπι βασίζεται κατά 80% στην πάσα και κατά 20% στην σωματική επαφή. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει στο αμερικανικό ποδόσφαιρο!”.
Μια και μιλήσαμε για την “πόλη του φωτός”, ο Βαγγέλης αναπόλησε, πιο λεπτομερειακά, το πέρασμά του από τη Γαλλία: “Είχα έναν γνωστό εκεί. Κίνητρά μου το ράγκμπι και η ζωή στο εξωτερικό. Ήθελα να δοκιμάσω τη ζωή εκεί, σε συνδυασμό με το άθλημα που αγαπάμε. Γιατί στη Γαλλία το ράγκμπι είναι από τα πιο διαδεδομένα αθλήματα και η εθνική τους από τις καλύτερες παγκοσμίως
Έκατσα τέσσερις μήνες, έμαθα πολλά πάνω στο άθλημα, είδα πώς ζουν οι άνθρωποι. Προσπάθησα να ακολουθήσω κι εγώ αυτόν τον τρόπο ζωής. Ήταν λίγο δύσκολα τα πράγματα, δεν ήξερα γαλλικά. Πήγα σε ένα εθελοντικό σχολείο του Ερυθρού Σταυρού μαζί με μετανάστες από τη Μέση Ανατολή. Οι εθελοντές δάσκαλοι δεν ήξεραν αγγλικά κι εμείς αναγκαστικά συνεννοούμασταν με google translate, με τα κινητά και τη γλώσσα του σώματος”.
Στη Γαλλία υπάρχει ένα “τρομερά βασικό εμπόδιο. Δεν μπορείς να πιάσεις δουλειά χωρίς να ξέρεις τη γλώσσα, τουλάχιστον τα βασικά. Το πρώτο τετράμηνο είχα μάθει. Είχα κάνει μάλιστα αίτηση στον αντίστοιχο ΟΑΕΔ της χώρας”.
Η ερασιτεχνική ομάδα πήρε το όνομά της από τον... γρύπα, το σύμβολο του Ηρακλείου, το μυθικό τέρας που απεικονίζεται σε τοιχογραφίες της Κνωσού!
Οι “Griffins” αποτελούνται αυτή τη στιγμή από ένα σταθερό κορμό 7-8 ατόμων. “Μισοί – μισοί είμαστε. Έχουμε και αγόρια και κορίτσια! Είναι πραγματικά πολύ ωραίο να βλέπεις κοπέλες να παίζουν! Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από τα κορίτσια!”.
Ο Βαγγέλης θεωρεί ότι “πλέον οι γυναίκες είναι το ισχυρό φύλο”, κι αυτό είναι κάτι που “θέλουν να το αποδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία, έμπρακτα!”, ψάχνοντας “δυναμικά αθλήματα”.
Στην ομάδα Griffins Heraklion Rugby Club θα βρεις από 18χρονους έως και 36χρονους. “Είχαν έρθει και 45αρηδες σε μία προπόνηση”, θυμάται ο Βαγγέλης, “και τα κατάφεραν μία χαρά! Το άθλημα επιζητεί επιτάχυνση. Δεν χρειαζόμαστε bodybuilders, αλλά μία πιο ευλύγιστη σωματοδομή!”. Παρ’ όλα αυτά, “στο ράγκμπι στις 15 θέσεις υπάρχουν όλοι οι σωματότυποι! Όλοι έχουν θέση! Δεν υπάρχει καμία διάκριση. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να αποθαρρύνεται κανείς!”.
Οι κανόνες του παιχνιδιού δεν είναι δύσκολοι. “Σε ένα δίμηνο μπορεί να τους μάθει καθένας και καθεμία πολύ καλά”.
Οι προπονήσεις της τοπικής ομάδας ράγκμπι γίνονται “κάθε Πέμπτη και Κυριακή” απόγευμα, σε γήπεδα 5Χ5 και 8Χ8. Και τώρα που “ανοίγει” ο καιρός “θα πάμε στην παραλία. Εκεί προπονούνται και επαγγελματικές ομάδες”.
Ο μεγάλος στόχος των Griffins “είναι να φτιάξουμε μία 15αδα βασική με 7 αλλαγές για να μπορέσουμε να παίξουμε αντίπαλοι με τους Cretan Gunners”.
Οι προπονήσεις είναι δίωρες και περιλαμβάνουν “ασκήσεις φυσικής κατάστασης στο μεγαλύτερό τους κομμάτι”.
Η άσκηση στην παραλία φέρνει στο προσκήνιο κι άλλο ένα πολύ φιλόδοξο εγχείρημα: Το beach rugby, το οποίο είναι διαδεδομένο σε τουριστικές περιοχές της Κρήτης. “Πέρυσι, στα Μάλια είχε διοργανωθεί ένα ανεπίσημο τουρνουά. Συμμετείχαν οι Cretan Gunners και μία ομάδα από την Ουαλία που είχε κερδίσει πρωτάθλημα. Πήραμε κι εμείς μέρος. Περάσαμε πολύ ωραία, ήπιαμε πολλές μπίρες! Οι Ουαλοί μας είπαν ότι είμαστε σε βρεφικό στάδιο, αλλά οι προοπτικές μας είναι μεγάλες”.
Παραξενευτήκαμε και πιθανότατα παραξενευτήκατε διαβάζοντας για τα περί κατανάλωσης αλκοόλ μετά από τα ματς. Ο Βαγγέλης μας δίνει μία... γεύση και γι’ αυτή την πλευρά του ράγκμπι: “Το άθλημα προάγει στο 100% την αλληλεγγύη, το supporting που είναι κανόνας του παιχνιδιού.
Γι’ αυτό και δεν υπάρχει καθόλου και πουθενά οπαδισμός. Ναι, θα υπάρξει επαφή στο γήπεδο, θα χτυπήσουμε, αλλά πάνω από όλα υπάρχει ο σεβασμός, και προς τον αντίπαλο και προς τον συμπαίκτη! Ναι, ουσιαστικά παλεύουμε για το σκορ, αλλά παλεύουμε κυρίως για να απολαύσουμε το παιχνίδι, ώστε μετά να βρεθούμε όλοι μαζί και να παρτάρουμε. Υπάρχει επίσης αξιοκρατία. Ο διαιτητής είναι ο... θεός του αγώνα. Ό,τι κι αν αποφασίσει το σέβεσαι. Με το που δείξεις αντιαθλητική συμπεριφορά τιμωρείσαι!
Το τρίτο ημίχρονο είναι ένα σημαντικό στοιχείο του κάθε αγώνα. Μαζεύονται όλες οι ομάδες και πίνουν μπίρες. Είναι τελετουργικό. Δεν γίνεται να μην χωρίσουν ειρηνικά οι ομάδες. Στη Γαλλία το κάναμε συνέχεια. Ήταν υποχρεωμένη η ομάδα που μας φιλοξενούσε να μας πάει σε μία παμπ και να μας κεράσει. Το ίδιο κάναμε κι εμείς όταν παίζαμε στην έδρα μας”.
Επιστρέφοντας στο αρχικό μας σενάριο, σε περίπτωση που κάποια στιγμή βρίσκονταν στην Κρήτη οι αγριεμένοι Νεοζηλανδοί, μετά τον αγώνα οι παίκτες της ελληνικής ομάδας και οι υπόλοιποι οικοδεσπότες θα τους πήγαιναν για... χαλάρωση και αποθεραπεία σε κάποιο ρακοκάζανο! Στανταράκι...
