"Το καλύτερο μνημόσυνο για τον Αντώνη, είναι να μην ξεχάσουμε"

Σε βαθιά περίσκεψη και περισυλλογή "βυθίστηκε" ο Γιάννης Λιονάκης τις τελευταίες ώρες, αμέσως μετά τον τραγικό χαμό του 16χρονου Αντώνη στις Λούρες. Παράξενα συναισθήματα τον κυρίευσαν, ειδικά μετά το πέρας της πολύ όμορφης αποστολής που είχε στο Λύκειο Ασημίου, το σχολείο που πήγαινε ο Αντώνης. 

Ένα ερώτημα απασχολεί τον πρόεδρο του εθελοντικού συλλόγου πρόληψης τροχαίων ατυχημάτων (Ε.ΣΥ.ΠΡΟ.ΤΑ): Αν θα ξεχάσουμε το τελευταίο περιστατικό. 

"Το καλύτερο μνημόσυνο που μπορεί κάποιος να κάνει, η καλύτερη μνήμη είναι να δράσεις, η καλύτερη μνήμη είναι να μιλήσεις, η καλύτερη μνήμη είναι να αλλάξεις αυτή τη μνήμη" είναι η απάντηση που έδωσε ο κ. Λιονάκης, σήμερα, στο Livetalks.

Τα στοιχεία που μας παρουσίασε, συγκλονίζουν: Από το 2008 μέχρι προχθές το μεσημέρι 9 παιδάκια κάτω των 17 ετών, επιβάτες ή οδηγοί κατά τεκμήριο, (4 εξ αυτών οδηγοί) έχασαν τη ζωή τους είτε με τρακτέρ, είτε με μηχανάκι είτε με αυτοκίνητο στη Μεσσαρά!

Το πρόβλημα "φουντώνει" χρόνο με τον χρόνο, γίνεται "τρομερά μεγάλο" στην ευρύτερη περιοχή της Μεσσαράς!

Ο κ. Λιονάκης απευθύνθηκε στους κατοίκους, λέγοντάς τους: "Φίλοι Μεσσαρίτες, η περιοχή σας και η ευρύτερη ενδοχώρα του Ηρακλείου έχει πάρα πολύ μεγάλο πρόβλημα"! Ιδίως από τη στιγμή που κυριαρχεί η στρεβλή εντύπωση ορισμένων, ότι " εμείς εδώ είμαστε μία διαφορετική περίπτωση, μια διαφορετική κοινωνία". Έστω ελάχιστοι να δίνουν κάθε φορά τη νότα, το πρόβλημα υπάρχει και γιγαντώνεται.

Ο πρόεδρος του  Ε.ΣΥ.ΠΡΟ.ΤΑ  μοιράστηκε και τις προσωπικές του εμπειρίες, από τις ομιλίες του σε σχολεία της ενδοχώρας: Όπως τότε, που είχε πάει να μιλήσει στο Λύκειο Μοιρών. "Σταθμεύω στον κεντρικό δρόμο και πλησιάζω να βάλω κάθετα το ΙΧ μου, σταματάω, κατεβαίνω και ακούω μια φωνή από ένα παιδί – 16/17 χρονών «δε με θωρείς που κάθομαι επαέ…περιμένω τον φίλο μου πάρτο και φύγε!»".

Εύλογη η απορία- αγανάκτηση του κ. Λιονάκη: "Πότε θα μιλήσουμε σε αυτά τα παιδιά; Τί κάναμε στα σπίτια μας; Ποια κοινωνία θέλουμε να αλλάξουμε;".

Ο ίδιος έμεινε... "ενεός", όταν "σε Δημοτικό Σχολείο της Μεσαράς μπήκαν τα παιδιά μέσα και ένα από αυτά μου είπε «εγώ κύριε οδηγώ τρακτέρ και το πάω από το σπίτι στο χωράφι» και ήταν 9 χρονών!! Πήγα σε Γυμνάσιο της περιοχής και όταν μπήκαμε στο θέμα της οδήγησης και πληροφορήθηκα από τα 23 τα 21 πήγαιναν στο σχολείο με δική τους μηχανή!".

Μια άλλη κοπέλα, 14 ετών, οδηγούσε εκτός χωριού και ξεκίνησε να το κάνει πηγαίνοντας στο περίπτερο για να πάρει τσιγάρα στον πατέρα της!!!

"Διάλεξα να είμαι εδώ στα δύσκολα" εξομολογήθηκε ο κ. Λιονάκης, που εξέφρασε την πικρία του για την διαχρονική στάση της Πολιτείας: "Η μία δουλειά είναι στο σχολείο που η πολιτεία δεν έχει κάνει τίποτα ουσιαστικό! Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι αν δεν διαμορφώσεις την προσωπικότητα του παιδιού έως τα 5 ή 7 το έχασες το παιχνίδι. Ο νέος γονιός στην ενδοχώρα μεγάλωσε σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, αγαπάνε τα παιδιά τους και έχουν τρομερό φιλότιμο και έχουν την αίσθηση ότι πρέπει το παιδί τους να είναι πολύ γρήγορα απογαλακτισμένο και το βάζουν σε δυσκολίες της ζωής αναντίστοιχες της ηλικίας τους".

Γεγονός (πέρα για πέρα τραγικό!) είναι ότι "η οδήγηση σε ανήλικους σε τέτοια έκταση υπάρχει μόνο στην Κρήτη"! Ας μην μας διαφεύγει αυτό που επανέλαβε και σήμερα ο Γιάννης Λιονάκης: "Το λάθος σκοτώνει!". Πότε θα το αντιληφθούμε;

Σε άλλο χωριό, κοντά στις Μοίρες, ο κ. Λιονάκης αποφάσισε να κάτσε σε μία ταβέρνα μετά από μία εκδήλωση. "Και άκουγα μια παρέα με κέφι. Και με κάλεσαν δύο παλικάρια με καροτσάκι και οι δύο μετά από τροχαίο. Έπιναν και μου είπαν ότι οδηγούν κανονικά".

Τι συμπεραίνει έπειτα απ' όλα αυτά; Ότι είναι "πολύ βασικό και αναγκαίο να φτιαχτούν κοιτίδες" διαπαιδαγώγησης και των ενηλίκων, σε κάθε χωριό! "Πρέπει να την αλλάξουμε την κοινωνία, έχουμε χρέος όλοι μας!" ήταν η καταληκτική προτροπή του κ. Λιονάκη.