Ήταν και θα μείνει για πάντα «Ο πρύτανης»: Το Πανεπιστήμιο Κρήτης έχασε έναν από τους πρωτεργάτες του

Της Κατερίνας Μυλωνά

«Ο πρύτανης»: Για τον Γιώργο Γραμματικάκη δεν ήταν απλώς μία θέση, ένας τίτλος, ήταν η ζωή του, ο τρόπος που όλοι μας, ακόμα και σήμερα, τον βλέπαμε.
Από τους πρωτεργάτες του Πανεπιστημίου Κρήτης, από εκείνους τους ρομαντικούς που οραματίζονταν για τον τόπο τους ένα επιστημονικό Ίδρυμα που θα απαρτίζεται από κορυφαίους επιστήμονες.
Το δικό του λιθαράκι το έβαλε, αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Δεν έμεινε, όμως, μόνο εκεί. Μέχρι και την τελευταία του πνοή, την αφιέρωσε στο να κάνει την Κρήτη πρωτοπόρα στον τομέα της επιστήμης. 
Ακούραστος, ενημερωνόταν για όλες τις τεχνολογικές εξελίξεις και έδινε ομιλίες σε ένα ακροατήριο που πάντα κατάφερνε να μαγεύει.

Όλοι ήθελαν να τον ακούσουν, να πάρουν έστω και κάτι από τη λάμψη του, από την όρεξή του για ζωή, από την περιέργεια για το τι υπάρχει εκεί έξω. Ήταν ένας κορυφαίος επιστήμονας, ένας ξεχωριστός άνθρωπος, ένα κοφτερό μυαλό με μια καρδιά μικρού παιδιού!

Έφερε τον κόσμο κοντά στην επιστήμη
Ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης, κορυφαίος αστροφυσικός, Γιάννης Παπαμαστοράκης, αναφέρει στο Cretalive πως ο Γ. Γραμματικάκης είχε συνεισφέρει στην εκλαϊκευση της αστροφυσικής.
Χαρακτηρίζει μεγάλο κατόρθωμα το γεγονός ότι με ευχάριστο τρόπο παρουσίαζε την επιστήμη, γενικότερα, όχι μόνο τον τομέα του.
Βοήθησε πολλούς νέους να αφιερωθούν στην επιστήμη, επηρεάστηκαν από τα γραφόμενά του και ακολούθησαν τον δρόμο της έρευνας.
Υπήρξε από τους πρωτεργάτες του Πανεπιστημίου Κρήτης. «Ήταν από τα πρόσωπα που γνώρισα όταν ήρθα στην Κρήτη, το 1980. Με εισήγαγε στα τότε δεδομένα του Πανεπιστημίου Κρήτης και είχαμε συνεργαστεί στενά στα θέματα που με αφορούσαν με ευχάριστο τρόπο. Ήταν πολύ αγαπητός στους φοιτητές», θυμάται ο κ. Παπαμαστοράκης.
Στην ερώτηση γιατί όλοι τον έλεγαν ακόμα και σήμερα «πρύτανη», απαντά πως όσο είχε τα ηνία του Ιδρύματος είχε αφήσει το αποτύπωμά του με ιδιαίτερο και ξεχωριστό τρόπο.

Οι αναμνήσεις
Ο ίδιος, με ανάρτησή του, είχε μοιραστεί κάποιες από τις αναμνήσεις του:
«Η σχέση μου με το Πανεπιστήμιο Κρήτης υπήρξε ένα  από τα σημαντικότερα κεφάλαια της ζωής μου. Στάθηκα μάλιστα  τυχερός, γιατί συνδέθηκα μαζί του  από τα πρώτα  κιόλας βήματα της   πορείας του. Ανήκα τότε στο επιστημονικό προσωπικό του «Δημοκρίτου» και αποσπάστηκα για να διδάξω φυσική στο νεοσύστατο Πανεπιστήμιο. Δεν είχε μόνιμο προσωπικό, ούτε κάποια υποδομή. Με παρέσυρε όμως ο οραματισμός που υπήρχε , αλλά και η οργανωτική του δίνη, και δεν ξαναγύρισα ποτέ στον Δημόκριτο. Θυμούμαι όμως πάντα τα όσα μου πρόσφερε, και τους αξιόλογους ερευνητές του. Όταν το 1982  ένα διεθνές εκλεκτορικό σώμα με εξέλεξε Καθηγητή του Ιδρύματος, εγκαταστάθηκα οριστικά στην Κρήτη. Το Πανεπιστήμιο είχε γίνει ένα αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου, κι εγώ -ετσι θέλω να πιστεύω - ένα αναπόσπαστο κομμάτι της δικης  του διαδρομής.
Η εκλογή μου το 1990 ως πρύτανη του Ιδρύματος, υπήρξε μια μέγιστη τιμή για μένα.Άνοιξε όμως και τον δρόμο, για να υλοποιηθούν κάποιες ιδέες μου. Όπως η κυκλοφορία ενός περιοδικού, που είχε τον παραδοξο τίτλο ΤΡΙΤΩΝ , και αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο του Πανεπιστημίου.»

Το βραβείο από τη γενέτειρα πόλη
Ήταν τον Δεκέμβριο του 2022, όταν παρέλαβε το «Βραβείο Ηθικής Τάξεως» του Δήμου Ηρακλείου.
Με συγκίνηση, είχε πει
«Ένα βραβείο, που προέρχεται από  την γενέθλια πόλη μου, και  φέρει την μεγαλόπρεπη  επωνυμία, «Βραβείο Ηθικής Τάξεως»  έχει  από μόνο του μια λαμπερή ιδιαιτερότητα. Όταν λοιπόν  μου ανήγγειλε  την βράβευση  ο ίδιος ο  Δήμαρχος, ένα δέος  με κατέλαβε. Είχα ενταχθεί απροειδοποίητα στην σιωπηλή σειρά των σπουδαίων ανθρώπων, που τιμήθηκαν με το ίδιο  βραβείο, και του προσέδωσαν  απήχηση και κύρος. Οι  μνήμες άρχισαν  να με κατακλύζουν. Σαν  αστραπή λοιπόν πέρασαν από το μυαλό μου οι αλάνες που παίζαμε παιδιά, τα σχολεία και οι δάσκαλοι που  με δίδαξαν, ο αυστηρός  -μόνον στην επιφάνεια- πατέρας μου, το τρυφερό βλέμμα  της μητέρας μου, η μαγεία και τα βάσανα του πρώτου έρωτα, ο μυθικός κόσμος της Βικελαίας, ο μονάκριβος αδελφός μου, οι φίλοι. Κάποια στιγμή μάλιστα νόμισα -σίγουρα ήταν μια ψευδαίσθηση!- ότι ηχούν χαρμόσυνα οι καμπάνες του Αγίου Τίτου, που λάτρευα παιδί. Η  αδιάκοπη βουή της πόλεως τρυπούσε  τους τοίχους και τα παράθυρα».

*Οι φωτογραφίες είναι από το βιβλίο του ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου του Μαϊάμι Γιώργη Κ. Αλεξανδράκη "Μερικά από τα πρώτα βήματα του Πανεπιστημίου Κρήτης και άλλες ιστορίες"

Δείτε επίσης: 

Βαρύ πένθος: Έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Γραμματικάκης

Συγκίνηση στην τελετή βράβευσης του πρώην Πρύτανη, Γ. Γραμματικάκη

Ο Γιώργος Γραμματικάκης θυμάται τα πρώτα βήματα του Πανεπιστημίου Κρήτης

Διαβάστε περισσότερες ειδήσεις από την Κρήτη και το Ηράκλειο