Το “κάψιμο του Ιούδα” αποτελεί ένα ξεχωριστό έθιμο το οποίο αναβιώνει σε περιοχές της Ελλάδας κάθε Κυριακή του Πάσχα, προσελκύοντας πλήθος κόσμου που θέλει να θαυμάσει την τιμωρία του φιλάργυρου προδότη. Η διατήρηση του εθίμου μέχρι σήμερα, μπορεί να εκφράζει την έντονη ανάγκη για αποτίναξη κάθε είδους προδοσίας.
Ο “Ιούδας ο Ισκαριώτης”, που πρόδωσε τον Ιησού για “τριάντα αργύρια”, έχει γίνει το αρχέτυπο του προδότη στην δυτική τέχνη και λογοτεχνία, και μέχρι σήμερα το έθιμο του καψίματος, αναβιώνει σε πολλά μέρη ανά την Ελλάδα. Τα παλιά χρόνια, η μεταφορά του ομοιώματος γινόταν με γαϊδουράκι, υιοθετώντας έναν άκρως παραδοσιακό χαρακτήρα.
Οι παραδόσεις του λαού μας πιστεύουν ότι ακόμα και τα στοιχεία της φύσης μισούν και θέλουν να εκδικηθούν τον άνθρωπο που πρόδωσε τον Χριστό. Οι κάτοικοι της Λευκάδας πιστεύουν ότι η συκιά, το δέντρο από το οποίο είχε κρεμαστεί ο Ιούδας, “έχει ίσκιο βαρύ κι όποιος κοιμηθεί από κάτω πεθαίνει”. Το ίδιο καταραμένες θεωρούνται ότι είναι η βρωμοξυλιά, ή αλλιώς ο αζόγυρος στην Κρήτη, και οι αγριοχαρουπιές στην Αιτωλία, που λέγονται μάλιστα και “δέντρα του Ιούδα”.
Στον Άγιο Νικόλαο ο Ιούδας καίγεται στη μέση της Λίμνης, ενώ σε πολλά χωριά, η παρόδος των χρόνων έχει αναδείξει ένα έθιμο που σχετίζεται με την καύση του Ιούδα και εμπλέκει ολόκλητα τα χωρία, από μέρες πριν. Κάθε χωριό "χωρίζεται" σε ομάδες που μαζεύουν ξύλα, ώστε την Ανάσταση, η "φουνάρα" του δικού του "αρφανού" να είναι η μεγαλύτερη!
