Του Αντώνη Παντινάκη
“Καλό Πάσχα”, “καλά σαράντα” ή.... “Καλή Ανάσταση”; Δεν ξέρουν τι να ευχηθούν οι άνθρωποι της εστίασης! Αυτή η νύχτα μένει... για την πλειοψηφία των επαγγελματιών του κλάδου.
Ορισμένοι θα μπορέσουν να μείνουν ανοιχτοί, κάτι σαν ... “ζωντανοί – νεκροί” (εμπορικά), για να εξυπηρετούν με take away. Οι υπόλοιποι, σπίτια τους. Για πόσο; Κανείς δεν το γνωρίζει! Διότι και να αρθούν τα νέα περιοριστικά μέτρα ποιοι και πώς θα βρουν το (ψυχικό και οικονομικό) κουράγιο να ανεβάσουν τα ρολά;
Η καταληκτική ημερομηνία για την τούτη εδώ την καραντίνα, που ξεκινά από αύριο, είναι η 30η Νοεμβρίου. Από εκεί και μετά, τι γίνεται; Ιδιοκτήτες καταστημάτων εστίασης προσπαθούν να δουν πίσω από το ομιχλώδες τοπίο και τις λέξεις που αρθρώνουν οι κυβερνώντες και οι επιστήμονες.
Οι απόψεις, οι εκτιμήσεις και οι αγωνίες τους έχουν ενδιαφέρον και την δική τους ξεχωριστή βαρύτητα...
"Ο Θεός να βάλει το χέρι Του να ανοίξουμε το Πάσχα!"
Ο κ. Λεωνίδας διατηρεί καφέ – εστιατόριο στο κέντρο του Ηρακλείου. Επικαλείται τα ... θεία, μήπως και μπορέσει να βγάλει άκρη, ώστε να μην γίνουν πράξη οι φόβοι του:
“Μπορεί να είναι και το (μόνιμο) ολικό lockdown για πάρα πολλούς στην εστίαση. Μην κρυβόμαστε, παιδιά: το κράτος δεν έδωσε καμία βοήθεια στην εστίαση. Βοήθησε ναι μεν τους υπαλλήλους, αλλά τα δικά μας τα πήγε πίσω, με αποτέλεσμα τώρα που ξεκινήσαμε να μπούμε σε ένα κανονικό ρυθμό για να μπορούμε να πληρώσουμε τα προηγούμενα, μας σκάει τώρα αυτό εδώ πέρα. Δεν ξέρουμε, εάν θα μπορέσουμε να ανοίξουμε, όταν αυτό επιτραπεί, γιατί οι υποχρεώσεις είναι πολλές.
Και την προηγούμενη φορά, μας είπαν για δέκα μέρες και κράτησε δυόμιση μήνες. Τώρα μας λένε ένα μήνα. Ο Θεός να βάλει το χέρι Του να ανοίξουμε το Πάσχα!
Εμείς εδώ έχουμε delivery, αλλά δεν μπορούμε να μπούμε στη διαδικασία να το κρατήσουμε ανοιχτό, δεν είμαστε ψητοπωλείο, είμαστε εστιατόριο. Προτιμώ οι εργαζόμενοί μου να μπουν σε αναστολή, γιατί δεν με συμφέρει. Μας έλεγε η κυβέρνηση ότι το κάθε μαγαζί πρέπει να κρατά αποστάσεις, μας έκλεινε στις 12 τα μεσάνυχτα. Το Ηράκλειο είχε τοπικό lockdown με πάρα πολύ λίγα κρούσματα, σε αντίθεση με την Αθήνα που δεν πέρασε κάτι τέτοιο.
Μας έβαλαν να μετράμε καθίσματα, να μετράμε αποστάσεις. Ήμασταν συνέχεια με τον φόβο της αστυνομίας – όχι για το εάν θα μας γράψει. Αλλά με το να βλέπει ο κόσμος συνέχεια την αστυνομία μέσα στο μαγαζί σου, είναι πρόβλημα. Μέσα σε τέσσερις μέρες (οι κυβερνητικοί) κάνανε άλλες εξαγγελίες. Εάν εσείς τώρα πιστεύετε ότι η τελευταία εξαγγελία θα ισχύσει, ας κάνουμε τον σταυρό μας!”.
"Τώρα είναι χειρότερα τα πράγματα"
Ο κ. Γιάννης Γεωργαλής είναι ιδιοκτήτης γνωστής ταβέρνας στο κέντρο του Ηρακλείου. Είναι κι εκείνος δύσπιστος, σε σχέση με την χρονική διάρκεια της δεύτερης καραντίνας, ενώ δεν του περνούν απαρατήρητες οι διαφοροποιημένες συνήθειες των καταναλωτών:
“Όλοι έχουμε την αίσθηση ότι το τωρινό lockdown δεν θα έχει καμία σχέση με το προηγούμενο. Τώρα είναι χειρότερα τα πράγματα. Δυστυχώς, ο κόσμος δεν έχει λεφτά. Δεν ξέρουμε εάν θα ανοίξουμε σε ένα μήνα, που λένε – εγώ νομίζω ότι θα είναι λίγο παραπάνω. Και το καλοκαίρι δεν δουλέψαμε. Ο κόσμος έχει αλλάξει συνήθειες, πλέον. Δηλαδή, μαγειρεύει στο σπίτι, δεν κατεβαίνει εύκολα στο κέντρο. Οι οικονομικές υποχρεώσεις τρέχουν. Η κυβέρνηση ο,τι μπορεί κάνει. Δεν ξέρουμε τα οικονομικά στοιχεία του κράτους. Μακάρι να μπορούσαν να μας βοηθήσουν όλους – κι αυτοί δεν θα το ήθελαν; Δείτε πόσα μαγαζιά έχουν κλείσει από το πρώτο lockdown, φανταστείτε από το δεύτερο!”.
Ο κ. Γεωργαλής είχε μιλήσει νωρίτερα και στο Livetalks. Ακούστε το ηχητικό απόσπασμα:
"Η αγοραστική δύναμη έχει εξαφανιστεί κατά 70-80%"
“Θάνατος”... σημαίνει το δεύτερο lockdown για τον κ. Νίκο, που με νύχια και με δόντια προσπάθησε τόσους μήνες να μην βάλει λουκέτο στην επιχείρησή του, με το που έληξε ο προηγούμενος εγκλεισμός:
“Το δεύτερο lockdown σημαίνει... θάνατος! Τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει; Η κατάσταση είναι τραγική! Θα κλείσουμε, θα βάλουμε λουκέτα και θα πάμε σπίτια μας! Και στην πρώτη καραντίνα για δυο εβδομάδες είπαν ότι θα κλείναμε, για τραβήξαμε έως τις 25 του Μάη για να ανοίξουμε. Η γνώμη η δικιά μου είναι ότι θα πάμε μετά τις γιορτές. Γενάρη και βλέπουμε. Από τον Μάιο μέχρι σήμερα, δεν δουλέψαμε καθόλου. Εδώ στο κέντρο, ο κόσμος φοβάται πάρα πολύ: βγαίνει κάνει τις δουλειές του και μετά πάει στα σπίτι του.
Η αγοραστική δύναμη έχει εξαφανιστεί κατά 70-80%. Λογικό είναι η κάθε οικογένεια να περιορίζει το μπάτζετ της. Από εκεί και πέρα, οι υποχρεώσεις τρέχουν: ενοίκια, ρεύματα κλπ.
Όσον αφορά την εστίαση, δεν αρκούν οι παροχές που μας έχει δώσει. Να μου δίνει εμένα δανεικά λεφτά; Πες ότι τελειώνει αυτή η ιστορία το επόμενο καλοκαίρι · εμένα με έχει χρεωμένο για τα επόμενα δέκα χρόνια! Δέκα χρόνια το κεφάλι κάτω, μετά. Πρέπει να πέσει χρήμα στην αγορά, αλλά να μην είναι δανεικό. Τα έξοδά μας τρέχουν.
Όπως λένε για τα σχολεία, ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι διαφορετικό (γιατί δεν υπάρχουν αίθουσες – βάζοντας 25 παιδάκια σε κάθε μία από αυτές) γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για εμάς; Εμείς δεν τις πληρούμε αυτές τις προϋποθέσεις; Έχουμε αραιώσει τις καρέκλες μας, έχουμε αραιώσει τα τραπέζια μας. Δεν κάθεται ο κόσμος έτσι όπως μας είπαν; Την ίδια στιγμή, βλέπεις μία κατάσταση μέσα στα λεωφορεία, όπου ο ένας είναι πάνω στον άλλον!”.
