Εξομολόγηση ψυχής: «Ο Γιάννης σήκωσε το κεφάλι και τέλος…»

Της Ευαγγελίας Καρεκλάκη

Το ημερολόγιο έγραφε 8 Σεπτεμβρίου 2019. Ήταν βραδάκι μιας μάλλον νωχελικής Κυριακής. Ο 52χρονος Γιάννης Κοζυράκης, ηλεκτρολόγος στο επάγγελμα, πατέρας δύο παιδιών, του Νίκου και της Ιωάννας, επέστρεφε με τη μηχανή στο σπίτι τους, κοντά στους Αγίους Θεοδώρους, στην περιοχή του ΠΑΓΝΗ. Είχε χρειαστεί  να κατεβάσει στο κέντρο τη μικρή τους για να συναντήσει μία φίλη της.

Στην επιστροφή, μεταξύ Γιόφυρου και Εσταυρωμένου,  και ενώ ο Γιάννης κινούνταν κανονικά στην πορεία του, ο θάνατος ήρθε κατά πάνω του από το αντίθετο ρεύμα. Και ήταν ακαριαίος! Στη δικογραφία περιλαμβάνεται βίντεο-σοκ από κάμερα ασφαλείας παρακείμενης επιχείρησης. Η λάμψη από τη σφοδρή σύγκρουση διακόπτει τη ροή των οχημάτων. Ο 52χρονος οδηγός εκτινάσσεται δεκάδες μέτρα μακριά. Διασώστες του ΕΚΑΒ αναζητούσαν εναγωνίως τον αναβάτη, τον οποίο εντόπισαν τελικά νεκρό πίσω από τις προστατευτικές μπάρες, σε αντίθετη κατεύθυνση από αυτή της μηχανής.

Η Μαρία Μανουσάκη, σύζυγος του αδικοχαμένου Γιάννη, βρήκε τη δύναμη να δει το βίντεο ακριβώς ένα χρόνο μετά το δυστύχημα. Πήρε το κινητό στο χέρι, στάθηκε ακριβώς απέναντι από το σημείο του δυστυχήματος και άρχισε να βλέπει το βίντεο καρέ-καρέ. Χρειάστηκε να πατήσει πολλές φορές το stop. Μία κοιτούσε την εικόνα στο βίντεο και μία το δρόμο. «Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι έγινε αυτό το κακό σε ένα δρόμο τόσο φαρδύ. Είναι τόσο άδικο…».

Ανοίγει την καρδιά της στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας Cretalive εν δράσει για την οδική ασφάλεια, και μάς μιλάει  για την ανατροπή, τον πόνο της απώλειας, το κενό, τον αγώνα επιβίωσης και τη δικαιοσύνη.

Θυμάται σαν να ήταν χθες που χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν 10 παρά δέκα το βράδυ της 8ης Σεπτεμβρίου. Την κάλεσαν από την Αστυνομία. Την ενημέρωσαν ότι έπρεπε να μεταβεί στο Βενιζέλειο διότι ο άνδρας της είχε  τροχαίο. «Πλάκα κάνετε;» σχολίασε αυθόρμητα καθώς στο μυαλό της θεώρησε ότι το τηλεφώνημα αφορούσε ένα άλλο τροχαίο με τραυματισμό που είχε προ διετίας ο Γιάννης. Η αυστηρή φωνή στην άλλη γραμμή δεν άφησε περιθώρια για πλάκες. Ο δρόμος για το νοσοκομείο έδειχνε ατελείωτος. Φθάνοντας, άρπαξε έναν αστυνομικό και τον ρώτησε με αγωνία: «είχε ένα παιδί πίσω; Τι έγινε το παιδί που ήταν συνοδηγός; Που είναι ο άνδρας μου να πάω;».

Η Μαρία είχε πλήρη άγνοια ότι ο άνδρας της είχε σκοτωθεί, ενώ δε γνώριζε σε ποια χρονική στιγμή συνέβη το τροχαίο και αν η κόρη τους  ήταν ακόμα μαζί του.

«Παιδί μου μείναμε οι τρεις μας…»

Ο αστυνομικός την τράβηξε λίγο πιο πέρα  και της ανακοίνωσε ότι ο Γιάννης είχε σκοτωθεί ακαριαία. Σοκ. Και τα παιδιά; Πώς θα το έλεγε στα παιδιά που είχαν τρομερή αδυναμία στο μπαμπά τους. «Παιδί μου, μείναμε οι τρεις μας…». Κραυγές, αναφιλητά, λυγμοί, ξέσπασμα…  

Μετά την κηδεία, τα παιδιά έμειναν σε φίλους τους. Δεν ήθελαν να γυρίσουν στο σπίτι. Εκείνη που γύρισε ήταν η Μαρία. «Θυμάμαι ότι για τέσσερις ημέρες ήμουν σε μία καρέκλα. Μόνο με καφέ και τσιγάρο. Και έκλαιγα. Ήμουν σε έναν άλλον κόσμο. Σαν να μην είχα επαφή. Με επανέφεραν στην πραγματικότητα τα έντονα γαυγίσματα των σκυλιών μας. Βγήκα έξω και διαπίστωσα ότι ήταν διψασμένα και πεινασμένα. Ήμουν τόσο χαμένη που είχα αμελήσει ακόμα και να τους βάλω νερό. Τότε ήταν που είπα: «Μαρία στάσου στο ύψος σου και σήκωσε μανίκια».

Τις ημέρες εκείνες η Μαρία ανυπομονούσε να ξεκινήσουν τα μαθήματα στο νυκτερινό σχολείο. Ήθελε πολύ να το τελειώσει. Το είχε απωθημένο. Την προέτρεπε και ο Γιάννης. Τελικά η θέση της στο θρανίο παρέμεινε άδεια…

Έπρεπε να δουλέψει, να ζήσουν. Αρχικά έπιασε δουλειά στα καρότα. Δούλευε πολλές ώρες. Υπήρχε και μέρα που το μεροκάματο ήταν μόλις 9 ευρώ. «Ξέρετε, στην κηδεία πολλοί ήταν εκείνοι που μου χτύπησαν παρηγορητικά  την πλάτη. Με διαβεβαίωναν ότι αν χρειαστώ κάτι, εκείνοι θα με στηρίξουν. Η πραγματικότητα όμως είναι σκληρή!».

Ήταν και εκείνες οι κρίσεις πανικού…

Με τον Γιάννη ήταν παντρεμένοι 20 ολόκληρα χρόνια. Σχεδίαζαν να μετακομίσουν στο χωριό, να έχουν το δικό τους κήπο. Ο Γιάννης τρελαινόταν για τη φύση και είχε μεγάλη αδυναμία στα τρία του σκυλιά. «Πέθαναν στην σειρά ανά έτος και τα τρία μετά το θάνατο του. Λες και μαράζωσαν… Ο Γιάννης ήταν γενικά καλός άνθρωπος. Είχε καλή καρδιά και έκανε το καλό όπου μπορούσε…Ήταν πανέξυπνος άνθρωπος. Έπιαναν τα χέρια του και ό,τι έβαζε στο μυαλό του, το κατάφερνε».

Την πονάει που έφυγε τόσο νωρίς και  δεν πρόλαβε να χαρεί τα παιδιά τους. Την πονάει που καθημερινά είναι αναγκασμένοι να περνούν από το σημείο του δυστυχήματος… «Είναι τόσο ψυχοφθόρο! Πολλές φορές με βασανίζει η σκέψη  αν πρόλαβε να πει κάτι. Η ιατροδικαστής, μία ευγενική γυναίκα, μου είπε ότι δεν πρόλαβε γιατί ο θάνατος του ήταν ακαριαίος. Ξέρετε, κάποτε ο Γιάννης μου είχε πει, σε ανύποπτο χρόνο, ότι αν έφευγε, θα ήθελε να φύγει πάνω στη μηχανή. Τον χαλάρωνε η μηχανή του. Ήταν αυτή η αίσθηση της ελευθερίας, της άμεσης επαφής με τον αέρα. Το βίντεο του τροχαίου το έχω δει χίλιες φορές. Ο Γιάννης όταν είδε το αυτοκίνητο να έρχεται κατά πάνω του, έκανε ένα ελαφρύ κλικ αριστερά μήπως και το αποφύγει. Είδε όμως ότι θα προκαλούσε τροχαίο και δεν το έκανε. Γυρίζει μπροστά και σηκώνει το κεφάλι… Επειδή τον ξέρω τον άνδρα μου. Έφυγε όπως ήθελε…».

Η Μαρία και η οικογένεια της, όπως και εκατοντάδες άλλες, βιώνουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει τροχαίο, θάνατος, πένθος, συντριβή… «Οφείλουμε να σεβόμαστε την ανθρώπινη ζωή. Δεν μπορεί ο άλλος να πηγαίνει στη δουλειά του ή μία βόλτα και να μην επιστρέφει στο σπίτι του. Ας μιλάμε στα παιδιά μας πριν πιάσουν τιμόνι στα χέρια τους, ενώ  η  Δικαιοσύνη θα πρέπει επιτέλους να σταματήσει να χαϊδεύει…».
 

Διαβάστε περισσότερες ειδήσεις από την Κρήτη και την πρωτοβουλία Cretalive Εν Δράσει