Eφυγε ο γιατρός Ηλίας Κανδυλάκης

Έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών ο γιατρός Ηλίας Κανδυλάκης. Ένας ξεχωριστός Ρεθυμνιώτης που διέγραψε μια λαμπρή πορεία τόσο στην επιστήμη του, όσο και στην οικογενειακή και κοινωνική ζωή του. Πρωτοπόρος , αλτρουιστής , δοτικός, λάτρης της παράδοσης και του τόπου του, ο γιατρός άφησε έντονο το αποτύπωμά του στη ζωή και στο Ρέθυμνο.

Ποιός ήταν ο Ηλίας Κανδυλάκης

Τα παιδιά του και τα εγγόνια του τον αποχαιρετούν με τα παρακάτω λόγια:

O Hλίας Κανδυλάκης γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου του 1931 στην Αργυρούπολη Ρεθύμνης. Πρωτότοκος γιός του Εμμανουήλ και της Αγάπης Κανδυλάκη, σε μία πολυμελή οικογένεια έξι αδελφών: Η Κατερίνη (Κατίνα), ο Γιάννης, ο Νίκος, ο Στέλιος και η Μελπομένη. Όλοι τους ξεχωριστοί μαχητές, ο καθένας και η καθεμία στο δικό του μετερίζι.
Ο Ηλίας αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Αρρένων Ρεθύμνης και το 1952 ήταν ο πρώτος Ρεθυμνιώτης που άνοιξε δρόμους για σπουδές στην Ιταλία.
Ακολούθησαν πολλοί, καταξιωμένοι επιστήμονες γιατροί, αρχιτέκτονες και μηχανικοί.
Ο Ηλίας πήρε το πτυχίο της Ιατρικής από το Πανεπιστήμιο της Bologna το παλαιότερο Πανεπιστήμιο της Ευρώπης, το 1958 και στις αρχές της δεκαετίας του 60, αφού ολοκλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις και ένα μέρος της ειδικότητας της Οφθαλμολογίας, υπηρέτησε ως Γενικός Ιατρός στην έρημο Σαχάρα στην περιοχή του Μουρτζούκ της Λιβύης για πέντε χρόνια: «Ο άνθρωπος είναι φυγόπονος από ένστικτο... Όταν όμως το φέρουν οι συνθήκες και βρεθεί στην ανάγκη και θέλει ν’ αντιμετωπίσει μια κατάσταση με όλο του το είναι και να επιτύχει, χωρίς να υπολογίζει και τη ζωή του ακόμη, τότε ανακαλύπτει ότι έχει μέσα του τόσες δυνάμεις, που ποτέ δεν μπορούσε να το φανταστεί. Από τα 39 χρόνια που άσκησα την Ιατρική, η περίοδος που έχει ανεξίτηλα γραφεί στο μυαλό και την ψυχή μου είναι τα πέντε χρόνια που την υπηρέτησα, στις αρχές της δεκαετίας του 60, στη Σαχάρα, τότε που για χιλιάδες φτωχούς και εγκαταλελειμμένους ανθρώπους στα βάθη της ερήμου, ένιωθα διπλα μου το Δημιουργό να με ενθαρρύνει. Υπήρχε ο Θεός κι εγώ μοναδικός γιατρός να τους βοηθήσει στις πολύμορφες αρρώστιες και περιπέτειες τους» αφηγείται ο ίδιος.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1965, έγινε ένας καταξιωμένος οφθαλμίατρος που υπηρέτησε για πολλά χρόνια στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας, και ως ιδιώτης στον Πειραιά. Για μία τριετία, μετά τον θάνατο του αγαπημένου του πατέρα, επέστρεψε στο Ρέθυμνο όπου άσκησε την ιατρική ως ιδιώτης αλλά και ως χειρουργός στο Νοσοκομείο της πόλης μας. Ταξίδευε τακτικά για 15 χρόνια στα Κύθηρα για να παρέχει οφθαλμιατρικές υπηρεσίες στους κατοίκους του νησιού, επειδή δεν είχαν οφθαλμίατρο.
Γιατρός ακάματος που δεν τον λύγιζαν οι περιπέτειες και οι δυσκολίες. Τον ένοιαζε πάντα «η ουσία κι όχι το περιτύλιγμα» όπως έλεγε χαρακτηριστικά!
Τολμηρός, δυναμικός, αποφασιστικός και θαρραλέος δεν δίσταζε να χειρουργήσει για να δώσει το φώς σ’ όποιον ή οποία του απευθυνόταν, χωρίς
υπεκφυγές και δικαιολογίες, συχνότατα χωρίς αμοιβή, γιατί ήξερε καλά ότι το φώς είναι ζωή και τη ζωή την πάλευε, την τολμούσε, την σεβόταν και συνάμα τη ρουφούσε.
Πάντοτε με αγάπη για το συνάνθρωπο ακόμη κι όταν θύμωνε ή έδειχνε αυστηρότητα! Ντόμπρος, αυθεντικός, πηγαίος, αυθόρμητος, έντιμος Άνθρωπος και Καλός Γιατρός, απ’ αυτούς που μπορούσες να εμπιστευτείς, που ήξερες πως θα σε φροντίσουν με ευαισθησία και προσοχή και θα κάνουν πάντοτε το καλύτερο που μπορούν.

Ο Ηλίας Κανδυλάκης παντρεύτηκε με την Αναστασία Γιακουμάκη και έκαναν τρία παιδιά την Αγάπη, τη Μαριέττα και το Μανώλη. Απέκτησαν πέντε εγγόνια την Ευγενία-Εμμανουέλα, την Ηλιάνα-Αναστασία, το Γιάννη, τον Ηλία και την Αναστασία, «βλαστοί απ’ τα βλαστάρια του», όπως έλεγε). Έφτασε να τα δεί να μεγαλώνουν, να τα καμαρώνει να προκόβουν και δεν σταμάτησε ποτέ να τους δίνει την ψυχή του και τη συμπαράσταση του ηθική, συναισθηματική και υλική.
Πάντα φρόντιζε για όλους και για όλες. Αγαπούσε με πάθος την Κρήτη, το Ρέθυμνο και πάνω απ΄όλα το χωριό του, την Αργυρούπολη. Λάτρευε την Κρητική διάλεκτο και έγραφε έμμετρα «...ότινα μου λάχει μεγάλη χαρά, γι μεγάλη λύπη, η καρδιά μου τα κάνει τραγούδι...».
Ο Ηλίας Κανδυλάκης, όπως έγραψε ο γαμπρός του Καθηγητής Κώστας Υφαντής «ήταν ένας από εκείνους τους ανθρώπους που με την αδιαπραγμάτευτη εντιμότητα και αξιοπρέπεια τους και την υψηλή αίσθηση προσωπικού και κοινωνικού χρέους κάνουν τον κόσμο γύρω τους καλύτερο, πιο όμορφο, πιο απολαυστικό για να ζεί κανείς. Κρητικός υπερήφανος και «Σπαρτιάτης» ολιγαρκής συνάμα. Δεν ήθελε τιποτε άλλο για να είναι ευτυχισμένος παρά την οικογένεια του και τους φίλους του να τραγουδάνε ριζίτικα και να μοιράζονται το κρασί και την τσικουδιά του.»
Έφυγε λοιπόν τα ξημερώματα της 14 Δεκεμβρίου 2022 για το μεγάλο ταξίδι, να συναντήσει την Κυρά του, την Τασούλα του, σε ένα ραντεβού δύο χρόνια μετά την πρόωρη αποδημία της! «Ήσουν η πόρτα τση ζωής απ’ άνοιξα και μπήκα οι μπόρες επεράσανε και τη γαλήνη ευρήκα...» έγραφε στην Τασούλα στην επέτειο των 33 χρόνων γάμου τους και τώρα εκείνη του άνοιξε την πόρτα των ουρανών και τον πήρε στην αγκαλιά της για να πετούν ζευγαρωμένοι σαν αητοί !
Θα τον «συναποβγάλουμε» τη Δευτέρα 19.12.2022 στις 11 π.μ στην Εκκλησία των Τεσσάρων Μαρτύρων στο Ρέθυμνο και θα ακολουθήσει η ταφή στο νεκροταφείο της Αργυρούπολης. Η γη της Κρήτης θα τον δεχθεί με την τιμή που του πρέπει.
«Κι α γράφω πατέρα μου ακριβέ τούτα τα λίγα λόγια Ειν’ απ’ αγάπη θαυμασμό, δεν είναι μοιρολόγια...»
Με τα δικά του λόγια τον αποχαιρετούμε περήφανοι που ήταν πατέρας μας και παππού μας.
Ξέρουμε ότι έφυγες ήρεμος, με την αγάπη και τη φροντίδα όλων μας, αλλά πιότερο του γιού σου, του Μανώλη που σου δινε ασφάλεια, αγάπη και φροντίδα και σου κράταγε το χέρύ όταν πέρναγες στην άλλη όχθη.
Ξέρουμε ότι δεν φοβόσουν γιατί χρόνια τώρα για να διασκεδάσεις τους φόβους σου ή τους δικούς μας φόβους , για να κοροιδέψεις το Χαρο ή μάλλον γιατι είχες φιλοσοφήσει το «νόημα της ζωής» πάντα με χαμόγελο έλεγες τη μαντινάδα που ειχες «σκαρώσει»:
«Χάρε δε σε φοβάμαι μπλιο, κι όντε κι α θέλεις κότια
μα το ποτήρι τσι ζωής ξεχειλισμένο τό ’πια»

Μάλλον οι ευχές αυτής της Λίβυας μάνας που της πήγες πίσω το χαμένο της παιδί όταν εκείνη το νόμιζε νεκρό εισακούστηκαν. Πάντα έλεγες ότι ήταν η πιο πολύτιμη αμοιβή στα 39 χρόνια που άσκησες την ιατρική ήταν αυτή η στιγμή που η μάνα αγκάλιασε το χαμένο παιδί της για λίγα δευτερόλεπτα και μετά το άφησε απότομα κι έτρεξε προς το μέρος σου. Καθόσουν σ’ ένα πεζούλι.. ¨Ηρθε κοντά σου κι έπεφτε μπρούμυτα κάτω στην άμμο . Γέμιζαν το πρόσωπο και οι παλάμες της άμμο τα τίναζε με προσοχή στο κεφάλι σου κι έλεγε: «όσους κόκκους έχει αυτή η άμμος τόσα καλά να σου δώσει ο Θεός, γιατί εγώ είμαι φτωχή και δεν έχω να σου δώσω τίποτε». Κι όμως αυτές οι ευχές ήταν πλούτος. Την άκουσε ο Θεός φαίνεται, λες ....

Πατέρα είμαστε περήφανοι και περήφανες για σένα! Σου χρωστάμε πολλά: την απεριόριστη σου αγάπη για όλους μας, τα παιδιά, τα εγγόνια σου, τ’ ανήψια σου, τ’ αδέρφια σου.... Μια μεγάλη καρδιά, με περισσή δύναμη και ανθεκτικότητα μπορεί να σταμάτησε να χτυπά, αλλά είναι πάντα κοντά μας. Υποκλινόμαστε στο θάρρος σου και την αγάπη σου για ζωή! στα όσα έκανες κι όσα κατάφερες ! Παραμένεις πάντα φάρος για όλους μας !

Σ’ αγαπάμε
Τα παιδιά και τα εγγόνια σου.

Αντί στεφάνου στη μνήμη του Ηλία Κανδυλάκη ας ενισχύσουμε το Σύλλογο Γονέων, Κηδεμόνων και Φίλων Ατόμων με Αυτισμό Ρεθυμνης
(https://autismreth.gr/dorees/)

Διαβάστε περισσότερες ειδήσεις από την Κρήτη και το Ρέθυμνο