Δημήτρης Κοκολάκης: Η εξομολόγηση ενός... γίγαντα, μέρος 2ο

Του Αντώνη Παντινάκη

Με τον Δημήτρη Κοκολάκη συζητήσαμε για μία περίπου ώρα. Με την μαεστρία που σκόραρε κι έδινε ασίστ, μπόρεσε να «ξαναπερπατήσει» στα λοξά, ανοδικά αλλά και γεμάτα λακκούβες και παγίδες (πολλές φορές) μονοπάτια του μπασκετικού του πεπρωμένου...

Στο δεύτερο και τελευταίο μέρος της εκ βαθέων εξομολόγησης του παλαίμαχου Ρεθυμνιώτη σέντερ στο Cretalive θα διαβάσετε :   Το «κύκνειο άσμα» με την Εθνική, η προπονητική και... η πολιτική, ποιες στιγμές και ποια πρόσωπα ξεχωρίζει, οι προβλέψεις, οι... πειρασμοί, οι συμβουλές προς τους νέους, κι άλλα (άγνωστα) γεγονότα που ξεφεύγουν απ' τα παρκέ...

Εκτός από τις συλλογικές επιτυχίες, ο Δημήτρης Κοκολάκης είχε πάρα πολλές και με την Εθνική, με την οποία συμπλήρωσε 200 συμμετοχές! Οι κορυφαίες στιγμές της καριέρας ήταν με τα... «γαλανόλευκα». Πιο συγκεκριμένα, ήταν «τα δύο χρυσά, το 1979, στους Μεσογειακούς και τους Βαλκανικούς Αγώνες. Κερδίσαμε τη μεγάλη Γιουγκοσλαβία, την παγκόσμια δύναμη μέσα στο Παναθηναϊκό Στάδιο, στον τελικό του Βαλκανικού. Και μετά από ένα, ενάμιση μήνα φύγαμε και πήγαμε στους Μεσογειακούς Αγώνες στο Σπλιτ, και τους κερδίσαμε και μέσα στην έδρα τους!».

Καλά κάνετε και τ' αναφέρετε όλα αυτά γιατί μερικοί νομίζουν ότι το μπάσκετ ήρθε στην Ελλάδα το '87...

Αυτό το υποστηρίζουν όσοι δεν έχουν ιδέα. Όσοι δεν γνωρίζουν το άθλημα κι είναι άσχετοι! Δεν ήρθε ξαφνικά ο Γκάλης για να μας μάθει μπάσκετ. Η γενιά μου έστρωσε το έδαφος για το '87. Κι άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το άθλημα είναι ομαδικό. Δεν παίζει μόνο ένας παίκτης...

Το τελευταίο σας παιχνίδι με την Εθνική το θυμάστε;

Ναι, ήταν στη Γαλλία, όταν προκριθήκαμε για να παίξουμε το Πανευρωπαϊκό εδώ. Τους κερδίσαμε μετά από τρεις παρατάσεις! Ήμουν ο καλύτερος παίκτης με 27 πόντους! Ήταν η μέρα που συγκρούστηκα με τον Πολίτη....

Γιατί;

 Διότι μου πέταξε μια κουβέντα στην προπόνηση, παραμονή του παιχνιδιού. ''Όταν ψοφά ο γάιδαρος, κουνάει την ουρά του»! Μετά το παιχνίδι, που έβαλα 27 πόντους, ήρθε στα αποδυτήρια να με συγχαρεί. Δεν τα δέχθηκα και γύρισα και του είπα: «Από σήμερα δεν θα είμαι ούτε αρχηγός ούτε παίκτης της Εθνικής».

Ο καλύτερος προπονητής που είχατε, ποιος ήταν;

Πρέπει να ξέρεις ότι δεν είχα ποτέ κάποιο πρόβλημα με κανέναν. Απλά, σου ανέφερα ένα περιστατικό που έτυχε με τον Πολίτη. 

Δεν υπήρξε κάποιος που ξεχωρίσατε;

Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιον, αυτός είναι ο Ρίτσαρντ Ντουξάιρ. Τον είχαμε και στην Εθνική ομάδα και στον Παναθηναϊκό και με αυτόν κάναμε τις μεγάλες επιτυχίες. 

Καλύτεροι συμπαίκτες;

Φυσικά ο Γκάλης και ο Γιαννάκης. Αυτό το δίδυμο ήταν ό,τι καλύτερο είχαμε στην Ελλάδα. Ήμασταν μαζί στον Άρη και στην Εθνική.

Σας έλειψε καθόλου το μπάσκετ όταν σταματήσατε;

Πρέπει να ξέρεις ότι όταν ένας αθλητής είναι έτοιμος να τελειώσει την καριέρα του, πρέπει να προετοιμαστεί ψυχολογικά, γιατί το τέλος αυτό δεν είναι κι ό,τι καλύτερο. Ειδικά αν το τέλος έρθει ξαφνικά, και δεν είσαι έτοιμος δημιουργούνται άλλα προβλήματα μετά. Για παράδειγμα με έναν απρόσμενο τραυματισμό

Εσείς όμως είχατε προετοιμαστεί ψυχολογικά...

Ναι, δεν είχα κανένα πρόβλημα

Με την προπονητική σκεφθήκατε να ασχοληθείτε;

Ναι, παρακολούθησα σχολές. Πήρα δίπλωμα προπονητή. Για περίπου εφτά χρόνια ήμουν στις εθνικές ομάδες ομοσπονδιακός...

Και γιατί δεν συνεχίσατε;

Είδα ότι συνέβαιναν πράγματα που ήταν μακριά από εμένα, που δεν με ενδιέφεραν και σταμάτησα

Όπως;

Μου επέβαλαν να πηγαίνω και να παρακολουθώ ομιλίες βουλευτών. Κι εγώ δεν ήμουν διατεθειμένος να συμμετέχω σε αυτό το παιχνίδι. Δεν είχα πολιτικές βλέψεις. Ήθελα να επικεντρωθώ στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι

Και μετά;

Συνέχισα τη θητεία μου στην αστυνομία, μέχρι που ήρθε η ώρα να συνταξιοδοτηθώ.

Στην Εθνική όταν ήσασταν, ποιοι απ' τους μετέπειτα μεγάλους παίκτες πέρασαν από τα χέρια σας;

Όλες οι καλές φουρνιές! Ο Οικονόμου, ο Αλβέρτης, ο Διαμαντίδης που ήταν τότε στα παιδικά, ο Παπαλουκάς, ο Χατζηβρέττας, όλοι οι μεγάλοι παίκτες

Η τελευταία ερώτηση του έδωσε το ερέθισμα να ανοίξει μία παρένθεση στην κουβέντα μας για να μας διηγηθεί μία πολύ ωραία ιστορία: «Μια μέρα που είχα πάει στη Γλυφάδα για να κάνω μία προπόνηση με το κλιμάκιο της Αθήνας, ήταν εκεί ο Αλβέρτης. Μου λέει, ''κόουτς, μπορώ να μπω κι εγώ να κάνω προπόνηση μαζί σας;'', του λέω ''Και δεν μπαίνεις, έλα''. Είδα ότι αυτό το παιδί έχει ταλέντο. Ότι σούταρε κι έβαζε τα καλάθια, ότι ήταν γρήγορος, δυνατός. Και τότε τον πλησίασα και τον ρώτησα: ''Θες να μιλήσω για να πας στον Παναθηναϊκό;'' Εγώ είχα πολύ καλή σχέση με τον Παναθηναϊκό, γιατί δεν είχα τσακωθεί για να φύγω, ο νόμος μου έδινε το δικαίωμα για να αποχωρήσω. Τότε λοιπόν ήρθαν σε επαφή οι δύο σύλλογοι. Ο Παναθηναϊκός έδωσε παίκτες και παίκτριες του βόλεϊ στη Γλυφάδα, μαζί με λεφτά, και πήρε τον Αλβέρτη».

Ενθυμούμενος το περιστατικό με τον επί σειρά ετών ηγέτη και αρχηγό του Παναθηναϊκού, ο Δημήτρης Κοκολάκης θέλησε να σχολιάσει την νοοτροπία που έχουν οι νέοι αθλητές σήμερα, σε... αντιπαραβολή με την αντίστοιχη της δικής του φουρνιάς: «Οι παίκτες σήμερα είναι εξασφαλισμένοι. Ένας παίκτης που έχει εξασφαλίσει συμβόλαιο, παίζει με διαφορετική ψυχολογία. Εμείς παίζαμε με ανασφάλεια. Θα σου πω μόνο ότι όταν παίζαμε και κερδίζαμε τον Ολυμπιακό, παίρναμε ένα πριμ. Και την επόμενη αγωνιστική, επειδή πηγαίναμε στη Νίκαια και παραλίγο να χάναμε στο καλάθι και ζοριζόμασταν, μας βάζανε πρόστιμο και μας έπαιρναν το πριμ πίσω! Αυτά τώρα δεν μπορούν να συμβούν! Τώρα όμως όλα είναι χαρτιά, είναι υπογεγραμμένα. Στη μέση μπαίνουν οι μάνατζερς. Έχουν ασφάλεια, είναι όλοι στο ΙΚΑ. Έχουν πληρωμένη την εφορία. Οι παίκτες σήμερα έχουν όλα τα εφόδια για να μην έχουν σκοτούρες στο κεφάλι τους.».

Νέοι «Κοκολάκηδες» βγαίνουν; 

Με το όνομα και το μπόι, μόνο, δεν γίνεται να κάνεις καριέρα. Χρειάζεται σκληρή δουλειά. Και τα παιδιά σήμερα πολύ δύσκολα δουλεύουν όπως εμείς. Δίνουν την εντύπωση ότι επαναπαύονται στα συμβόλαιά τους. Θα έπρεπε να συμβαίνει όμως το αντίθετο. Τα παιδιά που έχουν υπογράψει το πρώτο επαγγελματικό τους συμβόλαιο, θα πρέπει να δουλέψουν παραπάνω για να εξασφαλίσουν το δεύτερο! Πόσα παιδιά χαθήκανε! Όπου πηγαίνεις πρέπει να αφήνεις στο στίγμα σου. Να προχωράς διαρκώς, να ανεβαίνεις. Και όχι να κάνεις πισωγυρίσματα. Τα πράγματα στον αθλητισμό είναι πολύ σκληρά. Ο κόσμος του αθλητισμού και του μπάσκετ συγκεκριμένα, είναι πολύ σκληρός. Δεν έχει δικαιολογίες. Τα λάθη και η ήττα δεν καλύπτονται τις περισσότερες φορές.

Επί τη ευκαιρία, τι εικόνα έχετε για τους δύο «αιώνιους»; Μπορούν να διακριθούν στην Ευρωλίγκα;

Ο Παναθηναϊκός πιστεύω ότι έχει περισσότερες πιθανότητες από τον Ολυμπιακό, επειδή έχει τον ίδιο προπονητή εδώ και δύο-τρία χρόνια. Ο Μπλατ είναι καταξιωμένος, όμως πρέπει να μάθει και να προσαρμοστεί στην ελληνική πραγματικότητα.

Τόσα χρόνια σας έχει γίνει πρόταση να βοηθήσετε, έστω και συμβουλευτικά, την ομάδα μπάσκετ του Ρεθύμνου;

Όχι. Πρόσφατα είχα πάει στην παρουσίαση της ομάδας για τη φετινή χρονιά. Κάποια στιγμή μου δόθηκε ο λόγος και ρώτησα τον πρόεδρο, τον κ. Ζομπανάκη ''Με τις υποδομές, τι γίνεται; Σας αρέσει κάθε χρόνο να δίνετε λεφτά και να αγοράζετε παίκτες; Δεν πρέπει να δουλέψετε από κάτω, από τα φυτώρια, να βγαίνουν κάθε χρόνο παίκτες;''

Τι σας απάντησε;

Δεν πήρα καμία απάντηση!

Την ομάδα πώς την βλέπετε;

Δεν φαίνεται να περπατά. Χρειάζεται ενίσχυση στα γκαρντ και στους ψηλούς. Είναι δυνατόν να μην έχει πάρει τόσο καιρό πλέι μέικερ; Ο προπονητής πρέπει να φάει τα λύσσακά του για να βρει πλέι μέικερ! Ο Γλυνιαδάκης από την άλλη είναι μεγάλος, χρειάζεται βοήθειες. 

Οι συμβουλές προς τους νέους αθλητές συνεχίζονται: «Πρέπει να έχεις μυαλό για να διατηρήσεις τον επαγγελματισμό σου, για να είσαι πρωταθλητής. Για να μπορείς να συντηρείς την αξιοπρέπειά σου σαν άνθρωπος και σαν αθλητής. Όνομα φτιάχνεις, το δύσκολο είναι να το διατηρήσεις! Δεν γίνεται να είναι κάποιος νυχτόβιος και αθλητής ταυτόχρονα. Αυτά δεν συμβαδίζουν, δεν πάνε μαζί. Πρέπει να διαλέξεις: ή αθλητής θα είσαι ή της νύχτας. Γιατί τη νύχτα δεν έχει μόνο ποτό, υπάρχουν κι άλλοι πειρασμοί».

Εσείς, πειρασμούς είχατε;

Πώς δεν είχα;

Για πείτε μας τους πιο τρανταχτούς...

Όταν ήμουν στο Παναθηναϊκό, είχα προτάσεις από συγκεκριμένους ανθρώπους αντίπαλης ομάδας, να έχω μειωμένη απόδοση, με 1,5 εκατομμύριο το κάθε παιχνίδι. Ήταν πολύ απλό. Θα έκανα πέντε φάουλ και θα έβγαινα. 

Και τι κάνατε;

Εγώ σαν Κοκολάκης που ήμουν αστυνομικός και παράλληλα γυμναζόμουν για να είμαι ο καλύτερος, σκέφτηκα ότι αν δεχόμουν τέτοιες προτάσεις θα γινόμουν ο χειρότερος. Τις προτάσεις αυτές τις είχα επί σειρά ετών. Αλλά τώρα που κάνω έναν απολογισμό, σκέφτομαι: Μήπως ήταν κι αυτό μία παγίδα για να με βγάλουν από τη μέση; Την ώρα δηλαδή που θα έπαιρνα τα λεφτά, να ερχόταν και να με έπιανε η αστυνομία και να τιμωρούμουν βαρύτατα.

Σας είχαν προτείνει κάτι άλλο;

Ναι. Παλιός παράγοντας μιας ομάδας μου πρόσφερε μέχρι και 10 εκατομμύρια για να αφήσω τον σύλλογο στον οποίο ήμουν! Γύρισα τότε και του είπα «Φίλε μου, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται, διότι εγώ έχω δώσει το λόγο μου. Έχω υπογράψει, έχω πάρει τα χρήματα από την ομάδα μου και δεν γίνεται να αθετήσω τη συμφωνία μου».

Τον Παύλο Γιαννακόπουλο τον προλάβατε;

Τον πρόλαβα, αλλά όχι σαν πρόεδρο, αλλά σαν φίλαθλο της ομάδας!

Τι θυμάστε από εκείνον;

Ήταν ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος που αγαπούσε πραγματικά τον σύλλογο. Έδωσε πολλά στον Παναθηναϊκό. Και πιστεύω ότι όλη η πορεία του Παναθηναϊκού οφειλόταν σε αυτόν. Θες να σου πω κι ένα αστείο περιστατικό;

Ναι, αμέ...

 Ερχόταν και μας έβλεπε. Μια φορά είχε κατέβει στα αποδυτήρια. Παίζαμε με τον Ολυμπιακό και μας είπε ότι αν κερδίσουμε θα μας δώσει 500 χιλιάδες δραχμές πριμ. Πήγε σε κάθε έναν παίκτη να μας ευχηθεί καλή επιτυχία. Δεν πέτυχε κανέναν όνομα! Για να του δείξουμε ότι έκανε λάθος και για να τον πειράξουμε,  γυρίσαμε τότε και του απαντήσαμε «ευχαριστούμε πολύ κ. Μαλακατέ!''. Ο Μαλακατές ήταν ο πρόεδρος που είχαμε τότε! 

Ο Δημήτρης Κοκολάκης εκτός από εκλεκτό μέλος των μεγάλων ομάδων του Παναθηναϊκού, του Άρη και της Εθνικής, ήταν και... μέρος του «μύθου» που «έχτισε» μια από τις πιο πετυχημένες κωμικές σειρές όλων των εποχών της ελληνικής τηλεόρασης!

Το 1994 λοιπόν, ο παλαίμαχος καλαθοσφαιριστής υποδύθηκε τον... εαυτό του στο επεισόδιο «Είμαστε πια πρωταθλητές», της θρυλικής κι αξέχαστης σειράς «Της Ελλάδος τα Παιδιά»!

«Ήταν ένα από τα πιο επιτυχημένα επεισόδια, μιας πολύ πετυχημένης σειράς που παρακολουθούσαν εκατομμύρια Έλληνες!», λέει σήμερα ο Δημήτρης Κοκολάκης, που αποκαλύπτει πώς προσεγγίστηκε για να λάβει μέρος στο επεισόδιο: «Είχα μία πρόταση από τον Γιάννη τον Μπέζο, για λογαριασμό της εταιρείας Καραγιάννης - Καρατζόπουλος, που έκανε το σίριαλ. Μου άρεσε σαν ιδέα!Ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία. Ξέρεις, ότι για να γυριστεί ένα σίριαλ χρειάζεται πάρα πολύς χρόνος. Περίπου τέσσερις μέρες γυρίζαμε το επεισόδιο!».

Βλέποντας κανείς το επεισόδιο, καταλαβαίνει ότι κάποιες ατάκες ήταν εκτός σεναρίου. Είναι αλήθεια αυτό; 

Αλήθεια, είναι...

Για παράδειγμα, εκεί που λέτε στο σμήναρχο Κάκαλο «κατέβα κάτω μωρή ψωνάρα»...

(Γελάει) Αυτό ήταν δικό μου, δεν υπήρχε στο σενάριο. Απλώς, αυτός ανέβηκε εκεί πάνω για να δώσει κάποιες συμβουλές και γύρισα και του το είπα. Έτσι μου βγήκε...

Μετά βάφτηκε μαύρος για να πάρετε τον αγώνα!

Τον βάψαμε με κάμελ!

Μετά από πολλά χρόνια ο Δημήτρης Κοκολάκης συνάντησε τον Γιάννη Μπέζο στο Ρέθυμνο. «Πρέπει να ήταν πρόπερσι ή και λίγο πιο πίσω. Τον πέτυχα στην παλιά πόλη! Τον ρώτησα, ''τι κάνεις εδώ;''. Μου λέει, έχουμε παράσταση το βράδυ, στη Φορτέτζα, έλα να μας δεις''. Πήγα. Μου άρεσε πολύ, είναι εξαιρετικός επαγγελματίας. Στο τέλος πήγα να τον συγχαρώ. Και γύρισα και του είπα ''Γιάννη μου, αν ξανακάνετε κάτι, εγώ είμαι μέσα''!».

Τα τελευταία χρόνια ο Δημήτρης Κοκολάκης ακολουθεί αρκετά συχνά τον φίλο και συντοπίτη του Βασίλη Σκουντή, σε διάφορες περιοχές της Κρήτης όπου ο Αμαριώτης δημοσιογράφος παρουσιάζει το βιβλίο του «Είμαστε πια Πρωταθλητές».

Η σχέση των δύο ανδρών κρατάει απ' το ξεκίνημα της δημοσιογραφικής καριέρας του Βασίλη Σκουντή. Ο Δημήτρης Κοκολάκης θυμάται μια ξεχωριστή ιστορία: «Ερχόταν και παρακολουθούσε τα παιχνίδια μας. Ήταν στο ξεκίνημά του τότε. Την πρώτη του συνέντευξη την πήρε από εμένα! Κατέβηκε στα αποδυτήρια και ήρθε και με βρήκε. Μου λέει, «Κύριε Κοκολάκη, κι εγώ από το Ρέθυμνο είμαι, από το Άνω Μέρος, θα ήθελα να μου δώσετε μία συνέντευξη». Φυσικά και δέχτηκα. Όχι μόνο γιατί ήταν πατριωτάκι μου, αλλά γιατί ήταν νέος στον χώρο. Τον έβλεπα πόσο πολύ αγαπούσε αυτό που έκανε κι ήθελα να τον βοηθήσω! Ο Βασίλης είναι ένα πολύ καλό παιδί που αγαπά τον τόπο του! Δούλεψε πολύ σκληρά και δεν έχει φτάσει τυχαία εκεί που έφτασε!».

Δύο μέρη στο ηλεκτρονικό «χαρτί'», 50 και βάλε λεπτά σε πραγματικό χρόνο... Χιλιάδες λέξεις, πολλά συμπεράσματα...

Με τούτα και μ' εκείνα, η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε. 

Μια εποχή τραβούσε κουπί, μια άλλη «σήκωνε» στις πλάτες του τα (αγωνιστικά) βάρη των συμπαικτών του. Και σήμερα κάνει... πετάλι. Πάντοτε  χωρίς εκπτώσεις, χωρίς αυξομειώσεις...Ο Δημήτρης Κοκολάκης, φύσει ακούραστος και πειθαρχημένος, ανέβηκε στο οικολογικό μέσο μεταφοράς του και συνέχισε την πορεία του... Ο «ήσυχος» ήχος του ποδηλάτου επανέρχεται στιγμιαία... Ώσπου «χάνεται» και πάλι μέσα στα σοκάκια της παλιάς πόλης του Ρεθύμνου...