Διάλεξαν τα ρομπότ αντί για τις...κουρτίνες και κατέκτησαν την πρώτη θέση στα σχολεία!

Του Αντώνη Παντινάκη

Τρεις δεκαετίες πριν ήταν. Το παραδέχεται κι ο ίδιος, χωρίς δισταγμό κι... υπεκφυγές για την ηλικία του! “Σημασία έχει το πώς αισθάνεσαι!”. Ο μικρός (τότε) Αναστάσης αποφοιτούσε από το Δημοτικό: Στα χέρια του κρατούσε το απολυτήριο, στην ψυχή του “κουβαλούσε” -όχι τη σάκα με τα βιβλία, αλλά - τις ευχές των δασκάλων του και τις τελευταίες συγκινητικές του στιγμές με τους συμμαθητές του! Με μία βιαστική και μελαγχολική δρασκελιά αποχαιρέτησε την αγαπημένη του τάξη... Και μ’ ένα νοσταλγικό βήμα την συνάντησε και πάλι, ενήλικος και σπουδαγμένος πια, πριν λίγα χρόνια.

Μαθητής βγήκε από αυτή την αίθουσα ο κ. Αναστάσης Ρίγγας, καθηγητής ξαναμπήκε. Ο χώρος δεν είναι ο ίδιος με τότε. Έχει αλλάξει. Για μερικά χρόνια έμοιαζε... έρημος! Θαρρείς πώς είχε αφεθεί στην τύχη του, όπως όλο το κτίριο που πεισματικά “ορθώνει” το ανάστημά του στο ανηλεές πέρασμα της κάθε εποχής!

Τοίχοι “σκασμένοι”, “τσακισμένοι”... Παρά ταύτα, μέσα απ’ την υγρασία και τη μούχλα και τις λοιπές κακοτοπιές, κατάφερε να “ανθίσει” η αριστεία! Η θέληση για μάθηση και πρόοδο αψήφησε τις ρωγμές ενός παλιού σχολικού συγκροτήματος, βάζοντας τις βάσεις για να χτιστεί ένα πολύ δυνατό κι ελπιδοφόρο σύνολο! Θεμέλιος “λίθος” του, το αδιαπραγμάτευτα ισχυρό, δοκιμασμένα και αποδεδειγμένα επιτυχημένο, πνεύμα συνεργασίας!

Ο πλασματικός (αλλά κι ιδεατός!) κόσμος (του “αύριο”) που δημιούργησε η ομάδα Ρομποτικής του 12ου Δημοτικού Σχολείου Ηρακλείου, από το προάστιο του Πόρου, πρώτευσε στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Εκπαιδευτικής Ρομποτικής!

Όλα έγιναν βήμα – βήμα, κομμάτι – κομμάτι, σαν κι αυτά που χρησιμοποιούν οι μικροί επιστήμονες στις ευφάνταστες κατασκευές τους!

Ρομποτική αντί για... κουρτίνες!

“Η ομάδα ρομποτικής λειτουργεί δύο χρόνια, όσα είμαι στο σχολείο. Δεν είχαμε ούτε ένα κομματάκι lego! Ο κ. Γαλανάκης, ο διευθυντής μας, είναι πολύ δραστήριος και καινοτόμος σε θέματα τεχνολογίας. Όταν ήρθα στο σχολείο με ρώτησε αν θέλω κι αν μπορούμε να δουλέψουμε τη ρομποτική ή αν θέλω να βάλει κουρτίνες στο εργαστήριο πληροφορικής!”, μας εξομολογείται ο κ. Ρίγγας, προπονητής της ομάδας και καθηγητής πληροφορικής του σχολείου.

Επιλέχθηκε η ρομποτική, γιατί αποτελεί μία διαδικασία, “έναν βιωματικό τρόπο μάθησης, ο οποίος εκτός από παιγνιώδης, και σε καμία περίπτωση δεν κουράζει τα παιδιά, ούτε τα γεμίζει γκρίνια!”. Ο πρωτομάστορας της μεγάλης επιτυχίας θυμάται χαρακτηριστικά “τα Σάββατα που ήταν να έρθουμε εδώ στις 8μιση η ώρα, για να κάνουμε μάθημα! Ήμασταν όλοι στην πόρτα από τις 08:15! Δεν καταλαβαίναμε πότε πήγαινε 1 το μεσημέρι κι έπρεπε να σχολάσουμε!”

Όσο για τις κουρτίνες, κατάφεραν να τις αντικαταστήσουν... μερικώς οι ζωγραφιές διαφόρων μαθητών που πήραν θέση στα... παράθυρα! Αφήστε που το φως του ηλίου που διαπερνούσε την αίθουσα αποδείχθηκε αρκετά πολύτιμο, ελλείψει ρεύματος, μερικά πρωινά... Κι αν πάλι στο σχολείο βρισκόταν μονάχα η ομάδα της Ρομποτικής, κάποιες φορές “κατεβάζαμε και τις ασφάλειες στις υπόλοιπες αίθουσες για να πάρουμε ρεύμα στο εργαστήριο!”.

“Δεν είναι βεγγαλικό αυτό που κάναμε”, συνεχίζει ο κ. Ρίγγας. “Το σχολείο έχει διακριθεί και σε άλλα έργα και σε άλλους διαγωνισμούς που δεν έχουν σχέση με την πληροφορική. Έχει ανθρώπους που τρέχουν το σχολείο πάρα πολύ καλά! Όπως βλέπετε, κουρτίνες δεν έχουμε –αντί γι’ αυτές χρησιμοποιούμε διάφορες ζωγραφιές μαθητών. Το σχολείο έχει προβλήματα υποδομής. Έχει όμως ένα εξαιρετικό προσωπικό που το στηρίζει. Κάνουμε μία ομαδική δουλειά. Οι γονείς όλων των μαθητών του σχολείου, αλλά και όλοι οι συνάδελφοι, μας βοήθησαν πάρα πολύ. Παρότι το ζητήσαμε, δεν είχαμε οικονομική βοήθεια για τη μεταφορά μας. Ό,τι κάναμε το κάναμε με δικά μας έξοδα, αλλά και του σχολείου. Ό,τι κάνουμε, το κάνουμε με μεγάλη όρεξη και χαρά”.

“Ο βασικός μας στόχος ως εκπαιδευτικοί...”

“Θεωρώ ότι είμαστε από τα αθόρυβα σχολεία”, μας εκμυστηρεύεται ο διευθυντής του 12ου Δημοτικού Σχολείου, κ. Γιάννης Γαλανάκης, προσθέτοντας ότι “σε όλες μας τις ενέργειες μας όλα αυτά τα χρόνια, βάζουμε στρατηγικούς στόχους αναφορικά τι μπορούμε να κάνουμε και πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μίας περιοχής η οποία έχει πάρα πάρα πολλά προβλήματα. Ο βασικός μας στόχος ως εκπαιδευτικοί είναι να δώσουμε ευκαιρίες στα παιδιά και να έρθουν σε επαφή με όσο το δυνατόν περισσότερα κι ενδιαφέροντα πράγματα γι’ αυτά”.

Όταν ανέλαβε τη διεύθυνση του σχολείου ο κ. Γαλανάκης, “δεν υπήρχε καν εργαστήριο υπολογιστών. Υπήρχαν ελάχιστοι υπολογιστές στο σχολείο. Φτιάξαμε λοιπόν εργαστήριο υπολογιστών, εξοπλίσαμε όλες τις τάξεις με υπολογιστή και βίντεοπροβολέα. Γενικότερα, προσπαθούμε να χρησιμοποιήσουμε τους υπολογιστές ως ένα κύτταρο για την ανάπτυξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Στόχος μας είναι να διαχυθεί η ρομποτική και στα υπόλοιπα μαθήματα. Δηλαδή δεν είναι ένα μάθημα το οποίο θα γίνεται στο πλαίσιο της Πληροφορικής, το έχουμε εντάξει στο πρωινό πρόγραμμα. Δεν υπάρχει καμία επιβάρυνση για τους γονείς –δεν χρειάζεται να πληρώσουν κάτι. Η ομάδα δεν ήταν ξεκομμένη από το υπόλοιπο σχολείο. Συμμετείχαν σε αυτήν όλα τα παιδιά από όλες τις τάξεις σε όλα τα στάδια της εργασίας!”.

Πράγματι, “με την ανακοίνωση του διαγωνισμού, στις αρχές του περασμένου φθινοπώρου βάλαμε το ερώτημά του σε όλες τις τάξεις”, μας επιβεβαιώνει ο κ. Ρίγγας. Η ομάδα Ρομποτικής του σχολείου έπρεπε να παρουσιάσει “ένα project το οποίο θα βοηθά στην ανάπτυξη των νησιών. Όλα τα παιδιά έφεραν ένα χαρτάκι με την άποψή τους. Όλες οι προτάσεις μπήκαν επάνω σε ένα πίνακα και οι πιο καλές από αυτές υλοποιήθηκαν”.

Ομάδα όλου του σχολείου!

Στην ομάδα Ρομποτικής μπορούσαν όλα τα παιδιά να συμμετέχουν. “Έπρεπε να γίνει επιλογή, μπορούσα να πάρω μόνο έξι παιδιά. Κάναμε λοιπόν μικρά τεστ δεξιοτήτων στον προγραμματισμό. Τα παιδιά με τις πιο καλές επιδόσεις τα πήραμε στην ομάδα”, μας διευκρινίζει ο κ. Ρίγγας.

Ρομποτική κάνουν όλα τα τμήματα της τετάρτης, της πέμπτης και της έκτης δημοτικού. Η διαδικασία είναι πολύ δύσκολη, “γιατί το μάθημα της πληροφορικής είναι μονόωρο και ο δάσκαλος της Πληροφορικής πηγαίνει και σε δεύτερο σχολείο! Εγώ είμαι και στο 14ο δημοτικό σχολείο, και τα παιδιά εκεί μου γκρινιάζουν γιατί δεν τους κάνω ρομποτική! Να ξέρετε επίσης ότι είναι πολύ μεγάλος ο όγκος δουλειάς. Μία ώρα μαθήματος ρομποτικής έχει άλλες τρεις ώρες προετοιμασίας”.

Ο προπονητής των “τεσσάρων εποχών”, όπως είναι το όνομα της νικήτριας ομάδας αποδίδει την επιτυχία σε πολύ συγκεκριμένους λόγους: “Τα παιδιά μας ήταν πάρα πολύ καλά προετοιμασμένα. Έκαναν αμέτρητες πρόβες, δεν άφησαν τίποτα στην τύχη. Έχουν δουλέψει πολύ πάνω σε αυτό που έκαναν. Εκείνο που κάναμε μας ενδιέφερε να το κάνουμε καλά. Πήγαμε να περάσουμε καλά. Το έργο μας είναι λιγάκι... κουρελού, πολύχρωμο, γιατί ό,τι lego είχαν τα παιδιά από όλο το σχολείο, τα έφεραν. Δεν τους πείραζε που δεν ήταν στην ομάδα. Ήθελαν να βοηθήσουν. Επίσης όλα τα παιδιά των υπόλοιπων τάξεων πέρασαν κατά τη διάρκεια της κατασκευής από το εργαστήριο, είδαν τι έχει γίνει, είπαν τις προτάσεις τους. Έπαιξαν το ρόλο των κριτών και το διασκέδασαν όπως όλοι μας!Τα παιδιά έγιναν ομάδα και κατάφεραν να φτιάξουν ένα έργο, το οποίο σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι δικό τους. Εννοείται πώς ο δάσκαλος βοηθάει. Αλλά είναι δικό τους! Δεν ήταν το πιο εντυπωσιακό σε μέγεθος εργασίας, δεν είχαμε το πιο μεγάλο πρόγραμμα σε μέγεθος, όμως τα παιδιά μας συμμετείχαν στη διαδικασία αυτή, έχουν αφιερώσει πάρα πολύ χρόνο! Δεν είχαμε κάποια πελώρια κατασκευή. Αυτό που μας έφερε στην πρώτη θέση ήταν ότι χρησιμοποιήσαμε σχεδόν σε όλο μας το έργο κομματάκια lego, κι επίσης το νερό που χρησιμοποιήσαμε λειτουργεί σαν κομμάτι του αυτοματισμού και όχι σαν διακοσμητικό στοιχείο!”.

Ο κ. Ρίγγας μας μεταφέρει κι έναν ξεκαρδιστικό διάλογο που είχε πριν τον διαγωνισμό, δείγμα του ζήλου και της αγάπης που υπάρχει σε όλο το σχολείο για την Ρομποτική: “Ένα παιδί από την πρώτη δημοτικού μου είπε επί λέξει: ‘Κύριε δεν μπορώ να πάω στην Τετάρτη για να με πάρετε στη ρομποτική! Αν δεν μπορώ να είμαι στην ομάδα, σας παρακαλώ πάρτε το αιγαιοπελαγίτικο σπίτι μου’, το οποίο σπίτι έγινε... ταβέρνα για τις ανάγκες της κατασκευής! Υπάρχει όπως καταλαβαίνεται ανταπόκριση στα παιδιά. Κινητοποιείται όλο το σχολείο. Η συγκεκριμένη ομάδα δεν είναι μία ομάδα ελίτ, αλλά είναι η ομάδα του σχολείου. Τα μέλη της είναι πολύ αγαπητά σε όλους τους συμμαθητές τους! Τα lego που έχουμε δεν τα αγοράσαμε. Τα μόνα που έχουμε αγοράσει είναι τα κιτ, που πήρε η διεύθυνση του σχολείου και κάποια που πήραμε μέσω χορηγιών από έργα που κάναμε, ευρωπαϊκά κι άλλα. Είχαμε ακόμη βοήθεια από την WRO”.

Οι συμβουλές και η επόμενη πρόκληση!

Οι εμπειρίες που είχε αποκομίσει από την πολυετή ενασχόλησή του με τον αθλητισμό, εμπλούτισαν τις συμβουλές που έδωσε, τώρα στη δεύτερη νιότη του, ο κ. Ρίγγας προς τα παιδιά της ομάδας του: “Έλεγα στους γονείς των παιδιών όταν περιμέναμε τα αποτελέσματα, ότι ούτε παιδί δεν είχα τόσο άγχος και αγωνία! Νομίζω ότι το έζησα κι εγώ σαν κομμάτι της ομάδας, σαν παιδί, με πολύ μεγάλη χαρά! Ήμασταν πάρα πολύ χαρούμενοι και μόνο για το γεγονός ότι συμμετείχαμε σε μία τέτοια διοργάνωση! Πέρσι ξεκινήσαμε δειλά δειλά με ένα κιτ ρομποτικής, καταφέραμε και πήγαμε στα προκριματικά, που έγιναν εδώ στο Ηράκλειο, και βγήκαμε τρίτοι στην Κρήτη. Εφέτος βγήκαμε πρώτοι στον διαγωνισμό που έγινε στο Ρέθυμνο! Μιλώντας λοιπόν στα παιδιά, γύρισα και τους είπα: «20 χρόνια έπαιζα μπάσκετ κι έπαιζα στα τοπικά του Ηρακλείου χωρίς να κάνω κάτι άλλο. Συμμετέχετε σε ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα. Κι αυτό το καταφέρατε στην πέμπτη και στην έκτη δημοτικού! Είναι πολύ σημαντικό! Φροντίστε να το απολαύσετε, γιατί ο μεγαλύτερος αντίπαλος που έχουν είναι ο εαυτός τους! Ελπίζω τα οφέλη αυτής της συμμετοχής να τα δουν τα επόμενα χρόνια!”.

Ο λόγος στους πρωταγωνιστές:

Μαρία: “Εγώ και η Εύα έχουμε πάρει μέρος σε δύο διαγωνισμούς. Η εμπειρία ήταν πάρα πολύ ωραία. Και να μην βγαίναμε πρώτοι, ήταν κάτι το καταπληκτικό αυτό που ζήσαμε! Μάθαμε πάρα πολλά!”

Εύα: “Ήταν πολύ ωραία. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη! Δεν περίμενα ότι θα βγούμε πρώτοι. Αλλά και να μην βγαίναμε, ήταν όλα καταπληκτικά γιατί μάθαμε πάρα πολλά πράγματα!”

Δημήτρης: “Τη στιγμή που μας είπαν ότι βγήκαμε στους top 10 στην Ελλάδα, ήμασταν πάρα πολύ χαρούμενοι!”

Εμμανουέλα: “Ήλπιζα και ήθελα να βγούμε πρώτοι! Το έλεγα σε όλους τους φίλους μου, αλλά εκείνοι δεν το πίστευαν! Χάρηκα πολύ όταν ακούσαμε το όνομά μας!”

Γιάννης: “Άρχισα να χοροπηδάω όταν άκουσα ότι βγήκαμε πρώτοι! Όταν γυρίσαμε όλα τα παιδιά μας έδωσαν συγχαρητήρια και μας ευχήθηκαν καλή επιτυχία στον επόμενο διαγωνισμό!”