Συναισθήματα βαθιάς θλίψης αλλά και οργής προκάλεσε η είδηση του θανάτου της 16χρονης Χριστίνας Σιγανού σε όλους όσους ήξεραν το γελαστό κορίτσι αλλά και σε άγνωστους που θύμωσαν με το χαμό ενός παιδιού...
Η οδύνη της οικογένειας απερίγραπτη, ο πόνος και τα δάκρυα των φίλων της Χριστίνας ατέλειωτα με ένα "γιατί" καρφωμένο στα χείλη. Γιατί μέσα σε λίγες ώρες να "σβήσει" η Χριστίνα παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των ιατρών...
Η Γεωργία Φασουλάκη φίλη της αδικοχαμένης Χριστίνας αισθάνθηκε την ανάγκη να πει δυο λόγια για τη φίλη που αποχωρίστηκε ξαφνικά.
"Το τέλος, ίσως κάποια μέρα να με οδηγήσει στην αιωνιότητα και τότε θα σε συναντήσω φίλη μου, και θα κάνουμε όση παρέα θέλουμε, διότι η αιωνιότητα είναι μεγαλύτερη απ' τη ζωή και το βασίλειο του χρόνου.", γράφει η Γεωργία δίνοντας ελπίδα...
Αναλυτικά το κείμενο της Γεωργίας Φασουλάκη
"Στη φίλη μου την Χριστίνα Σιγανού, από το δημοτικό
Υπάρχουν άνθρωποι, που για να απαλύνουν την ενοχή της ανεκπλήρωτης επιθυμίας, λένε πως ο χρόνος φόρεσε φτερωτά σανδάλια και το' βαλε εσκεμμένα στα πόδια.
Υπάρχουν άνθρωποι, που για να κατευνάσουν τον πόνο που τους έφερε η απερισκεψία, λένε πως ο χρόνος τους Ψιθύρισε τον μετέπειτα σκοπό του και μετά άλλαξε τα σχέδιά του για να τους συντρίψει.
Ο χρόνος, όμως, δε φορά φτερωτά σανδάλια, ούτε έχει φωνή για να Ψιθυρίζει. Δεν τρέχει, δεν παραπλανά. Είναι στάσιμος και δημιουργεί συγκυρίες στη μη στάσιμη ζωή μας. Η απόσταση και οι υποχρεώσεις είναι δύο από αυτές. Χρόνο θέλει για να καλυφθεί μια απόσταση, χρόνο θέλουν για να τελέψουν επιτυχώς οι υποχρεώσεις. Σε κάποιες από αυτές, λοιπόν, τις συγκυρίες πέσαμε κι εμείς Χριστίνα. Δεν καταφέραμε να κάνουμε όση παρέα θέλαμε, όμως, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε το χρόνο. Αυτός είναι στάσιμος, δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος, είναι αθάνατος. Όχι σαν εμάς. Όμως το τέλος, ίσως κάποια μέρα να με οδηγήσει στην αιωνιότητα και τότε θα σε συναντήσω φίλη μου, και θα κάνουμε όση παρέα θέλουμε, διότι η αιωνιότητα είναι μεγαλύτερη απ' τη ζωή και το βασίλειο του χρόνου."
