Απολογισμός της πεζοπορίας του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου

Την Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2023 ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου πραγματοποίησε πεζοπορία στο μικρό μα όμορφο φαράγγι της Κατσικαντάρας στην περιοχή του Καλού Χωριού.

Στον σχετικό απολογισμό των διοργανωτών επισημαίνονται τα εξής:

ΕΚΚΙΝΗΣΗ ΑΠ’ ΤΟΝ ΠΥΡΓΟ ΚΑΛΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

Ξεκινήσαμε λοιπόν 26 πεζοπόροι από τη συνοικία Πύργος, δυτικά του Καλού Χωριού, όπου αρχικά κάναμε μια στάση στην τεχνητή λιμνούλα του οικισμού και θαυμάσαμε το παιχνίδισμα του νερού, τα λουλούδια και ειδικά την ‘πρωινή χαρά’, που έχει καλύψει μέρος της περιοχής, καθώς και τα διάσπαρτα αρχιτεκτονικά μέλη αρχαίων ναών, που παραμένουν –δυστυχώς- αφύλαχτα.

Κατόπιν πήραμε πορεία ανηφορική από επαρχιακό δρόμο κι έπειτα χωματόδρομο, ανάμεσα σε καλλιεργημένα χωράφια και κήπους. Κάπου εκεί ‘εξαφανίστηκε’ η επικεφαλής ομάδα σε ένα στενό κατηφορικό δρομάκι, που μας οδήγησε στην κοίτη του φαραγγιού.

ΣΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΗΣ ΚΑΤΣΙΚΑΝΤΑΡΑΣ

Βρήκαμε τον χώρο σε αρκετά καλή κατάσταση και καθαρισμένο, γιατί συνήθως αυτές οι ρεματιές κλείνουν εύκολα από τα ποικίλα φυτά και δέντρα, που φιλοξενούν: καλαμιές, σκίνους, χαρουπιές, πλατάνια, πικροδάφνες, κισσούς, αγριοσυκιές. Πυκνή βλάστηση, που κρύβει τον ήλιο,  με σμιλεμένους απ’ το νερό βραχώδεις σχηματισμούς. Στα πρώτα χιλιόμετρα είναι ξερό και μας πιάνει η απελπισία: συζητάμε για την ανομβρία των τελευταίων χρόνων. Όμως καθώς ανηφορίζουμε, συναντάμε τις πρώτες εστίες νερού στην αρχή δειλά, τόσο όσο να καθρεφτιστούμε παίζοντας στα νερά, αλλά στη συνέχεια περισσότερο. Και πάλι η ποσότητα του νερού δεν είναι μεγάλη. Ωστόσο συντελεί αυτό στο να προχωρήσουμε λίγο πιο ψηλά απ’ ότι συνήθως μέσα από την κοίτη και το τοπίο είναι πραγματικά μαγευτικό: επικρατεί το πεύκο εδώ, μεγάλοι βράχοι στη μέση του φαραγγιού σχηματίζουν εντυπωσιακούς λόφους και κρυφά περάσματα, ενώ εδώ κι εκεί αρκετά μεγάλες λίμνες με πεντακάθαρο νερό διακρίνονται.

ΣΤΗΝ ΠΡΙΝΑ

Τελικά κόβουμε δεξιά και βγαίνουμε στο πολύ όμορφο και καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι, που ενώνει το Καλό Χωριό με την Πρίνα, το οποίο κι ακολουθούμε ως το τέλος, σε μια πορεία μέσα στο πράσινο του πεύκου και τις μυρωδιές του δάσους.

Η ανηφόρα πριν μπούμε στο χωριό μάς ‘κόβει’ λίγο, καθώς έχει άπνοια και ζέστη κι ειδικά όταν ανηφορίζουμε για τον λοφίσκο ‘Ξιβούνι’ με το εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού. Η ανάβαση εκεί όμως μας αποζημιώνει, καθώς η θέα είναι καταπληκτική: ο κόλπος του Μεραμπέλλου να ξεπετάγεται πάνω απ’ το πευκόδασος και η θέα του γραφικού χωριού κάτω απ’ τα πόδια μας. Αποφασίζουμε στη συνέχεια να κάνουμε και μια βόλτα στα στενά του χωριού, που κρύβουνε εκπλήξεις: όμορφες εκκλησίες, φροντισμένες με μεράκι γωνίες με φυτά και λουλούδια, ταυτόχρονα με εγκατάλειψη σε κάποιες άλλες. Εικόνες της ζωής στο χωριό: μια κατσίκα εδώ, ξύλα σωριασμένα για την παραστιά εκεί, μια μπουγάδα, καφάσια κρεμμύδια κ.λ.π. Φτάνουμε τέλος και στο μοναδικό καφενεδάκι του χωριού, στολισμένο με την ελληνική σημαία. Σαν να δέχτηκε επίθεση ξαφνικά, που τάραξε τα ήρεμα νερά της καθημερινής ρουτίνας: σύσσωμη η ομάδα βιάστηκε να πάρει κάτι να πιει, πριν βάλει τις φωνές η αρχηγός: η ζέστη, η ανηφόρα και τα όψιμα άγρια σύκα που μαζέψαμε στο δρόμο μάς έχουνε διψάσει. Η μυρωδιά του ψητού της Κυριακής, που ετοιμάζεται, μας ξελιγώνει. Καιρός να φεύγουμε….

Ετοιμαζόμαστε για την επιστροφή. Αυτή τη φορά θ’ ακολουθήσουμε εξ ολοκλήρου μονοπάτι μες στο δάσος και χωματόδρομους, ώσπου φτάνουμε πίσω στη βάση μας, στον Πύργο.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΧΩΡΙΟ

Εδώ η ομάδα θα χωριστεί: άλλη θα μείνουν για φαγητό στις ωραίες ταβέρνες του οικισμού κι άλλοι θα προτιμήσουν μια ακόμα βουτιά στις παραλίες του Καλού Χωριού, που είναι –τουλάχιστον- τρεις: ο πιο ερημικός Καραβοστάσης, ο Άγιος Παντελεήμονας κεντρικά δίπλα στο εκκλησάκι και το γνωστό κοσμοπολίτικο Βούλισμα με τις ξαπλώστρες και τα μπαράκια του ανατολικότερα. Αυτή την εποχή δίπλα στη θάλασσα ξεμυτούνε τα κάτασπρα κρινάκια της θάλασσας  (pancratium maritimum) σε μικρές ή μεγάλες αποικίες πάνω στις αμμοθίνες κι είναι μια ομορφιά. Τα χαζεύουμε, τα φωτογραφίζουμε, τα θαυμάζουμε για το πείσμα τους να φυτρώνουν και να θεριεύουν σε τόσο δύσκολες συνθήκες, όπου τα λιάζει ολημερίς η μέρα, τα ψήνει η αρμύρα, τα καταχτυπά ο αγέρας, αλλά …ΔΕΝ τα κόβουμε, ΔΕΝ τα πατάμε. Είναι ένα είδος που φύεται στις αμμουδιές μας από τα προϊστορικά χρόνια κι απεικονίζεται σε μινωικές τοιχογραφίες!

Πήρατε έτσι μια ιδέα για τι διαφορετικά τοπία κι ομορφιές συνδυάζει αυτός ο ευλογημένος τόπος, που νομίζει κανείς ότι γι’ αυτό λέγεται ‘Καλό Χωριό’. Όμως όχι! Κατ’ ευφημισμόν ονομάζεται έτσι, μ’ ενημερώνει ο Γιάννης: ‘Για να διώξουν το κακό, επειδή παλιά είχε έλη η περιοχή και καραδοκούσαν αρρώστιες’!!! Σ’ αυτό λοιπόν το καταπληκτικό μέρος περπατήσαμε σήμερα γύρω στα 11,5 χιλιόμετρα με υψομετρική διαφορά 370 μέτρα σε πέντε ώρες με τις στάσεις! Γέμισε η ψυχή χρώματα κι αρώματα και καλή παρέα. Ευχαριστούμε την αρχηγό μας Σοφία Σιδηροπούλου κι ευχόμαστε σ’ αυτήν και σε όλους τους εκπαιδευτικούς του Συλλόγου «Καλή σχολική χρονιά» και σε όλους μας «Καλές πεζοπορίες»!

Κείμενο: Μαρία Μετζογιαννάκη