Απόλαυσαν από ψηλά τη δύση του ήλιου και την ανατολή της πανσέληνου

Στις κορυφές ‘Ανεφαλάκοι’ και ‘Πλατειά Κορφή’ της οροσειράς της Δίκτης ανηφόρισε η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 5 Ιουλίου 2020. Μοιραστήκαμε μια 4ωρη απογευματινή πεζοπορία, στην περιοχή του οροπέδιου Καθαρού, με στόχο να απολαύσουμε από ψηλά τη δύση του ήλιου και την ανατολή της πανσέληνου.

Όπως αναφέρει σε ανακοίνωση του ο Ορειβατικός Σύλλογος:

Η κυριακάτικη πεζοπορία μας είναι αφιερωμένη στο ‘Χαμόγελο του Παιδιού’ και οι δεκάδες φίλοι και μέλη του συλλόγου που συμμετείχαν πρόσφεραν από καρδιάς συσκευασμένα τρόφιμα, για να αποσταλούν στον οργανισμό που με αποτελεσματικότητα προασπίζει τα συμφέροντα των παιδιών.

Το απόγευμα της Κυριακής ξεκινήσαμε με κατεύθυνση το κοντινό μας οροπέδιο στο Καθαρό, απολαμβάνοντας την άγρια ομορφιά των Λασιθιώτικων βουνών και την εκπληκτική θέα στη διάρκεια της διαδρομής προς τον κόλπο του Μεραμπέλλου και την πόλη του Αγίου Νικολάου. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα μας στην άσφαλτο, πριν από τον οικισμό του ‘Αβδελιακού’ και νωρίς το απόγευμα, ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας ακολουθώντας παλιό μονοπάτι, ανάμεσα από τη χαρακτηριστική βλάστηση της περιοχής με τους θεόρατους πρίνους και τους χαμηλούς αρωματικούς θάμνους. Διασχίσαμε το μικρό πλάτωμα με τις κυκλικές στέρνες/πηγάδια που έχουν κτιστεί με ‘ξερολιθιά’ και συγκεντρώνουν το νερό της βροχής από τις τριγύρω βουνοπλαγιές και χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα για να ξεδιψούν τα κοπάδια. Συνεχίσαμε ανηφορικά από μονοπάτι και κάναμε  την πρώτη στάση για ανάπαυση, απολαμβάνοντας την πανοραμική θέα, από το ακρωτήρι του ‘Αφορεσμένου’ μέχρι τον ορεινό όγκο της Θρυπτής και από την πόλη του Αγίου Νικολάου μέχρι το Καλό Χωριό και το νησάκι της Ψείρας.

Συνεχίζουμε από ανηφορικό μονοπάτι, με την βλάστηση να γίνεται πιο χαμηλή, οι ριζωμένοι βράχοι να ψηλώνουν και οι σκιές διαρκώς να μακραίνουν. Την ώρα του δειλινού, όταν η θερμοκρασία αρχίζει να πέφτει και η πλάση μοιάζει να ησυχάζει, φτάνουμε σε υψόμετρο 1512μ στην πρώτη κορυφή Άνεφαλάκοι’ (ανέφαλο στην τοπική διάλεκτο σημαίνει σύννεφο). Απολαμβάνουμε την άγρια ομορφιά του ορεινού τοπίου και την θέα του κόλπου, που θαμποφαίνεται κάτω από το φως του ήλιου που συνεχώς αδυνατίζει.

Ποζάρουμε και για την καθιερωμένη ομαδική φωτογραφία, έχοντας μικρό πανό με το σύνθημα «Όχι οπουδήποτε, όχι οτιδήποτε». Ενώνουμε και τη δική μας φωνή με την διαμαρτυρία και από άλλους Ορειβατικούς Συλλόγους και συλλογικότητες από όλη την Ελλάδα, σχετικά με την ανάπτυξη ανεμογεννητριών στα βουνά μας και μάλιστα σε αρχαιολογικούς χώρους, περιοχές Natura ή σε ζώνες προστασίας της ορνιθοπανίδας. ΄Όπως δήλωσε ο πρόεδρος του συλλόγου Λεωνίδας Κλώντζας «Δεν είμαστε αντίθετοι με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ιδιαίτερα με όσες αξιοποιούν τον άνεμο και τον ήλιο. Ζητάμε όμως πιο ήπια ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον, με καλύτερη χωροθέτηση, περιβαλλοντικές μελέτες, δημόσια διαβούλευση και συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας/δήμου στην επιλογή των κατάλληλων περιοχών».

Απολαμβάνουμε την μαγεία και μεγαλοσύνη της ορεινής μας φύσης, όσο ακόμα παραμένει ανέγκικτη και ανεπηρέαστη από αλόγιστες ανθρώπινες παρεμβάσεις και αποφασίζουμε να συνεχίσουμε προς τη διπλανή κορυφή, καθώς ο ήλιος αργεί ακόμη να βασιλέψει. Ακολουθούμε πετρώδες μονοπάτι και μετά από σύντομη πεζοπορία φτάνουμε στην ‘Πλατειά κορφή’ που βρίσκεται στη βορειανατολική πλευρά του οροπεδίου σε υψόμετρο 1489 μ. Ο ουρανός έχει ήδη αρχίσει να ροδίζει, καθώς ο βασιλιάς ήλιος τρέχει να εξαφανιστεί στη δύση, βάφοντας τον ορίζοντα με τα πορφυρά χρώματα του δειλινού. Μια ομάδα από γύπες, ενοχλημένοι προφανώς από την πολυάριθμη ανθρώπινη παρουσία στα απάτητα λημέρια τους, απογειώνονται και ξεκινούν χαμηλές πτήσεις, ζυγιάζοντας τα φτερά τους πάνω από τα κεφάλια μας! Ήταν η απαραίτητη τελική πινελιά για να κάνει ένα υπέροχο λιόγερμα να φτάσει στην τελειότητα!

Ο δυνατός, παγωμένος αέρας μας αναγκάζει να αφήσουμε την κορυφή και να μην περιμένουμε την ανατολή της σελήνης. Παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής προς την αφετηρία, ακολουθώντας δυτική κατεύθυνση, με τα βουνά να φωτίζονται ακόμη από τις κοκκινωπές ανταύγειες της δύσης, πριν το στερέωμα παραδοθεί στο σκοτάδι της νύχτας και στο ασημένιο φως του φεγγαριού. Συνεχίζουμε κατηφορικά, με το σκοτάδι να πυκνώνει γύρω μας. Αντικρίζουμε από ψηλά την πόλη του Αγίου Νικολάου να λάμπει φωτισμένη και σύντομα οι φακοί είναι απαραίτητοι για να φωτίσουν τα βήματα μας.

Καταλήγουμε στην αφετηρία και οι περισσότεροι συνεχίζουμε μέχρι τον μικρό οικισμό στο οροπέδιο. Απολαμβάνουμε μέχρι αργά τη νύχτα, σπιτικές νοστιμιές και ντόπιο κρασί σε παραδοσιακή ταβέρνα, με το ολόγιομο φεγγάρι του Ιούλη να φωτίζει μαγικά τις ψηλότερες κορφές της Δίκτης και το μικρό μας οροπέδιο.