Θεσσαλονίκη: Τα “αόρατα” παιδιά που ζουν σε ιδρύματα

Πέντε χρόνια μετά τη δημοσίευση του νόμου 4538/2018 «Μέτρα για την προώθηση του θεσμού της αναδοχής και της υιοθεσίας»  και την ψήφιση της Υ.Α. 40494/11-5-2022 «Προϋποθέσεις ίδρυσης και λειτουργίας Μονάδων Παιδικής Προστασίας (ΜοΠΠ) από Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου», ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει στη ζωή και τη καθημερινότητα χιλιάδων παιδιών που ζουν σε ιδρύματα. Κυρίως δεν έχει αλλάξει το καθεστώς αδιαφάνειας στις συνθήκες διαβίωσης στα περισσότερα από τα ιδρύματα, ο εκσυγχρονισμός των δημόσιων ιδρυμάτων, η ανάδειξη των ειδικών προβλημάτων και αναγκών που αντιμετωπίζουν οι ανήλικοι σε αυτά, το υποχρεωτικό άνοιγμα στην κοινωνία μέσω προγραμμάτων συμμετοχής μελών της κοινότητας για την παροχή εθελοντικού έργου και κοινωνικοποίησης των παιδιών.

Είναι απάνθρωπο για ένα παιδί να ξεριζώνεται από την οικογένειά του και να μπαίνει σε ίδρυμα, μαζί με άλλα τριάντα, τόνισε στην ΕΡΤ η νομικός Ελένη Γεώργαρου. Όπως τόνισε η Ταξιαρχούλα Σπανού, η οποία πέρασε όλη της την εφηβεία σε ίδρυμα, από τα 16 μέχρι τα 19 της χρόνια, κοινωνική λειτουργός σήμερα η ίδια, είναι ανάγκη να αλλάξει το μοντέλο που ισχύει στη χώρα μας και, αντί το παιδί να πηγαίνει σε ίδρυμα, να στηρίζεται η οικογένεια ή το παιδί να τοποθετείται σε ανάδοχη οικογένεια. Ωστόσο, σύμφωνα με την κα Γεώργαρου, αυτό είναι ένα σύστημα που θέλει καλή προετοιμασία τόσο για το παιδί όσο και για την οικογένεια και όχι να γίνεται μέσω ενός ηλεκτρονικού συστήματος ταιριάσματος που μοιάζει με λοταρία. Η κα Γεώργαρου χαρακτήρισε ακόμη φενάκη την υπόθεση των γρήγορων υιοθεσιών, καθώς, όπως είπε, απαιτεί τη συναίνεση των βιολογικών γονέων, ανεξάρτητα από το αν έχουν χάσει ή όχι την επιμέλεια του τέκνου.