Στο Κολοσσαίο, η αναπαράσταση της Οδού του Μαρτυρίου – Νοσοκόμες από Ουκρανία και Ρωσία σηκώνουν το σταυρό

Ξεκίνησε αργά το βράδυ της Παρασκευής, στο Κολοσσαίο, η τελετή της Μεγάλης Παρασκευής των Καθολικών, με την αναπαράσταση της οδού του Μαρτυρίου του Ιησού. Σε δεκατέσσερις -συνολικά- στάσεις, θα φέρουν τον ξύλινο σταυρό πάνω από εβδομήντα άνθρωποι. Ανάμεσά τους, μέλη ιταλικών οικογενειών, μιας ρωσικής και μιας ουκρανικής.

Στην δέκατη τρίτη στάση της Via Crucis, τον σταυρό πρόκειται να σηκώσουν, μαζί με τις οικογένειές τους, η Ιρίνα και η Αλμπίνα, δυο νοσοκόμες από την Ουκρανία και την Ρωσία, οι οποίες εργάζονται στην Ρώμη. «Και σε μια τόσο δραματική κατάσταση, η μόνη οδός είναι εκείνη της συγχώρεσης, πρέπει να την δωρίσουμε στον εαυτό μας», δήλωσε στην τηλεόραση της Rai η Αλμπίνα, λίγο πριν ξεκινήσει η θρησκευτική αυτή τελετή. «Πολλοί Ουκρανοί ζουν στην Ρωσία, και πολλοί Ρώσοι στην Ουκρανία. Πρόκειται, σίγουρα, για μια τραγωδία και για τους δυο λαούς μας», πρόσθεσε η Ιρίνα.

Όπως μετέδωσε το ΑΠΕ-ΜΠΕ από την Τετάρτη, κατά την δέκατη τρίτη στάση της αναπαράστασης της οδού του Μαρτυρίου, στον κατάμεστο χώρο του Κολοσσαίου, πρόκειται να διαβαστεί το ακόλουθο κείμενο, το οποίο αποδίδει την αγωνία, τον θυμό, αλλά και την αναζήτηση της ελπίδας, από τους ανθρώπους που ζουν την εφιαλτική εμπειρία του πολέμου:

«Ο θάνατος ολόγυρα, η ζωή που μοιάζει να χάνει αξία. Όλα αλλάζουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Η ύπαρξη, οι ημέρες, η ξενοιασιά του χιονιού το Χειμώνα, το να πας να πάρεις τα παιδιά από το σχολείο, η δουλειά, οι αγκαλιές και οι φιλίες. ..Όλα. Όλα, ξαφνικά, χάνουν αξία. Πού είσαι Κύριε; Θέλουμε την ζωή μας πίσω. Πού κρύφτηκες; Για ποιο λόγο συμβαίνουν όλα αυτά; Ποιό είναι το κρίμα μας; Γιατί μας εγκατέλειψες; Γιατί εγκατέλειψες τους λαούς μας; Γιατί δίχασες με αυτό τον τρόπο τις οικογένειές μας; Γιατί δεν έχουμε ποια όρεξη να ζήσουμε και να ονειρευθούμε; Γιατί οι πατρίδες μας έγιναν σκοτεινές σαν τον Γολγοθά; Τα δάκρια στέρεψαν. Ο θυμός άφησε την θέση του στην παραίτηση. Ξέρουμε ότι μας αγαπάς, Κύριε, αλλά δεν αισθανόμαστε την αγάπη, αυτό μας τρελαίνει. Ξυπνάμε το πρωί και για λίγα δευτερόλεπτα είμαστε ευτυχισμένοι, αλλά αμέσως μετά ξαναθυμόμαστε πόσο δύσκολο είναι να συμφιλιωθούμε. Κύριε, πού είσαι; Μίλα, μέσα στην σιωπή του θανάτου και του διχασμού και δίδαξέ μας πώς να φτιάξουμε την ειρήνη, να είμαστε αδέλφια, να οικοδομήσουμε και πάλι, όλα όσα θα ήθελαν να καταστρέψουν οι βόμβες».