Στο Αφγανιστάν δεν είναι εύκολο να μιλάς για γυναικεία δικαιώματα

Δεν είναι εύκολο να μιλάς για τα δικαιώματα των γυναικών στο Αφγανιστάν. Όπως δεν είναι εύκολο και το να είσαι γυναίκα. Η ανισότητα και οι διακρίσεις μεταξύ των δύο φύλων είναι εδραιωμένες σε όλη τη χώρα με τις Αφγανές να αποτελούν τους πιο φτωχούς πολίτες της χώρας. Σπάνια μπορούν να έχουν λόγο για όσα γίνονται εντός του σπιτιού τους και για όσα αποφασίζονται στην κοινότητα στην οποία ζουν.

Όλες οι παραπάνω δυσκολίες οδήγησαν την Najiba από την πόλη Bamyan, να κάνει την υπεράσπιση των γυναικείων δικαιωμάτων επάγγελμα. «Επιστρέφοντας στο Bamyan από το Ιράν όπου ζούσαμε, επισκέφθηκα με τον άνδρα μου την τοπική αγορά. Συνειδητοποιήσαμε και οι δύο ότι δεν κυκλοφορούσε ούτε μία γυναίκα στην αγορά. Κανείς δεν τις άφηνε να περπατήσουν μόνες τους στον δρόμο. Ο άνδρας μου μού ζήτησε να μείνω στο σπίτι την επόμενη φορά, διαφορετικά ο κόσμος θα τον κουτσομπόλευε και θα πίστευε ότι δεν μπορεί να ελέγξει το ίδιο του το σπίτι. Τότε κατάλαβα ότι σε εκείνο τον τόπο έπρεπε να δουλέψω για τα δικαιώματά μας».

Η Najiba ξεκίνησε να δουλεύει σε οργανώσεις και οργανισμούς ενώ παράλληλα μεγάλωνε τα τρία παιδιά της. Από το 2010 εκπαιδεύτηκε και ξεκίνησε να δουλεύει και ως νομική βοηθός για την ActionAid καταπολεμώντας τη βία κατά των γυναικών. Εργάζεται σε ένα κέντρο για γυναίκες και κορίτσια στο χωριό Shas Pul, αρκετά έξω από την πόλη. «Τα κορίτσια που έρχονται να καταγγείλουν τη βία που δέχονται στο σπίτι τους, ξέρουν ότι είναι αδύνατο να επιστρέψουν πίσω. Αν ένα κορίτσι θελήσει να πάει στο δικαστήριο κάποιον άντρα της οικογένειας που την κακομεταχειρίζεται, θεωρείται εγκληματίας από ολόκληρη την οικογένεια. Το ίδιο το δικαστήριο και η αστυνομία πολλές φορές δεν προστατεύει τις γυναίκες και εμποδίζει και όσους θέλουν να τις βοηθήσουν».

Εργαζόμενη ως νομική βοηθός της ActionAid, η Νajiba, φροντίζει να παρεμβαίνει όπου υπάρχουν κρούσματα βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών, φέρνοντας τα θύματα σε επαφή με δίκτυα και ενώσεις που εργάζονται για τα δικαιώματά τους. «Πολλές φορές σκέφτομαι τι θα έκανα εγώ αν ήμουν στη θέση τους. Αν δεν υπήρχε αυτό το κέντρο εδώ, στο χωριό τους, δεν θα μπορούσαν ούτε να αγοράσουν τα εισιτήρια για να πάνε στην πόλη. Σιγά σιγά οι γυναίκες εκπαιδεύονται και μιλούν όλο και πιο συχνά για τη βία που δέχονται στο σπίτι. Δεν είναι ότι αυξήθηκαν τα περιστατικά βίας. Αυξήθηκαν οι καταγγελίες γιατί καταλαβαίνουν και οι ίδιες ότι αυτό που συμβαίνει είναι λάθος.

Οι φίλες μου μού λένε ότι είμαι δυνατή. Ευτυχώς η οικογένειά μου με στήριζε και με στηρίζει πάντα. Πολλές φορές ζητάω τη συμβουλή τους. Συχνά νιώθω ότι μόνο εμείς νοιαζόμαστε για αυτές τις γυναίκες. Αλλά είμαι σίγουρη ότι κάνουμε το σωστό. Στο μέλλον θα ήθελα και η δική μου κόρη να βοηθάει άλλες γυναίκες, να υπερασπίζεται τα δικαιώματα όλων, να είναι μία ενεργή πολίτης για την κοινότητά της».